Ο θάνατος του Ζακ Σιράκ την περασμένη Πέμπτη αποτελεί μια καλή ευκαιρία για περισυλλογή, καθώς αποτελούσε αδιαμφισβήτητα έναν από τους τελευταίους Ευρωπαίους ηγέτες με διεθνές βεληνεκές και προσωπικότητα.
Οι συνεργάτες της καγκελαρίου της Γερμανίας ανέβασαν στους λογαριασμούς της στα κοινωνικά δίκτυα μια φωτογραφία της Αγκελα Μέρκελ από ένα τετ α τετ της με τον Ζακ Σιράκ από τον Μάρτιο του 2006. Ισως η Μέρκελ να επιθυμεί να περάσει το υποδόριο μήνυμα ότι η ίδια αποτελεί ευθύ πολιτικό επίγονο των άλλοτε μεγάλων ηγετών της Ευρώπης, ίσως απλά να δείξει πως πρόλαβε να ζήσει την συνεργασία με τον, πρακτικά τελευταίο, ισχυρό πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Η μεταθανάτια εξιδανίκευση ηγετών είναι αρκετά συχνό φαινόμενο. Ωστόσο, ο Σιράκ ήταν μακράν από το ιδανικό. Ηταν εξαιρετικά αμφιλεγόμενος στο εσωτερικό, η διακυβέρνησή του ταλανίστηκε από σκάνδαλα και στη δύση της πολιτικής καριέρας του έπρεπε να αντιμετωπίσει την πρώτη σοβαρή κρίση των παρισινών προαστίων, που άλλωστε οδήγησε και στην άνοδο του άστρου του Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος και τον διαδέχθηκε. Εχασε δύο φορές από τον έτερο μεγάλο ηγέτη της Γαλλικής Δημοκρατίας, Φρανσουά Μιτεράν, υπήρξε πρωθυπουργός της κυβέρνησής του, δημόσιος λειτουργός προερχόμενος από την ΕΝΑ, πολιτική προσωπικότητα με διαδρομή από την εποχή του Σαρλ ντε Γκωλ, με στρατιωτική (αλλά κάποια στιγμή και διοικητική) εμπειρία από την Αλγερία. Υπήρξε, εν ολίγοις, ένα πολιτικό ον μιας άλλης εποχής. Εκείνο που ξεχωρίζει τον Σιράκ ήταν η φωνή ενός ανεξάρτητου Ευρωπαίου ηγέτη, όπως αυτή ακούστηκε το 2002 ενάντια στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ. Σήμερα, για ακόμα μία φορά η Ευρώπη εμφανίζεται αμφίθυμη, αν όχι αμήχανη έναντι του ζωτικού χώρου δικαιωμάτων της, δηλαδή της Μεσογείου. Την αντιμετωπίζει ως δίαυλο προσφυγικών ροών και τίποτε άλλο.
Η γεωπολιτική αντίληψη απουσιάζει πλήρως, καθώς και αυτή έχει υποκατασταθεί από μια περιορισμένων οριζόντων διαχειριστική λογική, προκειμένου να μην διαταράσσονται κατά το ελάχιστο οι κατά τόπους (κράτη-μέλη) εσωτερικές ισορροπίες, ενώ τρίτοι παίκτες διεθνούς βεληνεκούς, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και αυξανόμενα περιφερειακοί, όπως η Τουρκία, η Αίγυπτος, ακόμα και το Ιράν, διεκδικούν την αύξηση της επιρροής τους σε βάρος του κενού που δημιουργεί η ευρωπαϊκή απουσία. Αναζητούνται ηγέτες, με ευρωπαϊκό όραμα και το ανάλογο «μπόι».