Το 14ο ετήσιο roadshow που έγινε στο Λονδίνο τις προηγούμενες ημέρες, επιβεβαίωσε ότι η Ελλάδα έχει ξαναμπεί στα ραντάρ των ξένων επενδυτών. Φέτος, η συμμετοχή διεθνών funds ήταν πολύ αυξημένη, η εκπροσώπησή τους ήταν ποιοτικά αναβαθμισμένη και οι συζητήσεις τους με τα στελέχη των ελληνικών εταιρειών και με τον υπουργό Οικονομικών ήταν πολύ ουσιαστικές. Οι άνθρωποι των funds ήταν μελετημένοι και οι ερωτήσεις τους ήταν στοχευμένες, υποδηλώνοντας ότι είχαν πάει στο roadshow για να κάνουν δουλειά κι όχι για να σκοτώσουν λίγες ώρες ή να κάνουν απλά δημόσιες σχέσεις. Αφενός, η ανταπόκριση των ξένων επενδυτών στις παρουσιάσεις και στις συζητήσεις για την ημεδαπή οικονομία και τις επιχειρήσεις – κυρίως για τις αποκρατικοποιήσεις, που συνιστούν τον πιο άμεσο δρόμο για την είσοδο ενός ξένου επενδυτή στο επιχειρηματικό γίγνεσθαι μιας χώρας. Αφετέρου, η σταθερά καθοδική πορεία που διαγράφει η απόδοση του ελληνικού 10ετούς ομολόγου –ήταν στο 1,37% όταν μίλαγε ο κ. Σταϊκούρας την Πέμπτη, είχε πέσει κάτω από το 1,26% ένα 24ωρο αργότερα. Και τα δύο σηματοδοτούν μια αλήθεια: Οι ξένοι επενδυτές έχουν πραγματικό (όχι «θεωρητικό»…) ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Αυτή τη φορά (πολύ διαφορετικά από παλιότερα…) ενδιαφέρονται για την Ελλάδα όχι επειδή κινδυνεύουν να χάσουν λεφτά εξαιτίας της, αλλά επειδή προσδοκούν να βγάλουν λεφτά από αυτήν. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας σκληρής, παρατεταμένης προσπάθειας αποκατάστασης της αξιοπιστίας της χώρας, μιας προσπάθειας που επικεντρώθηκε (και θεμελιώθηκε) στα ισχυρά δημοσιονομικά μεγέθη. Πάνω σε αυτή τη βάση, έξυπνα και με ταχύτητα, κινήθηκε η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη, επιδιώκοντας να κάνει πολύ θετικό το κλίμα για την Ελλάδα. Το πέτυχε. Καλώς το πέτυχε, γιατί –όπως λέγεται– η οικονομία είναι και κλίμα. Αλλά δεν είναι μόνο κλίμα.Η χώρα είναι υποχρεωμένη να κινηθεί ταχύτατα στην κατεύθυνση της μεταρρύθμισής της. Η ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει επειδή μειώθηκαν (καλώς μειώθηκαν…) κάποιοι φορολογικοί συντελεστές. Δεν θα πέσει ως μάννα εξ ουρανού, δεν είναι ένα μονόπρακτο έργο, δεν είναι στιγμιαίο επίτευγμα ούτε αποτέλεσμα αποσπασματικής προσπάθειας μεμονωμένων παραγόντων. Προϋποθέτει βαθιές τομές στη δημόσια διοίκηση, στην αρχιτεκτονική και στις δομές του κράτους, στο σύστημα και στην απονομή Δικαιοσύνης, η οποία έχει καταστεί αγαθό που σπανίζει λόγω της απίστευτης καθυστέρησής της, στα συστήματα κρατικών προμηθειών, στην αντιμετώπιση της διαφθοράς, στην εδραίωση του αισθήματος δικαίου, ισονομίας, αξιοκρατίας, σεβασμού στους θεσμούς, ασφάλειας κι αλληλεγγύης.
Δεν το κατανοεί (ή δεν συμφωνεί;..) το σύνολο του κυβερνητικού μηχανισμού. Ορισμένα υπουργεία λειτουργούν ως αν ο χρόνος όλος είναι δικός τους, με νωχελικότητα, ράθυμα. Ο πρωθυπουργικός μηχανισμός προσπαθεί αγχωμένος να καλύψει αργοπορίες και υπουργικά κενά, με αποτέλεσμα να προκαλούνται τριβές, ενίοτε δε και σε σημαντικά θέματα να προκαλούνται καθυστερήσεις – όπως στο λεγόμενο αναπτυξιακό νομοσχέδιο. Βεβαίως, θα ήταν παράδοξο να μη σημειώνονται αρρυθμίες σε μία νέα κυβέρνηση που διέπεται και από νέο σύστημα εσωτερικής λειτουργίας. Αλλά θα ήταν σκόπιμο αυτές οι αρρυθμίες να περιορίζονται. Αν αφεθούν, θα πυκνώνουν και θα δώσουν τον τόνο. Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία.