Μια δομική αδυναμία της ελληνικής οικονομίας είναι το πολύ μικρό μέγεθος των επιχειρηματικών μονάδων. Διαθέτουμε το συντριπτικά μεγαλύτερο στην Ευρώπη ποσοστό επιχειρήσεων που απασχολούν λιγότερους από 10 μισθωτούς, καθώς και το διπλάσιο από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο ποσοστό αυτοαπασχολουμένων στο σύνολο των απασχολουμένων. Σε αυτό το αρχιπέλαγος των δραματικά μικρών επιχειρήσεων κινδυνεύουν να πνιγούν η ανάπτυξη, η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Γιατί; Γιατί παρά τις διάφορες μυθοπλασίες περί μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η αλήθεια είναι ότι η καταθλιπτική κυριαρχία τους (εντός και εκτός αλυσίδας παραγωγής…) δεν ευνοεί/αντιστρατεύεται την ανάπτυξη – έννοια διάφορη από εκείνην της μεγέθυνσης. Δεν θα σταθώ στις αρνητικές παρενέργειες αυτής της κυριαρχίας (στα φορολογικά έσοδα, στις εργασιακές σχέσεις κ.ά.) αλλά στην ουσία: Οτι η ανάπτυξη εργασιακών ικανοτήτων υψηλής στάθμης, η σε ευρεία κλίμακα εισαγωγή επαναστατικών μεθόδων και νέων τεχνολογιών, η συστηματική αξιοποίηση του γνωστού τρίγωνου της γνώσης (Παιδεία – έρευνα – τεχνολογία), η συνεχής βελτίωση της παραγωγικότητας μέσω της καινοτομίας και η άνοδος μιας οικονομίας στη σκάλα της ανταγωνιστικότητας, αυτά κατά κανόνα προϋποθέτουν οικονομίες κλίμακας. Βεβαίως, στη χώρα μας υπάρχουν (μάλιστα, αναδείχτηκαν κυρίως στα χρόνια της κρίσης…) λίγες εκατοντάδες δυναμικές ελληνικές επιχειρήσεις μεσαίου μεγέθους, που δραστηριοποιούνται κυρίως σε παραδοσιακούς αλλά και σε νέους υπερσύγχρονους κλάδους της οικονομίας. Είναι επιχειρήσεις εξωστρεφείς, με μορφωμένο και σχετικά καλά αμειβόμενο ανθρώπινο δυναμικό, με νοικοκυρεμένη διαχείριση που καταφέρνει να επιβεβαιώνει την επάρκειά της στις ανοικτές αγορές και στις διεθνείς ανταγωνιστικές συγκρούσεις – χωρίς να σέρνεται στα κρατικοδίαιτα φυτώρια της συναλλαγής. Δεν δίνουν τον τόνο στην ελληνική οικονομία. Αλλά κι αυτές, για να συνεχίσουν να αναπτύσσονται, έχουν ανάγκη να μεγαλώσουν.
Επειδή λοιπόν (α) το μικρό μέγεθος των επιχειρήσεων είναι ένα μεγάλο και γνωστό δομικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Κι επειδή είναι επίσης γνωστό ότι (β) πολλοί επιλέγουν την ηδονή να είσαι αφεντικό παρά τον συνδυασμό δυνάμεων για να συνεχίσουν με ασφάλεια την ανάπτυξη της επιχείρησής τους: Θα ήταν εύλογο, μέσα στις διάφορες, αποσπασματικές φορολογικές ρυθμίσεις ή στη θέση ορισμένων από αυτές, να υπάρχουν προβλέψεις-κίνητρα για συγχώνευση επιχειρήσεων και ανάπτυξη συνεργατικών σχημάτων, με μειώσεις φόρων και φοροαπαλλαγές συγκεκριμένης χρονικής διάρκειας, με τρόπο διαφανή και με σαφή στόχο να ενισχυθεί, να εκσυγχρονιστεί και να καταστεί ασφαλέστερα και μακροπρόθεσμα βιώσιμο το ελληνικό επιχειρηματικό δυναμικό – σε μια περίοδο, μάλιστα, που οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις με ταχείς ρυθμούς πωλούνται σε ξένα δίκτυα, από τις τράπεζες έως τα νοσοκομεία.
Δυστυχώς, το θέμα δεν κρίθηκε επείγον. Είχαν προτεραιότητα άλλες ρυθμίσεις, είτε χρήσιμες είτε πελατειακού χαρακτήρα, όπως η καταβαράθρωση της φορολογίας των μερισμάτων – ένα ρουσφέτι που επιτρέπει κάποιοι να εισπράξουν μερίσματα που δεν είχαν διανεμηθεί πέρυσι ή και τα τελευταία χρόνια. Ομως, μετά τα ρουσφέτια, είναι λογικό ότι θα βρεθεί χρόνος και για τα υπόλοιπα θέματα.