Επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος
Οι συμπτώσεις με τρομάζουν. Χθες, ας πούμε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε την πρώτη του συνάντηση με τον Ζόραν Ζάεφ στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Δηλαδή στο πιο ουδέτερο μέρος που θα μπορούσαν να βρεθούν για πρώτη φορά.
Φαντάζομαι ότι δεν θα γίνουν και φίλοι. Εξάλλου, ο σοσιαλιστής Ζόραν έχει δηλώσει φαν του Αλέξη Τσίπρα. Και φαίνεται ότι τιμά τις φιλίες του. Γιατί να μην τις τιμήσει άλλωστε μετά τις Πρέσπες; Τα λέω αυτά διότι πληροφορούμαι ότι ο Τσίπρας επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.
Τσίπρας – Ζάεφ μιλούν μαζί
Οχι στις Πρέσπες αλλά στα Σκόπια, όπου θα βρεθεί την ερχόμενη εβδομάδα. Δεν ξέρω αν οι παλιές αγάπες πηγαίνουν πράγματι στον παράδεισο. Για την ώρα, πηγαίνουν στο συνέδριο του Economist. Εκεί μαθαίνω ότι ο Τσίπρας θα μιλήσει την ερχόμενη Τρίτη, 1η Οκτωβρίου, μαζί με τον πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας. Σημειώνω ότι το συνέδριο φέρει τον τίτλο «Σύνοδος για τα Δυτικά Βαλκάνια: Ενισχύοντας το μομέντουμ για την ευρωπαϊκή ενσωμάτωση». Εννοείται ότι θα το ανοίξει ο Ζάεφ. Στη συνέχεια θα μιλήσει με τον «φίλο» Αλέξη σε τραπέζι για τη συμφωνία των Πρεσπών.
Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι
Το καλύτερο, όμως, σας το κράτησα για το τέλος. Στο ίδιο πάνελ θα μιλήσει ακόμα ένας φίλος του Τσίπρα που κοντεύει να ξεχαστεί. Ο Μάρτιν Σουλτς, που θυμίζω ότι ανέκαθεν υπήρξε οπαδός της γραμμής του σοσιαλδημοκρατοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και σύγκλισης με το τότε ΠΑΣΟΚ (σήμερα ΚΙΝΑΛ). Βέβαια, κρίνω σκόπιμο να θυμίσω ότι πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που πίστεψε τον Ιανουάριο το 2015, όταν τηλεφώνησε στον Τσίπρα για να του εκφράσει τη δυσφορία του για τη συγκυβέρνηση με τον «ακροδεξιό» Πάνο Καμμένο, τα λεγόμενα του συνομιλητή του ότι αναγκάστηκε να συμπορευθεί με τον Καμμένο επειδή αρνήθηκε η Φώφη Γεννηματά. Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι.
Σημείο αναφοράς
Επανέρχομαι στη Νέα Υόρκη, όπου απόψε ο Μητσοτάκης θα κάνει γκράντε εμφάνιση στο «γήπεδο» της ομογένειας. Στην Αστόρια δηλαδή. Θα είναι η πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια –17 με 19 σύμφωνα με τους ομογενείς– που Ελληνας πρωθυπουργός θα κάνει ανοικτή ομιλία. Και θα την κάνει από το σχολείο του Αγίου Δημητρίου Αστόριας, τα οποίο αποτελεί σημείο αναφοράς για την ελληνική κοινότητα. Σημειώνω ότι πρόκειται για τη μοναδική περίπτωση σε όλες τις ΗΠΑ ολοκληρωμένης ελληνοαμερικανικής μόρφωσης για παιδιά από την ηλικία των 3 μέχρι την ηλικία των 18 ετών, όπου φοιτούν κάθε χρόνο εκατοντάδες μαθητές. Φέτος μόνο μού λένε ότι έχουν 800 μαθητές, κάποιοι από τους οποίους έχουν πάει εκεί κατευθείαν από την Ελλάδα, εξαιτίας της σύγχρονης μετανάστευσης.
Κοινές αντιπάθειες
Οπου και να πάω, η Ελλάδα με πληγώνει… Plaka, Monastiraki, Thiseio. Οχι, δεν είναι Γιώργος Σεφέρης. Είναι –σε ελεύθερη ελληνική μετάφραση– ο πρόεδρος της Κολομβίας Ιβάν Ντούκε Μάρκες, ο οποίος στη συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη αναφέρθηκε στα εν λόγω μέρη, καθώς έχει περάσει κάποιο διάστημα στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε καλή χημεία με τον πρωθυπουργό, μέχρι και συμπάθεια. Εξάλλου, εκτός από την Ελλάδα, τους ενώνει και κάτι άλλο: η αμοιβαία αντιπάθεια για τον Νικολάς Μαδούρο.
Ακομβίωτος
Τις ημέρες της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ η Νέα Υόρκη θυμίζει κάτι ανάμεσα σε τρελοκομείο (αυτό, βέβαια, είναι μόνιμη συνθήκη) και πολεμικό πεδίο διαρκούς κόκκινου συναγερμού. Λογικό, αφού βρίσκεται εκεί η αφρόκρεμα της διεθνούς πολιτικής. Κάπως έτσι, με την ίδια ευκολία που μπορεί κανένας να πέσει τυχαία πάνω στον Αλ Πατσίνο, μπορεί να εμφανιστεί μπροστά του η αυτοκινητοπομπή του Ντόναλντ Τραμπ ή του Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Κάπως έτσι, άνθρωπος είναι και ο Νίκος Δένδιας και την ώρα που κυκλοφορούσε χαλαρός –και «ακομβίωτος»– νωρίς το πρωί στο ξενοδοχείο του έπεσε πάνω στον Μπαν Κι Μουν. Ο Μπαν είναι σίγουρα πιο χαλαρός τώρα που δεν είναι πια γενικός γραμματέας του ΟΗΕ. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον Δένδια.