Και ναι, μεν, το κλίμα έχει αλλάξει, και ναι, μεν, υπάρχει μεγαλύτερη πίστη στο μέλλον, αλλά τις τελευταίες ημέρες, όσοι είμαστε πολίτες της Αθήνας νιώσαμε απολύτως βυθισμένοι σε μια κατήφεια. Τη γεννούσε η διαπίστωση ότι είναι απλούστερο να επιβραβεύεται για μία ακόμη φορά η φωνασκούσα μειοψηφία και να συνθλίβεται με εμμονή η υπομένουσα πλειοψηφία.
Οι πορείες που έκλεισαν νύχτα μέρα την Αθήνα (με την αστυνομία να διευκολύνει με κυνισμό το αντικοινωνικό έργο της απονέκρωσης της πόλης) σε συνδυασμό με τους σωρούς των απορριμμάτων, μας υπενθύμισαν τους κανόνες του παιχνιδιού. Μας έκαναν περισσότερο ρεαλιστές και λιγότερο αιθεροβάμονες στις προσδοκίες μας.
Μπορεί αυτό το κρεσέντο αντιδημοκρατικού αποκλεισμού της πόλης, όπως το γνώρισαν εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι τις παραμονές ψήφισης του αναπτυξιακού νομοσχεδίου, να ήταν αναμενόμενο και «εφήμερο»… Μπορεί, δηλαδή, αυτός ο χυδαίος εμπαιγμός του πολίτη που θέλει απλώς να πάει στη δουλειά του και να ζήσει όπως επιθυμεί, να είναι τακτικισμός κατευνασμού των όποιων οργισμένων, δεν παύει όμως να αναλύεται σε πολλές παραμέτρους, όχι απαραίτητα ευχάριστες.
Οποια ερμηνεία και αν δώσει κανείς στα θέματα δημοκρατίας στην πόλη, αυτή βαίνει κατά κανόνα εις βάρος του πολίτη που θέλει να δουλέψει. Σαφώς το ζήτημα λειτουργίας της πόλης είναι σύνθετο και γεμάτο αντιφάσεις. Ισχύει επίσης και το λαϊκό ρητό για όποιον τραγουδάει «έξω από τον χορό». Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να πρυτανεύει ένα κριτήριο, το κριτήριο ενός κοινού πνεύματος συμβίωσης. Η συμβίωση διαθέτει χώρο για κάθε αντιφωνούντα, διαθέτει, όμως, και αίσθημα δικαίου όπως και κριτήριο κοινής λογικής. Μόνο αν έχει κάποιος δικό του άνθρωπο σε ασθενοφόρο μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει να σε σταματάει μια ομάδα διαδηλωτών, με κάποιους να κρατούν και ένα καφέ στο χέρι (Χαυτεία, μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης). Οσα έζησε η Αθήνα αυτές τις μέρες δεν είναι φυσικά πρωτόγνωρα. Ο κάτοικος της Αθήνας είναι εκπαιδευμένος στην αντιδημοκρατική λειτουργία της πόλης του. Πολλές φορές ο ίδιος ενισχύει αυτήν την ανελεύθερη καθημερινότητα. Αλλά, υπάρχουν ρυθμιστικές αρχές. Οπως υπάρχουν και πολίτες που επιθυμούν να συμβάλουν στο εθνικό προϊόν και να διοχετεύσουν τη δημιουργικότητά τους με κατάφαση στη ζωή. Η Αθήνα πρέπει διαρκώς να τους προστατεύει γιατί δεν είναι και τόσοι πολλοί αυτοί. Πρέπει να τους παρέχει το δικαίωμα να αναπτύσσουν τις δραστηριότητές τους και όχι διαρκώς να τους κάνει να αναρωτιούνται γιατί ζουν αυτό που ζουν.