Δεν ξέρω αν φταίνε οι ακρότητες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και ο διχασμός που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία ή εάν πέφτουμε θύματα όλοι μας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που κάθε μέρα ξεσαλώνουν και εκτροχιάζουν τον δημόσιο διάλογο με ασήμαντες αφορμές.
Πάντως, η εικόνα στη Βουλή μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα να ανταλλάσσουν βαριές κουβέντες χωρίς λόγο δεν περιποιεί τιμή στο πολιτικό μας σύστημα. Τα νησιά βουλιάζουν από τις νέες αυξημένες ροές προσφύγων/μεταναστών –γύρω στις 35.000 άτομα βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε Λέσβο, Σάμο, Χίο, Κω και Λέρο– και οι πολιτικοί αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων προσπαθούν να βγάλουν ο ένας το μάτι του άλλου για το τι είπε ή δεν είπε ο Πέτσας!
– Φταίτε εσείς γιατί το 2015 η κ. Τασία καλούσε τους πρόσφυγες όλου του κόσμου να έρθουν στην Ελλάδα, λέει η μία πλευρά.
– Φταίτε εσείς που γεμίσαμε από πρόσφυγες επειδή δεν τρίζετε αρκετά τα δόντια στον Ερντογάν, λέει η άλλη.
Λες και αν δεν υπήρχε η κ. Τασία θα μειώνονταν τα λεφούσια του 2015 που εγκατέλειπαν άρον άρον τα σπίτια τους για να μην τους σκοτώσουν οι βόμβες. Λες κι ο πολεμοχαρής σουλτάνος που είναι συνομιλητής του Τραμπ και του Πούτιν καταλαβαίνει από φοβέρες.
Αλληλοκατηγορίες κατώτερες των περιστάσεων, ενώ θα έπρεπε όλοι μαζί οι πολιτικοί αρχηγοί να στύβουν το μυαλό μπας και κατεβάσουν κάποια ιδέα που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Να αναζητούν τρόπους για να πιέσουν την Ευρώπη να αποκτήσει επιτέλους πολιτική για το μεταναστευτικό και να μην είναι όμηρος των διαθέσεων της Αγκυρας και των τριών εκατομμυρίων προσφύγων με τους οποίους την απειλεί.
Αλλά δεν είναι μόνο στα σοβαρά που οι πολιτικοί μας μοιάζουν χαμένοι στη μετάφραση. Είναι και τα αστεία καθημερινά που δείχνουν μια κοινωνία στα κάγκελα. Χωρίς χιούμορ, χωρίς ανοχή στο διαφορετικό, κολλημένη στις ιδεοληψίες της και στην υποκρισία.
Καμιά δεκαριά κορίτσια –άλλες σε ηλικία σχολείου κι άλλες μεγαλύτερες– έκαναν ένα θεατρικό «χάπενινγκ» στη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Αντί για το «ένα-δύο, εν-δυο» άρχισαν τα καραγκιοζιλίκια α λα Μόντι Πάιθονς – ένα σκετς μάλλον κακόγουστο αλλά και μάλλον ανώδυνο.
Τι το ’θελαν! Επεσαν πάνω τους όλοι οι σοβαροφανείς οδοστρωτήρες –πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης και δήμαρχοι– για να ζητήσουν την παραδειγματική τιμωρία τους, να απαιτήσουν την εφαρμογή του νόμου, προσβολή, λέει, εθνικού συμβόλου και να τις στήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα για ένα χαζό αστείο. Τι για προδοσία και εθνική μειοδοσία μίλησαν, τι για «συριζαϊκό γκρουπούσκουλο» είπαν, τι για έλλειψη σεβασμού απέναντι στους παππούδες μας που έδωσαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τα άγια χώματα. Δεν τους αναγνώρισαν καν την αφέλεια ή την αθωότητα της νιότης τους. Πόσα άραγε παρόμοια κακόγουστα αστεία έχουμε κάνει όλοι στα σχολικά μας χρόνια;
Ομως, η περισσή αυστηρότητα και η πολιτική ορθότητα μαζί με την παντελή έλλειψη του χιούμορ και της ανοχής δείχνουν μια κοινωνία βαθιά προβληματική και πολιτικά ανώριμη.
Οσοι έχουν βρεθεί στις ΗΠΑ ανήμερα την εθνική εορτή (4η Ιουλίου) αντιλαμβάνονται ότι μία τέτοια εθνικά σημαντική μέρα μπορεί να γιορτάζεται πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι την εορτάζουμε εμείς. Δεν γιορτάζουν την εθνική τους γιορτή με παρελάσεις κομάντος, επιδείξεις διηπειρωτικών πυραύλων και υπερπτήσεις Στελθ μαχητικών – κι ας διαθέτουν τα τελειότερα στο κόσμο απ’ όλα αυτά τα πολεμικά συστήματα. Γιορτάζουν την εθνική εορτή με πυροτεχνήματα, μαζορέτες, μπάντες, ξυλοπόδαρους ντυμένους Λίνκολν και με άρματα καρναβαλιού. Με αγώνες μπέιζμπολ, κοντσέρτα μουσικής, πικ νικ στα πάρκα, μασκαράδες και χιλιάδες καραμέλες που πετάνε οι καρναβαλιστές στα μικρά παιδιά που χαζεύουν τη γιορτή κουνώντας τα πλαστικά σημαιάκια τους με την αστερόεσσα.
Προφανώς, το ότι οι Αμερικανοί στήνουν πανηγύρια αντί για στρατιωτικές παρελάσεις δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο πατριώτες από εμάς ή έχουν μικρότερο σεβασμό προς τη σημαία σε σχέση με τους Ελληνες. Ούτε δείχνει πως η αμερικανική πολεμική μηχανή δεν είναι ετοιμοπόλεμη και οι πολίτες πρέπει να νιώθουν ανασφαλείς αφού δεν βλέπουν τα στρατά να παρελαύνουν στους δρόμους.
Για να μην πω ότι πολλοί από αυτούς που γιορτάζουν με μεγάλη χαλαρότητα την εθνική εορτή είναι πολύ πιο πατριώτες –επί της ουσίας– σε σχέση με του λόγου μας. Πληρώνουν περισσότερους φόρους, προσφέρουν με μεγάλη ευκολία τον χρόνο τους σε εθελοντικές υπηρεσίες για τον συνάνθρωπό τους και είναι έτοιμοι να κόψουν από το υστέρημά τους για να πάει καλύτερα η χώρα τους.