Δημήτρης Παπαγγελόπουλος: Μπάσιμο

Δημήτρης Παπαγγελόπουλος: Μπάσιμο

1' 56" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Αλεξέι Φιλίποφ βασανιζόταν από την απορία. Τι είχε ο πατήρ Γρηγόριος που έκανε τις γυναίκες να τον λατρεύουν; Ο Φιλίποφ ακολούθησε λοιπόν μια μέρα στα λουτρά τον Ρασπούτιν για να τον «εξετάσει» γυμνό. Αλλά πάνω του δεν είδε τίποτε ασυνήθιστο. Καμία σωματική ιδιαιτερότητα.

Αν πιστέψει κανείς τη μαρτυρία μιας προσήλυτης, η ιδιαιτερότητα του Ρασπούτιν δεν ήταν σωματική. «Ολοι οι άνθρωποι αμαρτάνουν (σαρκικώς), ενώ αυτός, κάνοντας το ίδιο, σε καθαγιάζει. Μπάζει μέσα σου την ευλογία του Θεού».

Μετά από όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς γιατί ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος αποκήρυξε τη χάρη του Ρασπούτιν. Δεν είδε τη συγγένεια; Τι άλλο έκανε ο πρώην υπουργός από το να μπάζει ρασπουτινικώς στο σώμα της Θέμιδος το πνεύμα της συριζαϊκής δικαιοσύνης;

Η συνηγορία του πρώην πρωθυπουργού υπέρ του Παπαγγελόπουλου επέστρεφε σε αυτό το μοτίβο: Τον κατηγορείτε, έλεγε ο Τσίπρας, όχι επειδή προσπάθησε «να βάλει το δάχτυλο στο μέλι». Τον κατηγορείτε, επειδή προσπάθησε να αποκαλύψει σκάνδαλα. Μ’ άλλα λόγια παρενέβαινε, αλλά δεν αμάρτανε. Καθαγίαζε.

Την ίδια, μάλλον αυτοενοχοποιητική, τροπή πήρε και η απολογία του ίδιου του ελεγχόμενου. Ο Παπαγγελόπουλος προσπάθησε να αποδομήσει την κατηγορία σκανδαλίζοντας: Πλήττοντας με κουτσομπολιό εκείνους που τον καταγγέλλουν. Η μια εισαγγελέας, έλεγε, ήταν φίλη του. Του δώριζε γραβάτες. Οι ισχυρισμοί αυτοί επιβεβαιώνουν ότι εναντίον του πρώην υπουργού κατέληξαν να στραφούν ακόμη και εκείνοι οι λειτουργοί που χειριζόταν σαν δικούς του.

Στη συζήτηση για την Προανακριτική, η πιο καταλυτική πολιτική δήλωση ήταν βουβή. Ηταν τα άδεια κυβερνητικά έδρανα. Η χειρονομία σχεδιάστηκε ως θεσμικός συμβολισμός. Είχε όμως και παράπλευρο πολιτικό αποτέλεσμα: Αντιμέτωπος μόνο με τον αντίλαλό του, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε την παλιά αντισυστημική του κασέτα. Φάνηκε έτσι σαν να σκιαμαχεί με το παρελθόν, ενώ ο αντίπαλος έχει ήδη προχωρήσει.

Ο πρώην πρωθυπουργός, που από το ίδιο βήμα είχε υπερασπιστεί τον Καμμένο, υπερασπιζόταν τώρα με το όμοιο ρεπερτόριο –«φωνάζει ο κλέφτης»– τον Παπαγγελόπουλο. Ο Τζανακόπουλος ανταγωνιζόταν σε πολακισμό τον Πολάκη, φωνάζοντας ότι «αρχειοθέτηση (μιας κατηγορίας) δεν σημαίνει αθώωση». Εγκατεστημένος στην πρώτη σειρά δίπλα στον αρχηγό του, ο αυθεντικός Πολάκης επιβεβαίωνε ποιο είναι το κόμμα του. Ενα κόμμα του οποίου η μόνη αυτοκριτική είναι ότι «δεν καταφέραμε να καταπολεμήσουμε τα βαθιά κυκλώματα στο εσωτερικό των θεσμών». Το μπάσιμο ήταν σωστό. Αλλά δεν ήταν ριζικό.

Χωρίς τη νομιμοποίηση αντιλόγου, η παράσταση έμοιαζε περισσότερο με αναπαράσταση. Εμοιαζε με κάτι συναυλίες που δίνουν ξεχασμένες μπάντες χρόνια μετά τη διάλυσή τους. Η Αριστερά του Παπαγγελόπουλου σε βραχνό τζουκμπόξ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή