Αχ, αυτός ο ρυθμός των συνθημάτων. Βαθιά ριζωμένος στην ψυχή μας, μπορεί να σωπαίνει για καιρό, όμως όταν προκύψουν οι κατάλληλες καιρικές συνθήκες, ξεπηδάει και πάλι. Είναι σαν την ελονοσία – θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου. Αλλο ήθελα να πω και μου βγήκε η φρικαλέα νόσος. Και οι συνθήκες είναι κάτι παραπάνω από κατάλληλες φέτος. Απαράδεκτα παρατεταμένη καλοκαιρία, θερμοκρασία για λινό τελευτώντος του Οκτωβρίου και συνάμα κυβέρνηση δεξιά, ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη, που απεργάζεται την παράδοση της εργατιάς στις σιαγόνες του καπιταλισμού. Μην ξεχνάμε ότι και οι παλαιοημερολογίτες κατηγορούν την Εκκλησία ότι με την υιοθέτηση του γρηγοριανού ημερολογίου έκανε το πρώτο βήμα για την παράδοση της ορθόδοξης πίστης στα γαμψά νύχια του Πάπα. Οι συνθήκες λοιπόν είναι ώριμες, όπως θα έγραφε και ο «Ριζοσπάστης», για jour fixe στους δρόμους της πρωτεύουσας. Το οποίον jour fixe μεταφράζεται, βάσει του νεοελληνικού λεξικού πολιτικών όρων, με την έκφραση «κοινωνικοί αγώνες», η δε ερμηνεία στο λήμμα σημειώνει: «αποκλεισμός του κέντρου της Αθήνας άπαξ εβδομαδιαίως». Ενδέχεται δε σε χρόνο μέλλοντα, 2050 φέρ’ ειπείν, το εθιμικό δίκαιο του λαού μας να έχει υιοθετήσει τη jour fixe. Τότε κανείς πια δεν θα θυμάται πότε, από ποιους και για ποιους λόγους ξεκίνησε, όμως ο αποκλεισμός του κέντρου της Αθήνας άπαξ εβδομαδιαίως θα αντιμετωπίζεται ως σύμπτωμα υγείας της λαϊκής ψυχής η οποία σέβεται και τηρεί τις παραδόσεις της.
Στις χθεσινές εορταστικές εκδηλώσεις των παλαιοημερολογιτών της πολιτικής, συμμετείχαν, εκτός των εμπλεκομένων συνδικαλιστικών αρκτικόλεξων, και οι απαραίτητοι φοιτητές. Αχ η νεότης. Οσο κι αν την ταΐσεις με πρόοδο και αγώνες, αυτή δεν χορταίνει. Ζητά πάντα κάτι παραπάνω. Γι’ αυτό θα συνεχίσουν και σήμερα. Συμμετείχαν και Κούρδοι, για να καταγγείλουν τις υπόγειες διασυνδέσεις της κυκλοφορίας στο κέντρο της Αθήνας με τις επιχειρήσεις του Ερντογάν. Κάποιοι, αν άκουσα καλά, διαμαρτύρονταν για την αύξηση των εισιτηρίων στη Χιλή. Η απουσία οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ αποδίδεται από παρατηρητές στο γεγονός ότι τα όργανα του κόμματος δεν έχουν ακόμη αποφασίσει ότι έχασαν τις εκλογές.
Σημασία δεν έχουν τα αιτήματα. Ούτως ή άλλως είναι «πάγια». Σημασία δεν έχει πόσοι είναι αυτοί που τα φωνάζουν. Σημασία δεν έχει ούτε το περιεχόμενο των συνθημάτων. Είτε φωνάζουν «Φονιάδες των λαών Αμερικανοί» είτε «Σ-Σ-Ε» (συλλογικές συμβάσεις εργασίας), αυτό που εντέλει μένει στο μυαλό σου είναι ο ρυθμός. Αυτός ο ρυθμός που σου θυμίζει πως ο χρόνος μπορεί να περνάει, ο κόσμος γύρω σου να αλλάζει, όμως υπάρχει ένα κομμάτι της Ελλάδας που επιμένει. Σαν τους παλαιοημερολογίτες.