Ποίηση σε αντιποιητική πόλη

Ποίηση σε αντιποιητική πόλη

1' 52" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σε μια πόλη χωρίς ποίηση στην καθημερινότητά της, αλλά με πολλές ποιητικές όψεις, που λανθάνουν και εντοπίζονται τυχαία, φιλοξενήθηκαν ποιητές από πολλές χώρες. Το 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών δείχνει να είναι ένας θεσμός που απλώνει ρίζες και το βλέπω, με ενδιαφέρον, να διευρύνει την επιρροή του.

Είναι ένας άλλου είδους θεματικός τουρισμός, που οργανώνει ο Κύκλος Ποιητών και το Μέγαρο Μουσικής, με την υποστήριξη του Δήμου Αθηναίων και υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού. Είναι δημιούργημα των χρόνων της κρίσης και όπως λέει, «φιλοδοξεί να αλλάξει την εικόνα της Ελλάδας στον κόσμο, καθιστώντας την Αθήνα σημαντικό ευρωπαϊκό κέντρο λογοτεχνίας και ταξιδιωτικό προορισμό για τους λάτρεις της ποίησης». Παρακολουθώ χρόνια τις άοκνες προσπάθειες του εκπαιδευτικού και εξαίρετου ποιητή και εκδότη Δημήτρη Αγγελή για την ευόδωση αυτής της προσπάθειας σε μια χώρα με πάρα πολλούς ποιητές και λίγους αναγνώστες.

Αναλογίζομαι πόσο μεγάλη θα ήταν η προβολή μιας αντίστοιχης διεθνούς διοργάνωσης αν είχε αντικείμενο το κρασί ή το αυτοκίνητο (και δικαίως θα ήταν μεγάλη), γι’ αυτό νιώθω ότι όποιος παλεύει με τον λόγο και το όχι «μετρήσιμο» είναι άξιος διπλού επαίνου.

Στην Αθήνα νιώθει κανείς συχνά πως πολλοί ποιητές όλων των γενεών ασφυκτιούν σε μια πόλη μάλλον φιλισταϊκή ως προς το γενικό εκτόπισμα των δραστηριοτήτων της αλλά με πολλές ποιητικές κόγχες, απρόβλεπτες και σε μεγάλη διασπορά.

Λίγες γλώσσες παράγουν τόσο ποιητικό λόγο, κατ’ αναλογία κατοίκων, και είναι γεγονός ότι η υπεραξία της ποίησης και εν γένει των ανθρωπιστικών σπουδών μπορούν να δώσουν στην Αθήνα τη δυνατότητα να γίνει διεθνές κέντρο. Χρειάζονται βεβαίως πολλά και προς αυτήν την κατεύθυνση, συνηγορεί και το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης. Περνώ συχνά από την οδό Ασκληπιού όπου κατεδαφίστηκε το παλιό σπίτι του Κωστή Παλαμά, και το σπίτι όπου πήγε (μετά την Ασκληπιού) στην Πλάκα είναι ερείπιο.

Εχει όμως πινακίδα που μνημονεύει το γεγονός ότι εκεί έζησε ο Παλαμάς. Το σπίτι του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη στα Εξάρχεια (εξαιρετικό νεοκλασικό κτίριο) καταρρέει… Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ την Αθήνα μια πόλη τραχιά αλλά με έντονη ποιητική ατμόσφαιρα ανάλογα το φως ή το σημείο.

Μετά σκέφτομαι πόσα πολλά μπορεί να κάνει ένας και μόνο εκπαιδευτικός ή ένας γονέας… Εχω την αίσθηση ότι στις κοινωνίες μας έχουμε περιθωριοποιήσει παντελώς (ή σχεδόν) ζητήματα που ο άνθρωπος κατά μόνας αποζητεί έστω και αν δεν έχει επίγνωση αυτής της ανάγκης του. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή