Οι «ταραξίες» της σήμερον

2' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, ύστερα από δύο ολέθριους παγκόσμιους πολέμους, οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία τότε διαμόρφωσαν την πολιτική φυσιογνωμία της Ευρώπης και εκ παραλλήλου εδραίωσαν στην ήπειρο –ιδιαιτέρως στη δεκαετία του ’80– τη φιλελεύθερη ροπή στον χώρο της οικονομίας.

Ησαν οι δύο αυτές χώρες στο επίπεδο της ιδεολογικής κατευθύνσεως, και κυριότατα οι Αμερικανοί εμπράκτως, που αποφασιστικότατα συνέβαλαν στρατιωτικώς και οικονομικώς στην ανόρθωση και εδραίωση του σύγχρονου ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ομως τα πράγματα κάποτε αλλάζουν στη ζωή.

Το 2016 υπήρξε το αδιαμφισβήτητα «μοιραίο έτος» μιας μείζονος ανατροπής δεδομένων περίπου επτά δεκαετιών ευρωατλαντικής «ενότητος». Τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς το δημοψήφισμα που διενεργήθη στο Ηνωμένο Βασίλειο απέληξε υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε., παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις και εκτιμήσεις.

Λίγους μήνες αργότερα, την πρώτη Τρίτη του Νοεμβρίου 2016, ο Ντόναλντ Τραμπ αναδεικνυόταν νικητής των προεδρικών εκλογών, διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις αναλυτών και δημοσκόπων. Η εισαγωγή μιας «παράφρονος» πολιτικής μεταβλητής αποδιοργάνωσε το αμερικανικό και το ευρωπαϊκό κατεστημένο.

Οι επαναστάσεις κατά συνθήκη θεωρούνται πως προωθούνται από την Αριστερά, αλλά οι δυνάμεις της ανατροπής στις ΗΠΑ και στη Βρετανία ανήκουν στον χώρο της ριζοσπαστικής Δεξιάς, οι οποίες κατά την άποψη ορισμένων εκκινούν από την αντίληψη του παραδοσιακού ανθρώπου περί της «αιωνίου επιστροφής» – σε έναν παράδεισο απολεσθέντα κατά τη μεταφυσική του εκδοχή, αλλά όχι αποκλειστικώς και μόνον.

Η αντίδραση του αμερικανικού κατεστημένου εναντίον του κ. Τραμπ υπήρξε εδώ και τρία χρόνια θηριώδης. Λυσσαλέα υπήρξε και η αντίδραση του βρετανικού κατεστημένου προς τον πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον – τον κύριο εκφραστή της εκστρατείας εξόδου της χώρας από την Ε.Ε. Αλλά μέχρις στιγμής αυτή η βίαιη πολεμική φαίνεται να ενισχύει αντί να υπονομεύει την απήχηση των δύο αυτών πολιτικών ηγετών στον σκληρό και αυθεντικό πυρήνα των παρατάξεων των οποίων ηγούνται.

Ουδείς εχέφρων ή λογοκρατούμενος πολίτης μπορεί να αμφισβητήσει τη χρησιμότητα των κατεστημένων μηχανισμών, που εγγυώνται την αποτελεσματική εφαρμογή πολιτικών, η διαμόρφωση των οποίων όμως ανήκει σε ηγέτες – είτε είναι εκλεγμένοι με δημοκρατικές διαδικασίες είτε απολυταρχικοί δικτάτορες της μιας ή της άλλης μορφής.

Ομως εδώ και αρκετές δεκαετίες καθίσταται εμφανής μια ανακολουθία, καθώς είναι σαφές πως στην οικονομία κατισχύει η ροπή της παγκοσμιοποιήσεως, αλλά η πολιτική διαχείριση εξακολουθεί να γίνεται από ηγέτες που αναδεικνύονται στη βάση μιας άλλης παλαιοτέρας σταθεράς, που αποκαλούμε «έθνος».

Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία ηγετών «εθνικών προτεραιοτήτων» ανήκουν οι κ. Τραμπ και Τζόνσον. Ο λόγος για τον οποίο αυτά συμβαίνουν στις ΗΠΑ και στη Βρετανία –αλλά και αλλού– είναι διότι είναι χώρες με εντυπωσιακό εσωτερικό δυναμισμό. Θέμα ανάλογο δεν τίθεται βεβαίως παρ’ ημίν. Διότι η μεν ριζοσπαστική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ προσχώρησε στο ευρωπαϊκό κατεστημένο, η δε Δεξιά πάσχει από διανοητική οκνηρία. Ισως από μιαν άποψη να είναι έτσι καλύτερα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή