Εχει δίκιο ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Ο,τι κι αν πει, από τη θέση του επικεφαλής της Διεθνούς Αμνηστίας στην Ελλάδα, είναι ευάλωτο στην πολιτική εκμετάλλευση. Κριτικάρω, λέει, και τη νυν και την πρώην κυβέρνηση για τη διαχείριση του προσφυγικού. Το λέει σαν να μπορούσε κανείς να ακούει τις επικρίσεις με πολιτική αμνησία.
Η προϋπηρεσία του στον ΣΥΡΙΖΑ δίνει άλλη βαρύτητα στην κριτική του κατά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Σακελλαρίδης είχε χειριστεί την post-kolotumba έξοδό του από το κόμμα αντιβαρουφακικά: Εφυγε ήσυχα και συντεταγμένα. Κι έκτοτε δεν προσπάθησε να εξαργυρώσει πολιτικά τη διαφωνία του, παρότι θα μπορούσε να πλέξει για τον εαυτό του ένα αφήγημα ασυμβίβαστης και άσπιλης αριστερής συνείδησης.
Η άποψή του, ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν βαριές ευθύνες για το προσφυγικό –και κυρίως για αυτό που ο ίδιος ονομάζει «αθλιότητα των συνθηκών στα κέντρα υποδοχής»–, έχει πολιτικό ενδιαφέρον γιατί προέρχεται από τα αριστερά σε ένα θέμα που ο ΣΥΡΙΖΑ δοκιμάζει πάλι να κάνει «αριστερή» αντιπολίτευση.
Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν να περιμένει κανείς τον πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ για να αξιολογήσει τις επιδόσεις Τσίπρα – Καμμένου στη διεύθυνση της μεγάλης ανθρωπιστικής επιχείρησης – που αποδεικνύεται ότι ήταν περισσότερο επιχείρηση, παρά ανθρωπιστική. Φαίνεται τώρα ότι οι πιο ενδιαφέρουσες σελίδες αυτού του φακέλου γράφτηκαν την περίοδο που το προσφυγικό βρισκόταν σε ύφεση και η διαχείριση γινόταν μακριά από τον προβολέα των media.
Η παρούσα κυβέρνηση πάντως κινείται, λένε, με επίγνωση ότι η καμπάνια ανανέωσης της εικόνας της χώρας περνάει και από το προσφυγικό. Το περίφημο «κεφάλαιο αξιοπιστίας» που θέλει να χτίσει δεν συναρτάται μόνο με τις φιλοεπενδυτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά και με τις επιδόσεις της στο πρόβλημα που καίει τους εταίρους – και πρωτίστως το Βερολίνο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, επιχειρείται να επιταχυνθούν οι διαδικασίες χορήγησης ασύλου –66.908 εκκρεμούσαν στις αρχές Αυγούστου σε πρώτο βαθμό– και να αρχίσει να εφαρμόζεται το μέτρο των επαναπροωθήσεων.
Ολα αυτά ίσχυαν τη μέρα που ο Μητσοτάκης βρισκόταν στην καγκελαρία. Ισχυαν, δηλαδή, πριν από την αφύπνιση Ερντογάν. Εκείνος είναι που καθιστά τουλάχιστον επισφαλή τα επιχειρησιακά και διπλωματικά σχεδιάσματα πάνω στο προσφυγικό.
Η ανασφάλεια που σπέρνει η στάση του Τούρκου προέδρου μπορεί, πάντως, να βγει και σε καλό. Μπορεί να προσγειώσει ορισμένους από τους παράγοντες της νέας κυβέρνησης που –σύμφωνα με τους ανθρώπους που έχουν λασπωθεί στα camps– επιδείκνυαν στα πρώτα τους βήματα βολονταρισμό ασύμβατο με την πολυπλοκότητα του προβλήματος.
Το προσφυγικό δεν είναι Εξάρχεια. Ομως, η κυβέρνηση έχει και σε αυτό το πλεονέκτημα ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχαν αφήσει τον πήχυ χαμηλά.