Δύο λογιών κριτική αντιμετώπισε ο Ελευθέριος Βενιζέλος όταν η χώρα έκανε στάση πληρωμών το 1932, λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης που είχε ξεκινήσει το 1929. Οπως διαβάζουμε στη σειρά αφηγημάτων «Η χρεοκοπία του 1932» από τον κ. Γιώργο Ρωμαίο («Τα Νέα» 17.10.2019), «στις 27 Απριλίου διεξήχθη στη Βουλή συζήτηση για τα αίτια της οικονομικής κρίσης, όπου οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων επέκριναν με σφοδρότητα την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Βενιζέλου. Πρώτος πήρε τον λόγο ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, κατηγορώντας την κυβέρνηση για αργοπορία στην αντιμετώπιση της κρίσης…»
Πιο σφοδρή ήταν η κριτική του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Παναγιώτη Τσαλδάρη, ο οποίος τόνισε τις αρετές της σκληρής διαπραγμάτευσης. «Ο πρωθυπουργός έπρεπε να προσέλθη ενώπιον των ξένων με μείζον θάρρος. Διότι εξωδεύσαμεν διά τους πολέμους 160 εκατομμύρια λίρας και θα ηδύνατο ο πρωθυπουργός να επικαλεσθή και το καθήκον των Δυνάμεων να μας προστατεύσουν εφ’ όσον συνήνεσαν εις το τερατώδες περιστατικόν της εκριζώσεως ενός ολόκληρου πληθυσμού».
Χειρότερη ήταν η στάση του Π. Τσαλδάρη στις προσπάθειες του Ελ. Βενιζέλου να πετύχει συναίνεση για την αντιμετώπιση της κρίσης με τη δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης. «Δεν δύναμαι να μετάσχω αυτής», είπε ο αρχηγός του Δεξιού Λαϊκού Κόμματος, διότι «η συνεννόησις όλων των κομμάτων θα επέφερε φθορά όλων, επ’ ωφελεία των εξωκοινοβουλευτικών στοιχείων». Ογδόντα σχεδόν χρόνια μετά, ο κ. Αντώνης Σαμαράς έλεγε στη Βουλή: «Γνωρίζετε ότι τα μέτρα αυτά πυροδότησαν κοινωνική έκρηξη.
Για να αποτραπεί η έκρηξη και να μην πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, οι πολίτες αυτής της χώρας θα πρέπει να πιστεύουν κάπου. (…) Υπάρχει κανείς που να θέλει να εκλείψει κάθε πολιτική δύναμη που θα είχε το κύρος να ασκήσει θεσμική αντιπολίτευση; Υπάρχει κανείς που να μη θέλει άλλη ισχυρή αντιπολίτευση, πέρα από τις οργανωμένες διαδηλώσεις, τις βίαιες εκρήξεις, τον ανεύθυνο λαϊκισμό και τα εμπρηστικά συνθήματα; Υπάρχει κανείς που να μη θέλει ένα θεσμικό εγγυητή της ομαλότητας;» (6.5.2010).
Από το βήμα της Βουλής ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανταπάντησε ότι «είμαι πρόθυμος να υποβάλω αυτοστιγμεί την παραίτησίν μου εάν ο Τσαλδάρης εδέχετο να δηλώση ότι δέχεται τη συγκρότησιν Οικουμενικής», αλλά ματαίως.
Το μόνο ευτύχημα είναι ότι η ιστορία κάνει μεν κύκλους, αλλά ατελείς. Κι αυτό διότι τότε ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για εξωτερική βοήθεια.
Οπως γράφει ο κ. Ρωμαίος, «Από το βήμα της Κοινωνίας των Εθνών, ο Βενιζέλος ανέλυσε στους Ευρωπαίους ηγέτες τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και επανέλαβε τα αιτήματα της ελληνικής κυβέρνησης: πενταετής αναστολή των πληρωμών και δάνειο 50.000.000 δολαρίων»· περί τα 8 δισ. σε τιμές του 2010. Δεν τα πήρε ποτέ…