Το βασικότερο πρόβλημα της Παιδείας μας είναι οι φιλοδοξίες των υπουργών της. Αυτό δεν είναι εμφανές μόνο από το γεγονός ότι κάθε λίγο και λιγάκι ανακοινώνουν γκράντε μεταρρυθμίσεις, για να φιγουράρουν στην πρώτη σελίδα. Φαίνεται και στο γεγονός ότι όλοι κι όλες θέλουν να κάνουν τα παιδιά μας κάτι, αντί να τα μαθαίνουν γράμματα.
Σε αυτή τη λογική εντάσσονται και οι πομφόλυγες περί «ανάπτυξης της συνείδησης των μαθητών». Ο προηγούμενος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να διαμορφώσουν «κοινωνική», η νυν θέλει «εθνική». Εν τω μεταξύ, τα σχολεία μας, οι μαθητές μας, οι δάσκαλοί τους –όλο το εκπαιδευτικό σύστημα– πατώνουν σε κάθε δείκτη παγκόσμιας κατάταξης. Σύμφωνα με την έκθεση διεθνούς αξιολόγησης των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων PISA του ΟΟΣΑ, οι Ελληνες μαθητές κατέλαβαν την 32η θέση ανάμεσα στις 35 χώρες του οργανισμού. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα τελευταία στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν ήταν του 2015, δηλαδή πριν περάσει η τετραετία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μπορούμε να φανταστούμε πώς θα είναι του 2019. Δυστυχώς τα ίδια και χειρότερα θα έχουμε και στο τέλος της τετραετίας Μητσοτάκη, αν κρίνουμε από το πώς πολιτεύεται και ποιες προτεραιότητες βάζει η υπουργός του.
Η κ. Νίκη Κεραμέως δεν είναι «εθνικίστρια», «ακροδεξιά», «γυμνασιάρχης του ’50, ή ότι άλλο της προσάπτουν τα ετοιματζίδικα της συριζαϊκής προπαγάνδας. Απλώς πολιτεύεται με τον παλιό ψηφοθηρικό τρόπο. Πριν αναλάβει, καλά καλά, τα καθήκοντά της, ανακοίνωσε τη μείωση της ύλης των εξετάσεων. Καλό πράγμα για όσους θέλουν «Κυριακή, γιορτή και σχόλη να ’ταν η ζωή μας όλη», και φέρνει ψήφους απελπισμένων γονιών που βλέπουν τους βλαστούς τους να μαραζώνουν απομνημονεύοντας σελίδες επί σελίδων. Αλλά δεν είναι αυτή η δουλειά της. Πρέπει να χαράξει στρατηγική αντί να φυλλομετρά τις σελίδες του βιβλίου των Λατινικών. Κατόπιν άρχισε να ανακοινώνει από πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης το πού θα κυμανθούν οι βάσεις των εξετάσεων. Κι αυτό είναι καλό πράγμα είναι, για να πάψει η αγωνία των γονιών. Ομως δεν είναι δουλειά της υπουργού Παιδείας, αλλά των αρμόδιων συντακτών.
Συνέχισε με δηλώσεις για το «ξήλωμα» των «ευφυών» πρωτοβουλιών Γαβρόγλου, όπως ο «κοινωνικός χαρακτήρας» στο μάθημα τη Ιστορίας· ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. «Για εμάς η Ιστορία δεν πρέπει να έχει κοινωνιολογικό χαρακτήρα αλλά έναν χαρακτήρα διαμόρφωσης εθνικής συνείδησης», είπε (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), για να ξεσπάσει θόρυβος περί όνου σκιάς. Δεν θα μπούμε στη συζήτηση περί «κοινωνικού» και «εθνικού»· ελέχθησαν ήδη πολλά και, επιπλέον, ποιος έχει το ζύγι και ποιος το μέτρο; Υπάρχει όμως μια άλλη αποστροφή της υπουργού, επικίνδυνη στην κατάσταση που είμαστε. «Το σχολείο δεν είναι μόνο να μάθει γράμματα με τη στενή έννοια στον μαθητή…» είπε η υπουργός Παιδείας σε μια χώρα που, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, το 35,8% των μαθητών έχει πρόβλημα να κάνει απλές αριθμητικές πράξεις.
Δεν θα μπούμε στη βαριά φιλοσοφία της εκπαίδευσης, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να υπάρξει μια κυβέρνηση που θα έχει ως μόνο στόχο αυτό το μικρό, το ποταπό πράγμα: «Να μάθουν τα παιδιά μας γράμματα». Ή –έστω– να μπορούν να διαβάσουν. Κι αυτό διότι, όταν 27,3% των μαθητών έχουν πρόβλημα κατανόησης απλών κειμένων, τσάμπα πάει και ο «κοινωνικός» και ο «εθνικός» χαρακτήρας του μαθήματος της Ιστορίας. Ας δημιουργήσει λοιπόν πρώτα η υπουργός ένα σύστημα το οποίο –αν μη τι άλλο– δεν θα κάνει τους μαθητές να μισούν το διάβασμα και μετά συζητάμε τα υπόλοιπα.