Εάν πάρει κάποιος μικρή, έστω, απόσταση από τα πράγματα, θα διαπιστώσει ότι όλη αυτή η υπόθεση με το πρώτο ιδιωτικό αποτεφρωτήριο που μόλις αυτές τις ημέρες τέθηκε σε λειτουργία και, γενικώς, την καύση νεκρών στη χώρα μας είναι ακόμη μία εξωφρενική ιστορία βγαλμένη μέσα από τη «βαθιά» ελληνική πραγματικότητα.
Μια υπόθεση άγνοιας, προκατάληψης, φανατισμού αλλά και βαρβαρότητας – αφού συνδέεται με την απάνθρωπη πρακτική της εκταφής, πρακτική που, καθ’ όσον γνωρίζω, δεν συμβαίνει σε καμία άλλη χώρα της Ορθοδοξίας παρά μόνον στη δική μας.
Εδώ, στην Ελλάδα, υπήρξε μεγάλη, λυσσώδης αντίσταση απέναντι στην καύση των νεκρών. Αλλες δύο φορές είχαμε φθάσει στο παρά πέντε για να ανεγερθούν ιδιωτικά αποτεφρωτήρια, αλλά την τελευταία στιγμή «πάγωσε» κάθε διαδικασία. Σε μία περίπτωση μάλιστα, σε δήμο της Ανατολικής Αττικής, ενώ το δημοτικό συμβούλιο ήταν έτοιμο να ψηφίσει υπέρ, τοπικοί ιερείς ξεσήκωσαν τον πληθυσμό ότι «ξένοι πάνε να βγάλουν χρήματα με αισχροκέρδεια πάνω στις πλάτες μας», κατατρομοκράτησαν τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου και τελικώς ψήφισαν κατά.
Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, θα ήθελα να τονίσω ότι, σε αυστηρά προσωπικό επίπεδο, προτιμώ την ταφή από την καύση. Οχι για λόγους θρησκευτικούς όμως, αλλά επειδή θα ήθελα να επιστρέψω πίσω στη Γη αυτό που γενναιόδωρα μου προσέφερε για όσο χρόνο μού αναλογούσε να περπατήσω, να ερωτευτώ, να αγαπήσω, να πονέσω, να ταξιδέψω, να κλάψω, να τρέξω, να κολυμπήσω, να κοιμηθώ πάνω σε αυτό τον μοναδικό πλανήτη. Με την καύση θα σκορπίσω στην ατμόσφαιρα· με την ταφή θα γίνω λίπασμα για την ίδια τη Γη. Σε πολύ κόσμο, αυτή η προοπτική είναι αποκρουστική και αυτό πρέπει να γίνει σεβαστό και κατανοητό.
Η παραπάνω είναι, λοιπόν, μια αυστηρά προσωπική άποψη και, στην πραγματικότητα, δεν έχει και καμία σημασία: όταν πεθάνω, δεν θα είμαι εδώ, δεν θα είμαι πουθενά, οπότε προς τι τόση συζήτηση; Για πολλούς άλλους συνανθρώπους μας, όμως, όλα αυτά έχουν ιδιαίτερη σημασία και πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη.
Συνεπώς, ήταν απλώς απαράδεκτο, τελείως απαράδεκτο, για μια σύγχρονη χώρα να μην έχει το δικό της αποτεφρωτήριο και τόσοι πολλοί άνθρωποι να σέρνονται, μέσα στο πένθος και στον πόνο τους, έξω από τα σύνορα για να πράξουν το αυτονόητο: να σεβαστούν την τελευταία επιθυμία του ανθρώπου που έχασαν ή αλλιώς να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στο τι θα κάνει ο καθένας μας με το δικό του σώμα.
Ευελπιστώ ότι αυτή είναι η αρχή και θα ακολουθήσουν και άλλα αποτεφρωτήρια και ότι σιγά σιγά οι ιερείς θα αρχίσουν και αυτοί να σέβονται το αυτονόητο: άνθρωποι που είναι χριστιανοί και έχουν πίστη αλλά που δεν θέλουν να ταφούν, να κηδεύονται με το θρησκευτικό τελετουργικό και μετά να γίνονται στάχτη. Εκτός κι αν συνεχίσουν να ακολουθούν τις Γραφές κατά το γράμμα και όχι κατά το πνεύμα τους.