Η ώρα του Ρασπούτιν

4' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Ρασπούτιν της Ιστορίας δεν ήταν βέβαια κανένα ομορφόπαιδο. Ομως, παρότι κακομούτσουνος, είχε τη γοητεία του – και δεν εννοώ τα θρυλούμενα περί των ερωτικών του επιδόσεων. Για να πετυχαίνει τους σκοπούς του, ο μοναχός Γκριγκόρι Ρασπούτιν χειριζόταν τους ανθρώπους με τρόπο, ποτέ με τον καταναγκασμό ή τις απειλές. Ηταν μεν φίδι, αλλά είχε κάποια χάρη. Γι’ αυτό και κατάφερε να διεισδύσει τόσο βαθιά στην αυλή του τελευταίου των Ρομανόφ – και, ειλικρινά, δεν υπάρχει κανένα σκόπιμο λογοπαίγνιο εδώ. 

Αντιθέτως, ο Ρασπούτιν του ΣΥΡΙΖΑ, αν πιστέψουμε τις μαρτυρίες που ακούμε για την υπόθεση, δεν είχε τίποτε από τον πλάγιο τρόπο του ιστορικού προσώπου. Από τις υπάρχουσες επώνυμες μαρτυρίες, βλέπουμε έναν άνθρωπο τελείως ωμό στη συμπεριφορά, που είτε διατάζει είτε απειλεί και ο οποίος δεν νοιάζεται και πολύ για τις λεπτομέρειες στην εκτέλεση των σχεδίων (π.χ., «στείλε τον εσύ τώρα και άσε μετά τους άλλους», που φέρεται να είπε στην εισαγγελέα Ελένη Ράικου). Αν είναι σκευωρός, όπως τον κατηγορούν, δεν είναι πάντως ένας ραφινάτος σκευωρός· είναι ένας χασάπης σκευωρός. Η απόσταση από το ιστορικό πρόσωπο, του οποίου το όνομα ο ίδιος διάλεξε ως προσωνύμιο, είναι τεράστια.

Τα σημειώνω αυτά όχι επειδή έχουν κάποια σχέση με την ουσία της υπόθεσης για την οποία ψήφισε χθες η Βουλή, αλλά επειδή η επιλογή ενός τόσο άστοχου και ακατάλληλου προσωνυμίου εκ μέρους του Δ. Παπαγγελόπουλου μάς δίνει μιαν ιδέα για την απόσταση που συχνά χωρίζει την πραγματικότητα για τον εαυτό μας από την ιδέα που εμείς θαυμάζουμε κάθε πρωί στον καθρέπτη.

Πάντως, η απορία για την τσαπατσουλιά των χειρισμών του εγχώριου Ρασπούτιν δεν είναι μόνο προσωπική μου. Την ακούω να διατυπώνεται και από κυβερνητικούς παράγοντες, σε ιδιωτικές συζητήσεις. Η μόνη απάντηση στην οποία καταλήγουν, προκειμένου να εξηγήσουν την προχειρότητα και την ωμότητα των χειρισμών, είναι ότι η προηγούμενη κυβέρνηση πίστευε ότι θα είχε άλλη μία τετραετία, οπότε θεωρούσε ότι διέθετε την πολυτέλεια των άγαρμπων χειρισμών, διότι είχε τον χρόνο να καλύψει τις κινήσεις της – και τις βρωμιές της, φυσικά. Πειστικό ακούγεται. Το υποστηρίζει, άλλωστε, η ειλικρινέστατη κατάπληξη του Τσίπρα από το αποτέλεσμα των εκλογών. Κατάπληξη, η οποία ακόμη δεν έχει περάσει εντελώς…

Τρούμαν

Οι Αμερικανοί έχουν μια εμμονή να βαθμολογούν τους προέδρους τους – και πρόκειται για εθνική εμμονή, που υπερβαίνει τον κύκλο των επαγγελματιών ιστορικών. Στην κατάταξη αυτή, ο πρόεδρος Τρούμαν δεν βρίσκεται στις ψηλές θέσεις· βρίσκεται κάπου αξιοπρεπώς στη μέση. Για εμάς, ωστόσο, υπήρξε από τους σημαντικότερους (αν όχι ο σημαντικότερος) στη σύγχρονη ιστορία μας, λόγω του περίφημου «Δόγματος», που συνέβαλε στη νίκη του εθνικού στρατού επί των κομμουνιστών στον Εμφύλιο. Πώς, λοιπόν, να μην αφηνιάζουν οι σημερινοί κομμουνιστές όταν βλέπουν το άγαλμα του 33ου προέδρου των ΗΠΑ σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της Αθήνας;

Το αξιοσημείωτο εδώ, νομίζω, δεν είναι τόσο η βία των ΚΝΑΤ έναντι της Αστυνομίας όσο το γεγονός ότι οι πιστοί του ΚΚΕ μένουν νοσηρά προσκολλημένοι στο παρελθόν, λες και η Δευτέρα Παρουσία θα είναι γι’ αυτούς η ευκαιρία να δώσουν δεύτερη φορά τη μάχη του Γράμμου και να την κερδίσουν! Μέχρι τότε, εκτονώνονται στο άγαλμα του Τρούμαν – μια διαδικασία που έχει προσλάβει χαρακτήρα τελετουργίας γι’ αυτούς. Δεν είναι για γέλια αυτή η εμμονή. Οσο περισσότερο τη συλλογίζεται κάποιος και την αναλύει, τόσο τρομάζει. Είναι αλήθεια ότι την εμμονή είχαν, σε διαφόρους βαθμούς ο καθένας, και οι Συριζαίοι. Ομως εκείνοι τουλάχιστον καταλάβαιναν ότι δεν είναι δυνατή η επιστροφή στο παρελθόν. Οι πιστοί του κόμματος της μαρξιστικής ορθοδοξίας είναι, όμως, διαφορετική περίπτωση, πολύ πιο σοβαρή. Ισως η μόνη λύση είναι να τους αγνοείς, διότι γενικώς είναι άκακοι, αυτάρκεις και, κυρίως, δεν πιάνουν πολύ χώρο. Ορισμένα πράγματα μόνο τούς τρελαίνουν και αυτά αφορούν το μακρινό παρελθόν. Είναι μία ακόμη γραφικότητα, όπως «της Πλάκας οι ανηφοριές», που λέει το τραγουδάκι… 

Προτεραιότητες

Με αφορμή τον τραγικό θάνατο της γυναίκας με το καρδιακό επεισόδιο, που περίμενε επί έξι ώρες να βρεθεί νοσοκομείο στη Δυτική Ελλάδα για να τη δεχθεί, μάθαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ –επί ημερών του πεφωτισμένου εκείνου Πολάκη, που τώρα λουφάζει– είχε κλείσει τη μία καρδιοχειρουργική μονάδα που (υπο)λειτουργούσε στην Πάτρα. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, ιδίως όταν την εξετάζεις υπό το φως του αγώνα που έδωσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να ανοίξει νομική σχολή στην Πάτρα. Ισως να ταίριαζε με τη λογική τους (αν υπήρχε τέτοιο πράγμα στη σκέψη τους…) ότι, τουλάχιστον, τα θύματα της απουσίας του Δημοσίου Συστήματος Υγείας ή οι κληρονόμοι τους θα είχαν τη δέουσα νομική εκπροσώπηση…

Τρελάθηκε;

Οχι! Δεν νομίζω ότι ο Τραμπ τρελάθηκε, επειδή τώρα προσπαθεί κάπως να συμμαζέψει την αναστάτωση που προκάλεσε, με χοντροκομμένες αναφορές στη «μεγάλη και απαράμιλλη σοφία» του και με απειλές ότι «θα συντρίψω και θα εξολοθρεύσω» την τουρκική οικονομία. (Ή, για να είμαι ακριβής, δεν τρελάθηκε περισσότερο από όσο ήταν πάντα…) Ο Τραμπ προκαλεί, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των καρτούν, επειδή η τακτική που ακολουθεί λέει ότι, όταν τα έχεις κάνει πολύ σκ*** σε ένα θέμα, η διέξοδος είναι να τα κάνεις ακόμη περισσότερο. Ανάλογη τακτική ακολουθεί και ο Μπόρις Τζόνσον. Είναι ένα είδος ακτιβισμού στην εξουσία, που το εισήγαγε πρώτος ο Αμερικανός επικοινωνιολόγος Ρότζερ Στόουν και το οποίο αρέσει πολύ στους εκπροσώπους του δεξιού λαϊκισμού.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή