Στη ζωή υπάρχουν πράγματα που γίνονται πιο εύκολα και πράγματα που γίνονται πιο δύσκολα. Υπάρχουν πολιτικοί στόχοι που επιτυγχάνονται με διάλογο και στόχοι που επιβάλλονται από την πλειοψηφία σύμφωνα με τη δημοκρατική συνθήκη.
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η κουλτούρα διαλόγου έχει σε μεγάλο βαθμό υπονομευθεί για σειρά λόγων που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν, με αποτέλεσμα η πρόσφατη πρωτοβουλία της νέας κυβέρνησης να διαβουλευθεί για το θέμα της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού να προκαλέσει μεγάλη εντύπωση.
Ασφαλώς η «επίμονη» διαβούλευση βασιζόταν στην κυβερνητική αγωνία ο νόμος να τύχει της μεγαλύτερης δυνατής αποδοχής προκειμένου να ισχύσει από τις αμέσως επόμενες εκλογές. Αλλά η εξέλιξη της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας είχε τελικά πολλαπλώς εκπαιδευτικό χαρακτήρα και έδωσε στους πολίτες το στίγμα ενός κλίματος συνεννόησης που φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε σχεδόν εξωτικό.
Αυτό το κλίμα θα πρέπει να αξιοποιήσει η κυβέρνηση αν θέλει να προχωρήσει αλλαγές που ναι μεν δεν έχουν μεγάλο πολιτικό βάρος αλλά ζυγίζουν σημαντικά στο σώμα της κοινωνίας. Αναφέρομαι στον αντικαπνιστικό νόμο αλλά και στο θέμα του περιορισμού των μικρών διαδηλώσεων, σύμφωνα με το αποκλειστικό ρεπορτάζ της «Καθημερινής» της Κυριακής.
Τα θέματα είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, ωστόσο υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: η ελληνική κοινωνία δείχνει πολύ πιο ώριμη να υποστηρίξει παρεμβάσεις που επιχειρούν να θεραπεύσουν παθογένειες δεκαετιών. Στην πράξη τα πράγματα είναι συχνά πιο δύσκολα, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από το 2009, που θεωρητικά η Ελλάδα «έσβησε το τσιγάρο», έχει διανυθεί σημαντική απόσταση στο μυαλό όλων μας, καπνιστών και μη. Το ίδιο ισχύει και για το ζήτημα των διαδηλώσεων.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση πρέπει να λειτουργήσει με έπαρση. Αντίθετα, οφείλει να «χτίσει» πάνω στο συναινετικό μοντέλο του νόμου για τους αποδήμους. Οχι για να παρουσιάσει στο τέλος κάτι πολύ πιο αποδυναμωμένο σε σχέση με το αρχικό της σχέδιο. Αλλά για να δείξει ότι ο διάλογος και η συνεννόηση μπορούν να είναι οργανικά συστατικά του πολιτικού μας πολιτισμού. Εξάλλου η περιφρόνηση της μειοψηφίας δεν είναι ένδειξη ισχύος, αυτό μας διδάσκει η πολιτική ιστορία.