Η «κοινή στρατηγική» Αθηνών – Λευκωσίας, ύστερα από συνομιλίες του Κύπριου προέδρου Νίκου Αναστασιάδη με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, έχει στόχο να δημιουργήσει εντύπωση «κινητικότητος» εις το Κυπριακόν ενόψει της Γενικής Συνελεύσεως του ΟΗΕ στα τέλη του μηνός. Πρόκειται, εν ολίγοις, για ενδοκοινοτικό «διάλογο» που ως αναμένεται δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά και, προφανώς, οι πάντες από τους ασχολουμένους διεθνώς με το Κυπριακό έχουν συνείδηση αυτού του γεγονότος.
Από μιαν άποψη, βεβαίως, ίσως αυτό να ήταν το μόνο που μπορούσε να συμβεί, δοθέντος ότι η παρούσα ελληνική κυβέρνηση έχει ανάγκη κάποιου χρόνου προκειμένου να καταρτίσει και να θέσει σε εφαρμογή πλήρες σχέδιο διαχειρίσεως των ελληνοτουρκικών και του Κυπριακού.
Είναι απολύτως κατανοητή η στάση της κυβερνήσεως. Μόνο που εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα, η Αγκυρα έχει θέσει σε εφαρμογή –σε πρακτικό και όχι απλώς σε διπλωματικό επίπεδο– στρατηγική ασκήσεως πιέσεως και διαμορφώσεως τετελεσμένων ως προς την αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων στην κυπριακή ΑΟΖ.
Το παράδοξο είναι ότι, ενώ η πολιτική της Αγκυρας είναι απολύτως διαυγής και ευανάγνωστη, τόσο η Κυπριακή Δημοκρατία όσο και η Ελλάς φαίνεται να αγνοούν τα στοιχειώδη. Οι Τούρκοι ξέρουν να αναμένουν και όταν, από νευρικότητα ή εσφαλμένους υπολογισμούς, οι Ελληνες αναλαμβάνουν ριψοκίνδυνες πρωτοβουλίες, τότε υπεραντιδρούν. Οχι διότι διαθέτουν στρατιωτική υπεροχή, αλλά διότι η τουρκική κοινωνία μπορεί να υποστεί απώλειες.
Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι η εισαγωγή του «ενεργειακού» θα επιβάρυνε την κυπριακή υπόθεση. Πέραν τούτου, τα κέρδη που προσδοκά να αποκομίσει η Κύπρος από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου –εάν τελικώς υπάρχει μια τέτοια προοπτική– θα αφορούν το μακρινό μέλλον.
Η κρίση όμως στις σχέσεις της Λευκωσίας και των Αθηνών με την Αγκυρα αφορά το παρόν. Αργά ή γρήγορα, οι κ. Αναστασιάδης και Μητσοτάκης θα πρέπει να διαχειρισθούν μιαν εξόχως δυσχερή περιπλοκή, απλώς και μόνον διότι οι Τούρκοι εννοούν αυτό που λένε, και προσχηματικοί ελιγμοί δεν λειτουργούν. Μπαίνουμε στα δύσκολα.