Επιμένω, ως άνθρωπος και δημοσιογράφος, ότι το βασικό επαγγελματικό καθήκον μας είναι α) να περιγράφουμε όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον (άμεσο ή μακρύτερο) κατά τρόπο κατανοητό και β) να ασκούμε έλεγχο στην εξουσία. Οχι κατ’ ανάγκην με αυτήν τη σειρά, αλλά κάπως έτσι. Ισως κάποιοι να έχουν υπόψη τους και άλλες λειτουργίες ή προτεραιότητες του επαγγέλματος, αλλά αυτά ας τα βρει και ας τα λύσει η ΕΣΗΕΑ, που είναι και… πνευματικό σωματείο, σύμφωνα με τον νόμο. Γι’ αυτό και κάποιοι «πατριάρχες», αλλά κυρίως συνδικαλιστές, πλάσαραν την ελληνική δημοσιογραφία ως λειτούργημα και όχι ως επάγγελμα (που είναι)!
Τούτων λεχθέντων, το πρόβλημα είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν μας αφήνει να… αγιάσουμε. Δεν επιτρέπει, δηλαδή, να επικεντρωθούμε σε αυτά που λέει και κάνει η κυβέρνηση, να βρούμε τα λάθη και τις παραλείψεις της, να ασκήσουμε έλεγχο και κριτική, όπως επιτάσσουν οι γραφές της δημοσιογραφίας. Στη Θεσσαλονίκη κατάφερε πάλι να προκαλέσει παραδοξολογώντας και σερβίροντας το οικονομικό δόγμα «προϋπόθεση της ανάπτυξης είναι η άνοδος των μισθών» και όχι ότι η ανάπτυξη φέρνει την άνοδο των μισθών, όπως είναι γενικώς παραδεκτό.
Αγνωστο εάν ο Αλ. Τσίπρας υποστηρίζει αυτά που λέει παρασυρμένος από ιδεοληψίες, για να χαϊδέψει αυτιά ως γνήσιος θηρευτής ψήφων, ή από ανυπόκριτη άγνοια. Το πιθανότερο είναι ότι ισχύει το δεύτερο, αν και ο υπογράφων εντυπωσιάστηκε από το εύρος της άγνοιάς του όταν έτυχε να βρεθεί στο ίδιο τραπέζι μαζί του πριν γίνει πρωθυπουργός. Τώρα όμως δεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι η άνοδος των μισθών προκειμένου να έρθει ανάπτυξη στην Ελλάδα είναι τουλάχιστον ουτοπική, στη συγκεκριμένη μάλιστα συγκυρία. Γιατί πολύ απλά σημαίνει οικονομική πολιτική τόνωσης της ζήτησης, άρα και της κατανάλωσης, σε μια χώρα με μικρή δική της παραγωγή, που εισάγει πλήθος αγαθών και πρέπει να δανείζεται για να το κάνει.
Με λίγα λόγια, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην πολιτική που έριξε την Ελλάδα στα μνημόνια, για να αποφύγει τα βράχια και την πλήρη καταστροφή. Στο μοίρασμα μεγάλων κομματιών από μικρή πίτα, με το επιχείρημα ότι με αυτόν τον τρόπο μεγαλώνουν οι πίτες, ακόμη και σε χώρες δίχως δική τους παραγωγή. Αν δεν θέλουμε –και όντως δεν πρέπει– να αποδοθεί η δοξασία στο σύνδρομο της συνεχούς αυταπάτης που φαίνεται να τον κατατρύχει, η μόνη άλλη εξήγηση είναι ότι συνεχίζει να απευθύνεται και να παραπλανά ένα κοινό που είτε αγαπά τα παραμύθια και φαντασιώνεται είτε συνεχίζει να αγωνίζεται σκληρά για τη διατήρηση συντεχνιακών κεκτημένων. Οπως οι συνδικαλιστές, που δεν επέτρεψαν τις προάλλες την πραγματοποίηση σεμιναρίου στους υπαλλήλους του ΑΑΔΕ για να βελτιώσουν τις τεχνικές τους στη σύλληψη φορολογητέας ύλης.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι σε τέτοια κοινά συνεχίζει να απευθύνεται ο Αλ. Τσίπρας και τα περί στροφής προς την Κεντροαριστερά είναι προπαγανδιστικό τερτίπι. Ούτε μπορεί ούτε το θέλει και το ίδιο ισχύει για το επιτελείο του. Αλλωστε, μόλις προχθές πάλι δήλωσε –αγγλιστί–αντισυστημικός.