Εχει λεχθεί ότι η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους πρόσφυγες και μετανάστες. Ακούγεται σωστό. Ποια χώρα που βγαίνει από μια πρωτοφανή κρίση θα υποδεχόταν μετά βαΐων και κλάδων περισσότερους απελπισμένους ανθρώπους ενώ ήδη δυσκολεύεται να διαχειριστεί τις περίπου 80.000 που ήδη φιλοξενεί στην επικράτειά της;
Γίνεται απολύτως κατανοητό ότι αριθμητικά η ψαλίδα δεν μπορεί να ανοίξει πολύ περισσότερο. Αλλά μήπως τα όσα κατάφερε η Ελλάδα το τελευταίο δύσκολο διάστημα δεν είναι ακριβώς η επιτομή μιας μεγαλειώδους αποτυχίας, όπως συχνά αφήνεται να εννοηθεί στον δημόσιο διάλογο; Μήπως η απάνθρωπη και ντροπιαστική κατάσταση στη Μόρια προσελκύει όλα τα φώτα αφήνοντας στη σκιά την υπόλοιπη εικόνα; Είναι οι 80.000 ή οι 100.000 άνθρωποι ένα ασήκωτο βάρος για μια χώρα που ακόμα και σήμερα συγκαταλέγεται στα 50 πιο πλούσια κράτη στον κόσμο;
Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί ποτέ το προσφυγικό με όρους εθνικής επιτυχίας; Θα μπορούσαμε, αντί να μετράμε τις αφίξεις στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, να εκπονήσουμε ένα στιβαρό σχέδιο που θα έβαζε τέλος στις σοβαρές παθογένειες του συστήματος και θα έκανε το άχθος ευκαιρία;
Η αλλαγή της διεθνούς εικόνας της Ελλάδας στο δεύτερο μισό της μνημονιακής περιόδου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη συγκινητική στάση της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού που θέλησε να βοηθήσει ανθρώπους που έφτασαν ώς εδώ για να γλιτώσουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους.
Στην πολιτική και στις διεθνείς σχέσεις δεν είναι όλα «οικονομία». Η Ελλάδα έχει ηθική υποχρέωση απέναντι στον εαυτό της και στην Ιστορία της να πρωταγωνιστήσει στο προσφυγικό ως δύναμη ευθύνης και πολιτισμού. Χωρίς να κρυβόμαστε ή να μασάμε τα λόγια μας.
Οπως άλλωστε έκανε πριν από λίγες ημέρες ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεσμευόμενος από το βήμα της Βουλής ότι τα παιδιά των προσφύγων θα πάνε στο σχολείο και όσοι αριστεύσουν θα κρατήσουν την ελληνική σημαία. «Είμαι υπερήφανος όταν πηγαίνω σε παρελάσεις και βλέπω μια κοινωνία η οποία μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική σιγά σιγά», ήταν η ακριβής διατύπωση του Κυριάκου Μητσοτάκη.