Η ανάβαση από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ώς το μνημείο του Φιλοπάππου είναι μια συμπύκνωση της κατάστασης που επικρατεί πανελλαδικά. Τόποι προσκυνήματος, τόποι υψηλού συμβολισμού, συγκίνησης και κάλλους, αφήνονται να διαλύονται χωρίς υποδομές, χωρίς φροντίδα. Πρόσφατα, είχα κάνει μια αντίστοιχη διαδρομή στο Αργος προς το αρχαίο θέατρο. Η κατάσταση ήταν απλώς αποκαρδιωτική, μέσα στα σκουπίδια και τα άρρωστα φυτά. Δεν απέχει πολύ αυτή η περιγραφή από όσα επικρατούν στου Φιλοπάππου. Σκουπίδια δεν έχει. Αυτό έλειπε. Είναι όμως ένας από τους πιο αφρόντιστους τόπους σε όλη την Αθήνα. Ξεροί θάμνοι, βανδαλισμένοι βράχοι, διψασμένα δέντρα, μια κοινωνία σε αφασία.
Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο δεν είναι προτεραιότητα να διατηρείται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση ο περιβάλλων χώρος της Ακροπόλεως και οι αρχαίοι λόφοι, Μουσών, Πνύκας και Νυμφών. Στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, οι πινακίδες είναι βανδαλισμένες, το τρίγωνο μπροστά στην είσοδο για τον λόφο του Φιλοπάππου είναι, όπως πάντα, δηλαδή, διαλυμένο. Το περίπτερο του Πικιώνη πίσω από τον Αγιο Δημήτριο Λουμπαρδιάρη, ερείπιο. Η ανάβαση στο μνημείο του Φιλοπάππου πονάει πολύ όποιον στοιχειωδώς αντιλαμβάνεται τη σημασία του γλυπτικού ανάγλυφου της κλασικής Αθήνας. Τα άρρωστα φυτά είναι μόνιμη συνοδεία. Ολα μοιάζουν να ζουν οριακά. Η διαδρομή προς το Θέατρο της Δόρας Στράτου, γεμάτη μουντζούρες. Ολα τα ανοίγματα προς την Ακρόπολη, εκεί που όλοι θέλουν να φωτογραφίσουν και να φωτογραφηθούν, είναι αφρόντιστα, καθρέφτες μιας χώρας υπανάπτυκτης. Ορισμένοι βράχοι είναι βανδαλισμένοι με σπρέι. Το χώμα στις διαδρομές, όπου δεν υπάρχει πλακόστρωτο, έχει υποχωρήσει. Παρακάτω, στην Πνύκα, είδα, αδυνατώντας να το πιστέψω, τρεις επικίνδυνες σιδερόβεργες να εξέχουν από ένα άχρηστο τσιμεντένιο στοιχείο. Είναι σε χαμηλό ύψος και ένα παιδί θα μπορούσε να τραυματιστεί. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε μια επίσημη ανακοίνωση.
Αν όλα αυτά δεν είναι σημαντικά για τον πολιτισμό της Αθήνας, και της χώρας μας, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που τα ξεπερνά σε προτεραιότητα. Αναρωτιέμαι αν οι πάσης φύσεως καρεκλοκένταυροι περπατούν στην Αθήνα και αν συναισθάνονται την παρακμή του ιστορικού και φυσικού περιβάλλοντος. Υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις στον τουρισμό μακράς πνοής. Στη δεκαετία του ’50 είχε γίνει μια μεγάλης εκτάσεως φύτευση στους αρχαίους λόφους και η συμβολή του Πικιώνη ήταν μέγιστη. Σήμερα, για ποιον λόγο να επικρατεί η ύβρις;