Την αφορμή έδωσε η φιλολογία γύρω από τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ, σε συνδυασμό με τη μείωση του «μπόνους» προς τους συνεπείς καταναλωτές της ΔΕΗ, που από 15% στο λογαριασμό του 4μήνου μειώθηκε στο 10%, κάποια στιγμή θα πέσει στο 5% σύμφωνα με απόφαση της νέας κυβέρνησης και είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα εξαφανιστεί. Με την επισήμανση ότι το συγκεκριμένο «μπόνους» δόθηκε στους συνεπείς για να «βουλώσει στόματα» και να αντισταθμιστεί η ανοχή που έδειχνε απέναντι στο μεγάλο πλήθος των κακοπληρωτών η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε συνεργασία με τη διοίκηση της εταιρείας (αν και εισηγμένη στο Χρηματιστήριο, αλλά αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο στην Ελλάδα μας) και τους συνδικαλιστές των προνομιούχων υπαλλήλων της που για πολλά χρόνια συμπεριφέρονται σαν ιδιοκτήτες, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε πολλές άλλες δημόσιες επιχειρήσεις.
Το σωστό, φυσικά, θα ήταν να μην υπάρχει καμία έκπτωση «μπόνους» προς τους συνεπείς, από τη στιγμή που το συμβόλαιο του καταναλωτή και της εταιρείας είναι ότι ο πρώτος είναι υποχρεωμένος να πληρώνει το αντίτιμο των υπηρεσιών που του προσφέρει η δεύτερη. Αλλο πράγμα η πολιτική επιδότησης που μπορεί να υιοθετήσει μια κυβέρνηση για τους οικονομικά ασθενέστερους, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν συνέβαινε αυτό, καθώς δεν υπήρχαν αντικειμενικά κριτήρια. Οταν, όμως, ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό της χώρας που λέγεται Ελλάδα είναι η κουλτούρα της εξαίρεσης, της διευκόλυνσης, της ρύθμισης, της ισοπέδωσης προς τα κάτω, της εκμηδένισης των συνεπειών, της ανοχής των ασυνεπών και όσων βολεύονται με τη συνεχή επίδειξη αυξημένης επιείκειας και ελαχιστοποίηση της αυστηρότητας των νόμων και κανόνων, τότε η χορήγηση «μπόνους» προς τους συνεπείς δικαιολογείται κάπως. Εστω και αν τελικά λειτουργεί ως άλλοθι για τη συντήρηση της νοοτροπίας της προαναφερόμενης κουλτούρας.
Η ΔΕΗ και τα σχετικά με αυτήν έδωσε την αφορμή για σκέψεις γύρω από την κουλτούρα της ανοχής και της γενικής ισοπέδωσης. Η δημόσια εκπαίδευση είναι άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα, καθώς η γενική γραμμή είναι οι δάσκαλοι-καθηγητές (όσοι από αυτούς έχουν τα ουσιαστικά προσόντα και τη θέληση, γιατί δεν λείπουν οι τενεκέδες ανάμεσά τους) να μην έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις από τους μαθητές στο σχολείο, να ανέχονται την αδιαφορία, την απειθαρχία, την τεμπελιά, την ανικανότητα και να δίνουν απολυτήριο στους πάντες. Και μετά η συντριπτική πλειονότητα να μπαίνει στο πανεπιστήμιο, όπου εκεί η κουλτούρα της ανοχής και της ισοπέδωσης έχει φροντίσει να επικρατήσει ένα σύστημα αλλεπάλληλων εξεταστικών περιόδων και χρωστούμενων μαθημάτων. Ετσι ώστε τυπικά (όχι ουσιαστικά) να μη χάνονται χρονιές, να θριαμβεύει η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, να μην ξεχωρίσουν οι «καλοί» από τους «κακούς» και να διατηρείται η παράδοση της φοιτητικής αιωνιότητας. Με λίγα λόγια, η πραγματική αξιολόγηση των μαθητών και των φοιτητών χάνει την αξία της, ενώ για τους διδάσκοντες είναι ανύπαρκτη.
Η ίδια κουλτούρα επικρατεί σε όλους τους τομείς. Ψηφίζονται νόμοι που επιτρέπουν την αποφυλάκιση κρατούμενων ενόχων πριν εκτίσουν την ποινή τους και μετά ψηφίζονται άλλοι νόμοι, πιο επιεικείς, με το επιχείρημα ότι οι καταδικασμένοι για τα ίδια σοβαρά αδικήματα θα εκτίουν ολόκληρες τις ποινές τους. Λες και δεν θα μπορούσε να περάσει νόμος που θα επέβαλλε ολόκληρη έκτιση των αυστηρότερων ποινών. Αλλά την ίδια κουλτούρα δεν υπηρετούν οι νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων ή οι συνεχείς μαζικές ρυθμίσεις που προσφέρουν οι τράπεζες και το κράτος στους οφειλέτες τους; Ανάλογη δεν είναι η πρακτική στην είσπραξη προστίμων; Η λογική που προβάλλεται είναι συνήθως –ιδιαίτερα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις– ότι με αυτόν τον τρόπο θα αυξηθούν τα έσοδα, λες και όλοι θα σπεύσουν να πληρώσουν τα χαμηλότερα οφειλόμενα, κάτι που στην πράξη δεν έχει αποδειχθεί ποτέ. Ούτε καν όταν μειώνονται ο ΦΠΑ ή το αφορολόγητο…
Ολα αυτά δε λέγονται με την έννοια μιας αποστειρωμένης πολιτείας και κοινωνίας που θα πρέπει να λειτουργεί με αναλγησία και δρακόντειους νόμους. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι δυνατή η επιβίωση μιας χώρας με κουλτούρα ισοπέδωσης, ασυδοσίας και καταστρατήγησης των συναλλακτικών ηθών, για να βολεύονται οι πάντες.