Είναι σύνθετο το πρόβλημα του προσφυγικού, που τώρα η κυβέρνηση ονομάζει «μεταναστευτικό». Και είναι σύνθετο διότι δεν χωράει στα καλούπια του παρελθόντος, ούτε μπορεί κάποιος να κατηγοριοποιήσει σε μια ομάδα όλους τους ανθρώπους που φτάνουν στις ακτές μας.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι ζητούν κάποιο καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Συγκριτικά λιγότεροι είναι όσοι διώκονται για πολιτικούς, θρησκευτικούς, σεξουαλικού προσανατολισμού λόγους, που ο συκοφαντημένος ευρωπαϊκός τρόπος ζωής μάς υποχρεώνει να τους παράσχουμε άσυλο. Και η επιδίωξη ενός καλύτερου μέλλοντος δεν είναι κατακριτέα. Το έκαναν οι προηγούμενες από εμάς γενιές. Χιλιάδες Ελληνες πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν εδώ. Δεν το έκαναν όλοι οργανωμένα· πολλοί ενέπιπταν στην κατηγορία του «λαθρομετανάστη», όπως είναι ο όρος που δυστυχώς υπουργοί της κυβέρνησης, όπως ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, επαναχρησιμοποιούν.
Να σημειώσουμε ότι ο όρος δεν έχει κάτι το μεμπτό. Απλώς τους «λαθρεπιβάτες» κάποιοι, κάποτε, τους χειροκροτούσαν. Τους «λαθρομετανάστες» κάποιοι και σήμερα τους μισούν. Οι πιο νταήδες μισάνθρωποι έδειραν πολλούς από αυτούς και δολοφόνησαν κάποιους. Οχι γιατί ήταν «λάθροι». Νόμιμος και με όλα τα χαρτιά ήταν ο Θεόδωρος Βουλγαρίδης, ο Ελληνας μετανάστης που δολοφονήθηκε στη Γερμανία. Απλώς τα ακροδεξιά «ούγκανα» δεν κάνουν τέτοιου τύπου κατηγοριοποιήσεις. Δολοφονούν ανθρώπους λόγω των χαρακτηριστικών τους και νιώθουν ότι είναι νομιμοποιημένοι λόγω της ανησυχίας που υπάρχει στην κοινωνία από το μεταναστευτικό ρεύμα, μέσα στο οποίο εντάσσουν όλους τους σκουρόχρωμους, τους οποίους βαφτίζουν «λαθρομετανάστες».
Το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα με το οποίο θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια. Οι κλιματικές μεταβολές, η διαφορά βιοτικού επιπέδου μεταξύ ημών των Δυτικών και των άλλων των αναπτυσσόμενων, οι πόλεμοι, τα παιγνίδια γεωπολιτικής (όπως του Ερντογάν, ο οποίος θέλει να αλλοιώσει την κουρδική σύνθεση του πληθυσμού νοτίως της Τουρκίας και χρησιμοποιεί ως «επιχείρημα» τη στρόφιγγα στα παράλια της Μικράς Ασίας) κ.λπ. είναι ανεξάρτητοι της δικής μας βούλησης παράγοντες. Εμείς απλώς λουζόμαστε το προϊόν μιας εξαιρετικά σύνθετης πραγματικότητας. Και το ερώτημα είναι πώς θα τη διαχειριστούμε. Με φωνές και αφορισμούς, όπως κάναμε στην οικονομία και χρεοκοπήσαμε, ή με σύνεση και αποτελεσματικότητα;
Αυτό είναι κάτι που οφείλει να το ξεκαθαρίσει η κυβέρνηση. Πρέπει να αντισταθεί στους εύκολους λαϊκισμούς, να μη δημιουργεί προσδοκίες για λύση ενός προβλήματος που ξεπερνάει την ίδια, τη χώρα, ακόμη και την Ευρώπη. Ο πήχυς είναι η καλύτερη διαχείριση, δεδομένης της πραγματικότητας και ουχί οι κραυγές που αργά ή γρήγορα θα γίνουν μπούμερανγκ.