Αγνωστο πόσοι και ποιοι Αμερικανοί πολίτες έχουν καταλάβει το… μεγαλείο –με την έννοια της ποιότητας– του προέδρου τους σε όλες τις διαστάσεις του, αλλά είναι σίγουρο ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ευρωπαίων, πιθανότατα και του υπόλοιπου κόσμου, το έχει αντιληφθεί. Εως προχθές σχεδόν οι εκτιμήσεις ήταν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ διατηρούσε πολλές πιθανότητες επανεκλογής και δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο οι δύο ακτές της, ανατολική και δυτική, αλλά υπάρχει επίσης ένας πολύ μεγάλος πληθυσμός που κατοικεί στον μεταξύ τους τεράστιο χώρο και δεν διακρίνεται ούτε για τον κοσμοπολιτισμό του ούτε για τις φιλελεύθερες ιδέες του, το αντίθετο.
Ενδεχομένως (και τίποτα περισσότερο) να αποδειχθεί καθοριστική για το μέλλον του η κίνηση του Ντ. Τραμπ να εγκαταλείψει τους Κούρδους στην τύχη τους, δηλαδή στο έλεος του Ερντογάν και της Τουρκίας, σε συνδυασμό με το απίστευτο tweet με το οποίο προσπάθησε στη συνέχεια να καθησυχάσει υποστηρικτές και αντιπάλους που έφριξαν με την απόφασή του. Γιατί βγήκε απροκάλυπτα πλέον στην επιφάνεια η πολιτική και προσωπική ψυχοσύνθεσή του. Πρώτον, συνέδεσε άμεσα το δικό του χαρακτηριστικό της αναξιοπιστίας με την αξιοπιστία της χώρας του (είναι βαρύτατο το πλήγμα της αναξιοπιστίας που υπέστησαν οι ΗΠΑ). Δεύτερον, έδειξε για άλλη μία φορά ότι του περισσεύουν ο παρορμητισμός και ο αυταρχισμός, αφού σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες ούτε το Πεντάγωνο ούτε το υπουργείο Εξωτερικών ήταν προετοιμασμένα για τη συγκεκριμένη απόφαση. Τρίτον, η δήλωσή του ότι ο ίδιος με την «απαράμιλλη σοφία του» θα κρίνει εάν και πότε η Τουρκία θα υπερβεί «τα εσκαμμένα», αποδεικνύει ασφαλώς ότι πρόκειται για άτομο «ειδικής» λογικής και συμπεριφοράς. Ακόμη και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία οι άλλοι έκαναν τέτοιες προσφωνήσεις και επικλήσεις στον Πατισάχ, όχι ο ίδιος για τον εαυτό του…
Υπάρχει, όμως, και κάτι σοβαρό ακόμη που προέκυψε από την κίνηση Τραμπ και το tweet του. Πρόκειται για την απειλή του περί οικονομικού αφανισμού της Τουρκίας, αν με την απαράμιλλη σοφία του κρίνει ότι πρέπει να την τιμωρήσει. Είναι μία απειλή και ένα όπλο που ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ χρησιμοποιεί συνεχώς όχι μόνον εναντίον αντιπάλων χωρών (πολλές τις χρήζει ο ίδιος αντίπαλες), όπως η Κούβα, η Βενεζουέλα, το Ιράν, η Συρία, η Ρωσία, η Βόρεια Κορέα, η Κίνα κ.λπ., που αρκετοί σπεύδουν να δικαιολογήσουν λόγω των καθεστώτων τους, αλλά και εναντίον φιλικών κρατών, όπως τα ευρωπαϊκά. Στα μεν επιβάλλει οικονομικές και άλλες κυρώσεις μέχρι στραγγαλισμού, τα δε απειλεί με δασμούς, αλλά και με «διώξεις» εταιρειών που θεωρεί ότι παραβιάζουν την πολιτική του και τα εμπάργκο που επιβάλλει.
Το έχει κάνει απέναντι σε ευρωπαϊκές εταιρείες και τράπεζες σχετικά με το Ιράν, το κάνει για να προστατεύσει την Boeing απέναντι στην Airbus, το συνεχίζει στην περίπτωση της Γερμανίας και του αγωγού Nord Stream 2. Με λίγα λόγια, ο Τραμπ αφαίρεσε μόνος του το τελευταίο φύλλο συκής…