Αν πιστέψει κανείς τη Φώφη Γεννηματά, η Λαγκάρντ έχει διαπράξει λογοκλοπή. Η Λαγκάρντ «έρχεται τώρα και λέει» αυτό που η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ «προσωπικά λέει εδώ και δύο χρόνια» – ότι οι υψηλοί στόχοι για πλεονάσματα δυσκολεύουν την ανάκαμψη.
Το να διεκδικείς την πατρότητα της ιδέας ότι τα πλεονάσματα πέφτουν βαριά είναι σαν να νομίζεις ότι ανακάλυψες πρώτος ότι ο μπακλαβάς παχαίνει. Η θέση αυτή του ΚΙΝΑΛ συναντιέται, πάντως, με την κριτική της μείζονος αντιπολίτευσης, που κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «φυγομαχεί». Ετσι το είπε ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ: Φυγομαχεί και δεν ζητάει εδώ και τώρα να χαλαρώσουν οι στόχοι – με τους οποίους δέσμευσε τη χώρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Εντάξει, δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Δεν επιχειρείται για πρώτη φορά να παρουσιαστεί η διαχείριση των (μετα)μνημονιακών όρων σαν «ματσάκι» γοήτρου. Μπορεί να προσπεράσει κανείς αυτή τη λαϊκιστική τσίχλα –που ταυτίζει τη διαπραγμάτευση με τα κότσια– και να ακούσει τις πιο καταρτισμένες κεφαλές της αντιπολίτευσης. Μπορεί κανείς να ακούσει τον Ευκλείδη Τσακαλώτο – τον μακροβιότερο υπουργό Οικονομικών της κρίσης και έναν από τους μακροβιότερους της μεταπολίτευσης, γενικώς.
Για να στηρίξει την κατηγορία περί διαπραγματευτικής λιποψυχίας, ο Τσακαλώτος θυμίζει το δικό του Ζάππειο. Θυμίζει εκείνη την ευρεσιτεχνία προεκλογικού εντυπωσιασμού
με τον καταπιστευτικό λογαριασμό, όπου η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα κατέθετε 5,5 δισ. από τα διαθέσιμα του Δημοσίου, περίπου ως καπάρο προς τους εταίρους. Το ποσό προοριζόταν να καλύψει τη μονομερή αθέτηση των δεσμεύσεων που θα προκαλούσαν οι εξαγγελίες έως το 2022.
Οι εταίροι και οι αγορές είχαν καταδικάσει τότε την ιδέα περίπου ως δημαγωγική λαθροχειρία. Θυμίζοντάς τη, ο Τσακαλώτος θυμίζει εμμέσως ότι επί των ημερών του όχι μόνο συμφωνήθηκαν οι στόχοι για τα δυσθεώρητα πλεονάσματα, αλλά εφαρμόστηκε ταυτόχρονα και μια πολιτική που υπερέβη αυτούς τους στόχους κατά πάνω από 11 δισ. Από αυτή την υπεραφαίμαξη προέρχονταν και τα 5,5 δισ. που ο Τσακαλώτος ήθελε να βάλει στον λογαριασμό.
Ο ράφτης του ζουρλομανδύα εμφανίζεται έτσι διαμαρτυρόμενος για τις ραφές του. Αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να είναι επιχείρημα υπέρ της τακτικής του Μητσοτάκη – που ήδη πριν από τις εκλογές έλεγε ότι δεν πρόκειται να αναπαραγάγει το στερεότυπο του Ελληνα πρωθυπουργού που, με το που εκλέγεται, ζητάει σκίσιμο των δεσμεύσεων.
Το αίτημα για τη μείωση έχει όντως ωριμάσει. Εκτός από τις δημόσιες δηλώσεις Λαγκάρντ, υπάρχουν και οι ανεπίσημες ζυμώσεις με τους εταίρους, που δείχνουν να έχουν αποδειχτεί το αυτονόητο του αιτήματος. Για να τελεσφορήσει όμως μια αναθεώρηση του μεταμνημονιακού προγράμματος, χρειάζονται και οι Γερμανοί. Χρειάζεται, δηλαδή, χρόνος.
Ο Τσακαλώτος είναι μάλλον σε θέση να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα ως τέως υπουργός Οικονομικών. Αλλά έχει αποδειχτεί διαχρονικά περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο υπουργός της Ευρωζώνης.