Οταν στις 6 Οκτωβρίου ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ αιφνιδίως ανακοίνωσε την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία, προδίκαζε εκ των πραγμάτων επίσπευση των διαδικασιών για την επίλυση ενός μείζονος προβλήματος, οι επιπτώσεις του οποίου, πέρα από τις φρικτές ανθρώπινες απώλειες και υλικές ζημίες, λειτούργησε με τρόπο απορρυθμιστικό σε όλη την Ευρώπη, διά της ανεξέλεγκτης μεταναστεύσεως που προεκλήθη.
Και τελικώς, μία ρύθμιση επετεύχθη, βάσει των δεδομένων που είχαν διαμορφωθεί εις το πεδίο των συγκρούσεων και όχι βάσει των προσδοκιών των αντικαθεστωτικών, που αποπειράθηκαν το 2011 να ανατρέψουν τον Μπασάρ αλ Ασαντ, αλλά εν τέλει απέτυχαν λόγω της σθεναράς υποστηρίξεώς του από τη Μόσχα.
Πέραν των εσωτερικών ανακατατάξεων, που πυροδότησαν την άγρια σύγκρουση, ο εμφύλιος πόλεμος ανέδειξε ένα μείζον γεωπολιτικό πρόβλημα – τον έλεγχο μιας ζώνης μήκους περίπου 400 χιλιομέτρων και βάθους 35, στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας. Η απόφαση του προέδρου Τραμπ της 6ης Οκτωβρίου επέσπευσε τη ρύθμιση του γεωπολιτικού προβλήματος με τη διαμεσολάβηση του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν.
Οι ένοπλοι Κούρδοι επίστευσαν ότι η «συμμαχία» τους με τους Αμερικανούς, στον πόλεμο εναντίον του Ασαντ θα τους εξασφάλιζε τον έλεγχο της λωρίδος. Δια-ψεύσθηκαν και με την εκπνοή του τελεσιγράφου καταπαύσεως του πυρός πληροφόρησαν την Ουάσιγκτον πως συμμορφώθηκαν απολύτως προς τους όρους του Λευκού Οίκου.
Η Αγκυρα, σπεύσασα να καλύψει στρατιωτικώς το κενό που δημιουργούσε η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συρία, υποχώρησε υπό την απειλή θανατηφόρων αντιποίνων. Οι Ιρανοί που ήλπιζαν ότι μακροπροθέσμως θα εξασφάλιζαν διά της «λωρίδος» έξοδο στη Μεσόγειο –ο μόνος πραγματικός εφιάλτης για τις ΗΠΑ– επέστρεψαν στα ίδια. Ο Ασαντ ελπίζει ότι απέκτησε τον έλεγχο επί της Συρίας, αλλά πρόκειται μάλλον για ψευδαίσθηση.
Επί της ουσίας αποκατεστάθη μια κάποιας μορφής ισορροπία, μεταξύ των επί του εδάφους ενεργούντων δυνάμεων της περιοχής, αλλά πάντα υπό την απειλή δραστικής επεμβάσεως των ΗΠΑ, εάν υπάρξει διατάραξη της δημιουργηθείσης καταστάσεως. Η επιτυχία του εγχειρήματος θα κριθεί βεβαίως από την αντοχή του στον χρόνο. Αλλά στην κινούμενη άμμο της Μέσης Ανατολής, η μόνη σταθερά που υπήρξε ήταν η συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου, ενός «ασήμου» προέδρου, του Τζίμι Κάρτερ.