Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πολύ καλό ρεπορτάζ της συναδέλφου Λίνας Γιάνναρου στην κυριακάτικη «Κ» για τον Νίκο Χρυσάκη, υποδιευθυντή της Δ/νσης Αστυνομίας Ηρακλείου Κρήτη.
Ο συγκεκριμένος αξιωματικός πιστεύει ακράδαντα ότι η πολιτεία έχει χρέος να αντιμετωπίσει το φαινόμενο των αυξανόμενων περιστατικών κακοποίησης ζώων. Το ότι ο ίδιος είναι φιλόζωος δεν τον αφορά· είναι ζήτημα αρχής, ευρύτερης ηθικής τάξης.
«Το βλέπουμε καθημερινά στη δουλειά μας, η βία απέναντι στα ζώα σχετίζεται με τη βία απέναντι στον άνθρωπο», λέει. Μάλιστα, ο κ. Χρυσάκης είναι και συγγραφέας του εγχειριδίου «Το νομικό status των ζώων στην ελληνική έννομη τάξη», οδηγού νομοθεσίας και αστυνομικών ενεργειών για την προστασία των ζώων συντροφιάς. Το βιβλίο εστάλη (με έξοδα των ΕΛΤΑ) στο γραφείο κάθε αξιωματικού υπηρεσίας.
Για όλους όσοι αισθάνονται στοιχειωδώς φιλόζωοι ή, έστω, αντιλαμβάνονται τι σημαίνει για το επίπεδο του πολιτισμού μας η συμπεριφορά απέναντι στα ζώα, η συνέντευξη του κ. Χρυσάκη, οι απόψεις και η γενικότερη στάση του μοιάζουν με όαση στην έρημο.
Συμβαίνει το εξής: Τα τελευταία χρόνια, και μέσω ορισμένων νομοθετικών ρυθμίσεων, κάτι φαίνεται να αλλάζει, αργά και βασανιστικά, στην πονεμένη υπόθεση της σχέσης ανθρώπων και ζώων στη χώρα μας. Και μόνο που προσφάτως έγινε σωρεία καταγγελιών για την κακομεταχείριση των γαϊδάρων στα νησιά του Αιγαίου, δείχνει ότι υπάρχει μια κάποια αφύπνιση που δεν περιορίζεται στους σκύλους και στις γάτες. Επίσης, έχει αναδιοργανωθεί ο φιλοζωικός ακτιβισμός, αυτός που δεν περιορίζεται μονάχα στη φροντίδα των αδέσποτων και τη στείρωσή τους. Για παράδειγμα, η μαχητική δημοσιογράφος Σταματίνα Σταματάκου έχει καταφέρει να μπει μέσα στα κυνοκομεία-κρεματόρια της επαρχίας, δίνοντάς μας την ανάγλυφη εικόνα μιας διαρκούς φρικαλεότητας, σώζοντας όμως παράλληλα και ζώα.
Την ίδια στιγμή, έχουμε πολλά, πάρα πολλά κρούσματα βίας και κακοποίησης. Οχι μόνο φόλες, αλλά και περιπτώσεις καθαρού σαδισμού. Και όχι μόνον από παιδιά που «δεν ξέρουν τι κάνουν» (σε αντίθεση με τους γονείς τους), αλλά και από ενηλίκους που πρέπει να υποφέρουν από κάποια ψυχοπαθολογία.
Εσχάτως μοιάζει με επιδημία. Οπως συνέβη πριν από χρόνια με την παιδοφιλία: πολλοί είχαν αναρωτηθεί τότε αν αίφνης αυξήθηκαν δραματικά οι παιδόφιλοι. Κάπως ανάλογα, πολλοί αναρωτιούνται τώρα αν αυξήθηκε ο σαδισμός απέναντι σε ένα ανυπεράσπιστο ζώο. Η απάντηση, φυσικά, είναι εύκολη: Διαδίκτυο, κοινωνικά δίκτυα. Κάποια κάμερα κινητού, κάποια κάμερα παρακολούθησης έχει καταγράψει μια φρικαλέα πράξη σαδισμού και αμέσως «ανεβαίνει» σε κάποιον ψηφιακό «τοίχο», ιστοσελίδα, μπλογκ κτλ. Και συνήθως ο ένοχος αναγνωρίζεται. Αφήστε τις περιπτώσεις των ανεγκέφαλων, οι οποίοι από μόνοι τους αναρτούν τα «κατορθώματά» τους στο Διαδίκτυο.
Αυτές είναι οι θετικές πλευρές των κοινωνικών μέσων: Αναδεικνύουν την αθλιότητά μας με τον καλύτερο τρόπο. Και προδίδονται οι ένοχοι. Αυτό που κάποτε έμενε κρυφό, τώρα βγαίνει πιο εύκολα στο φως.
Ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη βεβαίως. Ο πόνος και το αίμα εκεί έξω περισσεύουν. Απαιτείται επαγρύπνηση απ’ όσους διαθέτουν τη στοιχειώδη ευαισθησία.