Καλύτερα τώρα, παρά μετά. H πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής έκρινε ότι ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν καλύτερα να αντιμετωπίσει τώρα, παρά μετά, αυτούς που την αμφισβητούν. Για καλό και για κακό, πάντως, φαίνεται ότι ετοιμάζεται για το τώρα η αναστήλωση των συσχετισμών του 2017, καθώς επιχειρείται αναβίωση μιας βαλσαμωμένης συνεδριακής διαδικασίας, παρά γνήσιος εσωκομματικός ανταγωνισμός.
Η πρωτοβουλία δείχνει ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ θεωρεί ότι το πρόβλημά της είναι εσωκομματικό. Οτι δεν είναι πρόβλημα στρατηγικής, αλλά προσωπικών απωθημένων. Γι’ αυτό και δοκιμάζει να το «τελειώσει» εύκολα – τακτικά και πασοκικά.
Η αλήθεια είναι ότι ο ανταγωνισμός στην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ δεν είναι πολύ πιο βαθύς. Κάποιοι έχουν βγάλει ήδη τα τεφτέρια και μετράνε κουκιά, αμφισβητώντας τη στο προνομιακό της πεδίο – των μηχανισμών. Και άλλοι της καταλογίζουν ότι δεν είναι αρκετά παλιό ΠΑΣΟΚ – ιδιότητα η οποία όχι μόνο δεν της λείπει, αλλά χωρίς την οποία δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τη σταδιοδρομία της.
Ακόμη κι αν έχει κάποιο ρίσκο ο αιφνιδιασμός –ακόμη κι αν αποδειχθεί ψευδαίσθηση η «ασφάλεια» της διαδικασίας υπέρ της προέδρου–, το συνέδριο δεν θα μπορέσει να συζητήσει τα προβλήματα που κρατούν το ΚΙΝΑΛ στο περιθώριο. Δεν θα συζητήσει γιατί το κόμμα –με όποιο όνομα κι αν εμφανίζεται–, μετά την επιτυχία της ανοιχτής εκλογής του 2017, που προσέλκυσε 211.000 ψηφοφόρους, μπήκε σε έναν κατήφορο αποσκιρτήσεων και αυτοακρωτηριασμών.
Με μια κοινοβουλευτική ομάδα στην οποία λογίζεται ως αστέρας ο Μαύρος Πιτ από το Ηράκλειο· και, κυρίως, με μια αντιπολιτευτική παλέτα που ανταγωνίζεται τον ΣΥΡΙΖΑ σε θωπεία του συνδικαλιστικού συντηρητισμού, το ΚΙΝΑΛ παγιώνεται ως φορέας μονότονης και ακίνδυνης κεντροαριστερής γκρίνιας – γκρίνιας βεβιασμένης από το άγχος της διαφοράς.
Για την ακρίβεια, το κόμμα προσπαθεί να βρει πεδίο διαφοροποίησης από την κυβέρνηση σε μια αντιδεξιά μανιέρα αδικαίωτη στις κάλπες και στις μετεκλογικές δημοσκοπήσεις. Η κατεύθυνση αυτή υπαγορεύεται και από το γεγονός ότι το ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί να αντιπολιτευθεί τη Ν.Δ. εκεί όπου όντως υπάρχει έδαφος –όπως στις διευθετήσεις υπέρ συμφερόντων–, γιατί έχει και το ίδιο ανάγκη να διαφυλάξει τη θέση του μέσα σε αυτό το σύστημα. Δεν έχει καν την καταγγελτική αμετροέπεια του ΣΥΡΙΖΑ, που προκαλεί σε αυτά τα ζητήματα θόρυβο σαν να μην έχει κυβερνητικό παρελθόν.
Μικροσυστημικό κόμμα με αγωνία διαφοροποίησης είναι το κόμμα που φοβάται να συναινέσει με τη Ν.Δ. για να μην παρεξηγηθεί. Φοβάται να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ για να μην απορροφηθεί. Φοβάται να κυβερνήσει για να μην διαλυθεί.
Τώρα, οι φόβοι αυτοί θα απωθηθούν βαθύτερα. Θα αλεστούν σε μια στεγανή σύναξη, που το πιθανότερο είναι να καταλήξει σε επανανομιμοποίηση της ακινησίας. Σε μπογιάτισμα της κάμαρας.