Είναι η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος με τις πολιτικές της, η Γερμανία αποτελεί την ατμομηχανή της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και η Γαλλία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, αλλά ουδείς αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του Βερολίνου.
Η Αγκελα Μέρκελ είναι η παλαιότερη και σταθερότερη ηγέτις του δυτικού κόσμου. Εχει δοκιμασθεί σε ένα ευρύ φάσμα προκλήσεων –από τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης μέχρι το μεταναστευτικό–, έχει επιμείνει σε αυτό που θεωρεί σωστό, συχνά καταβάλλοντας σημαντικό πολιτικό κόστος.
Οι Ελληνες την αντιμετωπίζουν με δέος, φόβο, κάποιοι με οργή, άλλοι ακόμη και με μίσος. Η σχέση της με άλλους ηγέτες βασίζεται στην αρχή της αξιοπιστίας. Αυτό ισχύει και στις σχέσεις της με τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας, με τους οποίους συνεργάσθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιοι την απογοήτευσαν, άλλοι την εξέπληξαν θετικά.
Ολοι γνωρίζουν ότι η Γερμανίδα καγκελάριος απαιτεί από τον συνομιλητή της τήρηση των δεσμεύσεων που αναλαμβάνει. Σε ό,τι αφορά τις πολιτικές, δεν αρκείται σε υποσχέσεις. Θέλει απτά, μετρήσιμα αποτελέσματα.
Και σε καμία περίπτωση δεν πείθεται από τη μάλλον συνήθη τακτική Ελλήνων πολιτικών να επιρρίπτουν τις ευθύνες για τα κακώς κείμενα στους αντιπάλους τους. Εχοντας στην πορεία των τελευταίων ετών λάβει λεπτομερή ενημέρωση από τους διπλωμάτες και τη γραφειοκρατία της χώρας της για την ελληνική πραγματικότητα, η Μέρκελ έχει σαφή εικόνα για τις ελληνικές παθογένειες, όπως και για τις ευθύνες προσώπων, κομμάτων και κοινωνικών ομάδων: από μεγάλο μέρος της επιχειρηματικής ελίτ που «αξιοποιούσε» τον εθνικό πλούτο με μοναδικό κριτήριο το προσωπικό όφελος μέχρι τα άκαμπτα εργατικά συνδικάτα που εξασφάλιζαν «κεκτημένα» εις βάρος των επομένων γενεών, και από τις μίζες και το «βόλεμα» ημετέρων μέχρι την κατασπατάληση κοινοτικών πόρων.
Υπό αυτό το πρίσμα, το μήνυμα του κ. Μητσοτάκη στη σημερινή συνάντησή του με την Αγκελα Μέρκελ πρέπει να είναι θετικό, με ιδέες για μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του κράτους και κοστολογημένες δράσεις για τη βελτίωση των επιδόσεων της ελληνικής οικονομίας. Θα ήταν σφάλμα να αναλωθεί σε κριτική κατά της προηγούμενης κυβέρνησης, με δεδομένη και την καλή χημεία που είχε αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στην Αγκελα Μέρκελ και στον Αλέξη Τσίπρα.
Η καγκελάριος είδε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ως ευκαιρία για να αντιμετωπίσει η Ελλάδα διαχρονικές πληγές, όπως το πελατειακό κράτος και η διαφθορά και η στασιμότητα στις μεταρρυθμίσεις, ανέφερε σε πρόσφατο δημοσίευμά της η Deutsche Welle.
Το μήνυμα του κ. Μητσοτάκη θα βρει ευήκοα ώτα εάν είναι θετικό και αφορά το μέλλον. «Ο προκάτοχός μου πήγε τα πράγματα μέχρι εδώ, εγώ έχω την πρόθεση και το σχέδιο να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο».
Η ισοπέδωση του έργου του πολιτικού αντιπάλου δεν εκτιμάται από τους ξένους ηγέτες και σίγουρα όχι από τη Μέρκελ. Αντιθέτως, ενοχλεί. Είναι μια πραγματικότητα που βίωσε ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος στην τελευταία του συνάντηση με την καγκελάριο ως πρωθυπουργός είχε επικαλεστεί τον «κίνδυνο» επικράτησης του αντιπάλου του, και ζημιώθηκε. Η Μέρκελ δεν εντυπωσιάσθηκε, δεν εκτίμησε την «προειδοποίηση» και, τελικά, δεν τον «βοήθησε» προεκλογικά.
Η Γερμανίδα καγκελάριος απαιτεί από τους συνομιλητές της να τηρούν τις δεσμεύσεις τους.
Ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι η εκ μέρους του καταψήφιση μέτρων των μνημονίων όπως και η απόρριψη της συμφωνίας των Πρεσπών δεν ενθουσίασαν την καγκελάριο, καθώς τον έφεραν σε σύγκρουση με τις επιλογές της για την Ελλάδα και τους στρατηγικούς στόχους της για τα Βαλκάνια.
Ωστόσο, αυτό ήταν το χθες. Το αύριο αφορά την «επόμενη μέρα» της ελληνικής οικονομίας, και εδώ το πλεονέκτημα του Ελληνα πρωθυπουργού είναι πως σε μεγάλο βαθμό προωθεί μεταρρυθμίσεις που συνάδουν με τη φιλοσοφία των Χριστιανοδημοκρατών. Οσο για τις Πρέσπες, ο κ. Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να υπογραμμίσει την πεποίθησή του ότι το ελληνικό κράτος έχει συνέχεια και ο ίδιος σέβεται τις συμφωνίες που υπογράφει κάθε ελληνική κυβέρνηση.
Σε κάθε περίπτωση, η σχέση του Ελληνα πρωθυπουργού με τη Γερμανίδα καγκελάριο θα κριθεί από τη συνέπεια λόγων και έργων, και από τις επιδόσεις της νέας κυβέρνησης σε ένα ευρύ φάσμα δράσεων που δεν εξαντλούνται στην οικονομία, αλλά επεκτείνονται και στη διαχείριση των γεωπολιτικών εξελίξεων στην περιοχή μας.