Ο ιπτάμενος «διαδηλωτής» που κλωτσάει πισώπλατα τον αστυνομικό δεν έχει καλυμμένο το πρόσωπό του. Η έκθεση δεν είναι τυχαία. Υποτίθεται ότι ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκει επιβάλλει την επώνυμη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις (και) ως μέσο πρόκλησης της «αστικής» νομιμότητας. Αυτός που κλωτσάει μπορεί κιόλας να επιδιώκει τη σύλληψή του – μπορεί βιαίως να ψάχνει μια φαντεζί αναμέτρηση με αυτό που νομίζει ότι πολεμάει. Πάντως, ούτε με το δικό του ούτε με κανένα πιστεύω έχει λογική η επίκληση «προσωπικών δεδομένων». Η βιαιοπραγία είναι δημόσια – είτε τη φαντάζεται κανείς ως «συμβολική» είτε τη βλέπει σαν χουλιγκανισμό. Ο δράστης είναι γνωστός. Η πράξη ξεκάθαρη. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι Αρχές.
«Αρχές» όμως δεν είναι ο Μπογδάνος. Ακόμη κι αν η Αστυνομία χρειαζόταν τη βοήθειά του –ακόμη κι αν δεν είχε ήδη ταυτοποιήσει τον εικονιζόμενο– τι νόημα έχει να αναρτά στο Facebook τα στοιχεία του δράστη ο βουλευτής; Αισθάνεται μήπως ότι ανήκει σε μια κυβερνητική πλειοψηφία που έχει ανάγκη από υποβολείς για να εφαρμόσει τον νόμο;
Η μόνη ανάγκη που ικανοποιείται με τον μιντιακό ακτιβισμό του βουλευτή είναι η ανάγκη του ιδίου για δημοσιότητα. Σκανδαλίζω, άρα υπάρχω: Πρόκειται για μέθοδο ατομικού πολιτικού μάρκετινγκ τόσο διαδεδομένη στα νέα Μέσα, που έχει φτάσει πια να θεωρείται μπανάλ. Ολοι δοκιμάζουν τα όρια του δημόσιου λόγου – αν και όχι όλοι το ίδιο αδίστακτα.
Η περίπτωση του τηλεστάρ, όμως, εντάσσεται σε έναν παλιό, αλλά όχι ξεπερασμένο προβληματισμό του κόμματός του. Προεκλογικά η Ν.Δ. ήθελε, μεταξύ άλλων, να καλύψει δύο ακροατήρια: Τους νέους των οποίων ο κόσμος είναι πια τα κοινωνικά δίκτυα. Και τους ψηφοφόρους που είχαν διαρρεύσει προς την Aκροδεξιά.
Προορισμένες γι’ αυτά τα κοινά ήταν κάποιες υποψηφιότητες χρήσιμης απόκλισης: Υποψήφιοι που δύσκολα προσαρμόζονταν στο κεντρικό μήνυμα, αλλά που, ακριβώς εξαιτίας του απροσάρμοστου, μπορούσαν να διευρύνουν το επικοινωνιακό βεληνεκές του κόμματος.
Κανείς δεν μπορεί να μετρήσει τι εκλογικούς καρπούς απέφεραν οι κράχτες. Μπορεί όμως να μετρήσει τον μετεκλογικό τους αντίκτυπο. Την ώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να εμπεδώσει κλίμα κανονικότητας, εκείνοι δείχνουν καθηλωμένοι στην προηγούμενη συγκρουσιακή φάση. Δίνουν στα πάνελ και στο Τwitter μάχες που έχουν ήδη κερδηθεί, πότε ενάντια στους «Μαδούρους», πότε ενάντια στους κομμουνιστές και πότε ενάντια σε πλάσματα καρτουνίστικης εχθροπάθειας – όπως οι πολυθρύλητες πλέον «μπαχαλοσατανίστριες».
Κάθε πολυσυλλεκτικό κόμμα έχει την πολυτέλεια για λίγα φάλτσα γραφικότητας. Για σελφιστές που, ακόμη κι αν ήταν σε θέση να αντιληφθούν τις στρατηγικές προτεραιότητες του κόμματος, δεν θα μπορούσαν να τις υπηρετήσουν. Θα τους εμπόδιζε ο βαρουφακικός ναρκισσισμός τους.
Σε εποχές μονοκομματικής κυριαρχίας τα φάλτσα δεν ακούγονται. Ακούγονται μετά.