Οι ενστάσεις για την πρώτη υπερ-εκπρόθεσμη τροπολογία της νέας κυβέρνησης αντιμετωπίστηκαν με συγκατάβαση. Αντιμετωπίστηκαν περίπου ως σχολαστική προσήλωση στους τύπους. Παρότι σπρωγμένη με λάθος διαδικασία, η ρύθμιση που καταργούσε τον βάσιμο λόγο απόλυσης παρουσιαζόταν ως σωστή. Ηρε, έλεγαν, ένα εμπόδιο από τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Και έπρεπε να εισαχθεί νωρίς, αιφνιδίως και αυγουστιάτικα, ώστε να μη δώσει τροφή στον αριστερό λαϊκισμό. Προς τι, λοιπόν, όλη αυτή η γκρίνια και ο κοπετός για τη διαδικασία; Δεν αγιάζει ο μεταρρυθμιστικός σκοπός τα αντικοινοβουλευτικά μέσα; Η υπερασπιστική γραμμή συμπληρωνόταν από τη διαβεβαίωση ότι η νέα πλειοψηφία αμάρτησε άπαξ και δεν επρόκειτο να το ξανακάνει.
Η τροπολογία με την οποία επιχειρείται να εγκατασταθεί στη διοίκηση της ΕΥΠ ένα στέλεχος που δεν πληρούσε τις προδιαγραφές του νόμου έδειξε πού καταλήγει κανείς όταν έχει δοκιμάσει «άπαξ μόνο» την αμαρτία. Στη δημοκρατία, η διαδικασία νομιμοποιεί την απόφαση. Απόδειξη, ότι η περιφρόνηση της διαδικασίας ζευγαρώνει αργά ή γρήγορα και με την ουσιαστική αυθαιρεσία. Αυτές οι πρώιμες παρασπονδίες φαίνεται ότι δεν κοστίζουν τώρα στην κυβέρνηση. Μαρτυρούν όμως την αυταρέσκεια μιας πλειοψηφίας που πολιτεύεται με τη βεβαιότητα ότι δεν έχει ανάγκη τους άλλους – ότι δεν την ενοχλεί να ψηφίζει ψωροδιευθετήσεις μόνη σε άδειο βουλευτήριο. Η εικόνα αυτή αντιβαίνει στις εξαγγελίες του ίδιου του Μητσοτάκη – που μιλούσε προεκλογικά για συναινέσεις, σαν να έχει επίγνωση ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί εσαεί και για όλα τα θέματα να βασίζεται στο «αυτοδύναμο» πολιτικό της κεφάλαιο. Η εικόνα αντιφάσκει σίγουρα και με τις υψιπετείς εξαγγελίες του ίδιου του προέδρου της Βουλής – τις εμπνευσμένες από τον Τσώρτσιλ. Ο Τσώρτσιλ τελικά φορούσε τσαρούχια.