Διάβασα το «Αυγό» πριν από λίγα χρόνια. Επεσε στα χέρια μου τυχαία, αλλά συγκινήθηκα με την ιστορία του Βίκτωρα, ενός πιτσιρικά διαφορετικού από τα άλλα παιδιά, ενός παιδιού στο φάσμα του αυτισμού, που περιγράφει τον κόσμο του με λόγια απλά και τρυφερά. Στοχεύοντας και πετυχαίνοντας κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη, μικρού και μεγάλου, μιλάει για όσα τον δυσκολεύουν, τον παραξενεύουν, τον ενοχλούν, τον κάνουν ντρέπεται, να κρύβεται στο «Αυγό» του.
Πρόκειται για ένα σπουδαίο βιβλίο της Μαρίας Ηλιοπούλου, ψυχολόγου και ψυχοπαιδαγωγού (πρόεδρος του Ελληνικού Συλλόγου για το σύνδρομο Asperger), πολύτιμο σε όποιον το διαβάσει, αρκεί να μπορεί να δει πέρα από τον ναρκισσισμό και την εγωπάθειά του, και να είναι ανοιχτός στο να κατανοήσει τη διαφορετικότητα μακριά από στερεότυπα, ευκολίες και εξυπνακίστικες ατάκες.
Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, λ.χ., αν το διάβαζε θα γινόταν πιο σοφός και σίγουρα πιο ευαίσθητος στο θέμα του Ασπεργκερ. Ισως να απέφευγε εκφράσεις όπως «η ίδια δεν φταίει σε τίποτα. Οταν οι γονείς ενός παιδιού με διαταραχή Ασπεργκερ (…) δηλαδή ενός ανθρώπου με τάση να προσηλώνεται υπερβολικά σε πράγματα και με δυσκολία να νιώσει αυτό που αισθάνονται οι άλλοι, βγάζουν το παιδί τους στη γύρα ως πρέσβη ενός ολόκληρου κινήματος (…) τότε δεν φταίει το παιδί. (…) Δυστυχώς η Γκρέτα, που τώρα συσπειρώνει πρόσκαιρα κυρίως τους συναισθηματικούς και τους ήδη φανατισμένους, όταν σβήσουν τα φώτα δεν θα βρεθεί μόνο σε δεινή προσωπική, ψυχολογική θέση (οι γονείς αυτό δεν το σκέφτονται;), αλλά θα έχει τελικά και αρνητική συμβολή σ’ αυτό που επεδίωξε. Γιατί η οικολογία, όπως και κάθε τι το αγαθό, δεν υπηρετείται από προσωπεία μίσους, πολλώ μάλλον από την εκμετάλλευση παιδιών με νευρολογικές αναπτυξιακές διαταραχές».
Αν το είχε διαβάσει, αυτό, και πολλά άλλα βιβλία που προσεγγίζουν με σοβαρότητα και ευαισθησία το θέμα, ένα θέμα ούτως ή άλλως δύσκολο και πολυεπίπεδο, δεν θα μιλούσε τόσο αβασάνιστα, μπορεί και να μη μιλούσε καθόλου – ακόμη καλύτερα. Δεν θα έχτιζε κατηγορητήριο για τους γονείς της Γκρέτα, αν μπορούσε να υποψιαστεί την αγωνία, τις ενοχές, το παράπονο, τη θλίψη όσων μεγαλώνουν παιδιά με αυτισμό, παλεύοντας απέναντι στο ίδιο το πρόβλημα, στις προκαταλήψεις, στο στενό και ευρύτερο περιβάλλον. Και σίγουρα δεν θα έβαζε στο βαθυστόχαστο άρθρο του τον τίτλο «Η Γκρέτα βλάπτει σοβαρά τον πλανήτη».
Ο πλανήτης βλάπτεται πολύ σοβαρά από την επικοινωνιακή νεύρωση κάποιων και από τον πολιτικό κυνισμό που τα τελευταία χρόνια εξαπλώνεται σαν ιός. Τώρα περισσότερο από ποτέ, η αρετή της ενσυναίσθησης, η ικανότητα δηλαδή να στέκεται κανείς ηθικά και συναισθηματικά με κατανόηση απέναντι στον άλλο, γίνεται ακόμη πιο αναγκαία. Είναι βέβαιο ότι χρειαζόμαστε Γκρέτες, όχι Μπογδάνους.