Δεν περνάει ημέρα που ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να μην επιβεβαιώνει ότι είναι «ο γείτονας από την κόλαση». Δεν του αρκεί να καταπατάει τα δικαιώματα του δικού του λαού, αλλά επεμβαίνει συνεχώς σε γειτονικές (και πιο απομακρυσμένες) χώρες, επιβουλεύεται τα εδάφη και δικαιώματα άλλων λαών, δεν διστάζει να κρατάει ομήρους ξένους πολίτες για να πετύχει τους στόχους του. Τώρα διατυμπανίζει ότι η Τουρκία δικαιούται να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Ο κ. Ερντογάν μπορεί να είναι θύμα παραληρήματος μεγαλείου, αλλά η τραγική αλήθεια είναι ότι η διεθνής κοινότητα ούτε μπορεί ούτε φαίνεται να θέλει να τον ελέγξει. Σε έναν ευνομούμενο κόσμο, μια χώρα δεν θα τολμούσε να απειλεί την ασφάλεια και τη σταθερότητα των γειτόνων της χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο κυρώσεων και απομόνωσης. Αυτό δεν ισχύει σήμερα. Ο κ. Ερντογάν μπορεί να μην είναι ο μοναδικός αυταρχικός και ταραχοποιός ηγέτης στον κόσμο, ούτε ο πιο επικίνδυνος. Η ιδιαίτερη δυστυχία για εμάς είναι ότι αυτός αποτελεί άμεσο κίνδυνο για την Ελλάδα.
Θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει τη δήλωση του κ. Ερντογάν για το δικαίωμα της Τουρκίας να αποκτήσει πυρηνικούς πυραύλους ως μέρος της τακτικής του να υψώνει συνεχώς τους τόνους ώστε να προβάλλει εαυτόν ως ακούραστο προστάτη του έθνους και της θρησκείας. Ο συνδυασμός παραπόνου, τσαμπουκά και μεγαλομανίας χρησιμοποιείται για να αποσπάσει την προσοχή των οπαδών του από το γεγονός ότι οι μεγάλες πόλεις διοικούνται από την αντιπολίτευση, ότι στη Συρία η Ρωσία και οι ΗΠΑ περιορίζουν τις τουρκικές φιλοδοξίες, ότι η οικονομία δείχνει τα όρια των ικανοτήτων του σύγχρονου Μίδα. Οταν ο Ερντογάν απειλεί να προωθήσει Σύρους πρόσφυγες προς την Ευρώπη, όταν μιλάει για πυρηνικά όπλα, θέλει να δείξει πως, ό,τι και αν συμβαίνει, αυτός παραμένει κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Οσο κι αν ισχύει αυτή η ερμηνεία, το γεγονός είναι ότι η Τουρκία μπορεί να πετύχει πολλά εκμεταλλευόμενη το μέγεθος και τη γεωγραφική της θέση, τη σύγχυση στην πολιτική των ΗΠΑ, τη μακιαβελική επιρροή του Βλαντιμίρ Πούτιν. (Εξάλλου, η Ρωσία ανέλαβε την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στη νότια Τουρκία.) Οσο ευκαιριακή και αν ήταν η αρχική προσέγγιση Ερντογάν – Πούτιν, όσο περνάει ο καιρός, και οι δύο έχουν επενδύσει τόσο στη σχέση τους που αλλάζουν τα δεδομένα δεκαετιών. Την ώρα που ο Ντόναλντ Τραμπ επιχειρεί να αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., η Τουρκία λειτουργεί ως ρωσική σφήνα στη Συμμαχία. Και ενώ τα σύνορα της Ελλάδας αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα για το μέλλον της χώρας και της Ευρώπης, ο πυρομανής γείτονας ονειρεύεται πυρηνικά όπλα.