Η απάντηση του Αλέξη Τσίπρα στον πρόεδρο της Βουλής σχετικά με το ζήτημα των Πολάκη και Τζανακόπουλου είναι η απόδειξη, και μάλιστα σε εμπνευσμένο και γλαφυρό ύφος, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει – όσο και αν βαυκαλίζονται ή, αν προτιμάτε, αυνανίζονται ορισμένοι με αυτή την ελπίδα. Εννοώ ότι δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, γιατί προς το χειρότερο ασφαλώς μπορεί. Και το δείχνει με τη συγκεκριμένη επιστολή, η οποία ουσιαστικά αποτελεί μια σύνοψη των καθεστωτικών αντιλήψεων που θυμόμαστε από τις μέρες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και οι οποίες στρέφονται κατά του κράτους δικαίου και των δημοκρατικών θεσμών, όπως τους γνωρίζουμε. Με τη διαφορά ότι, τώρα, αυτές οι αντιλήψεις διατυπώνονται σε ύφος επίσημο, υψηλό και περισπούδαστο και όχι με τη συνήθη ωμότητα του Πολάκη.
Στην επιστολή του ο Τσίπρας υποστηρίζει ότι, εφόσον ο Κανονισμός της Βουλής δεν παραπέμπει ευθέως στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, η λειτουργία της επιτροπής δεν διέπεται από τις διατάξεις του τελευταίου. Με όποιον σοβαρό νομικό συζητήσετε το θέμα, θα σας πει ότι αυτό είναι μια επικίνδυνη μπούρδα. Είναι ένα δείγμα βολονταρισμού στην ερμηνεία του νόμου, που παραβλέπει βασικές αρχές του Δικαίου, όπως αυτή της δίκαιης δίκης.
Το τρομακτικό, ωστόσο, στη δική μου αντίληψη, είναι ότι το σαθρό νομικό επιχείρημα του Τσίπρα παρουσιάζεται ως δήθεν υπεράσπιση «των δικαιωμάτων των μειοψηφιών». Συνδέει, δηλαδή, δύο θέματα που δεν συνδέονται μεταξύ τους: Τη δυνατότητα ενός ανακριτικού λειτουργού να είναι ταυτοχρόνως και μάρτυρας στην ίδια υπόθεση (γιατί αυτό θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ) με τα δικαιώματα των μειοψηφιών. Υπονοεί, επιπλέον, ότι τα δικαιώματα των μειοψηφιών μπορούν να επιβάλλονται στο κράτος δικαίου και ότι βασικές αρχές του Δικαίου οφείλουν να κάμπτονται μπροστά στην πολιτική ισχύ. Μπροστά στο συμφέρον, δηλαδή, του πιο δυνατού, του πιο τσαμπουκά, του πιο αλήτη, για να μην το παιδεύω άλλο. Ειλικρινά, η επιστολή του Τσίπρα είναι ένας από τους πιο περίτεχνους τρόπους που έχω συναντήσει για να διατυπώσει κάποιος το απλό και τετράγωνο επιχείρημα του Νεάντερταλ: «Ετσι θέλω, επειδή έτσι με συμφέρει».
Επιπλέον, μια τόσο προκλητική στάση, έστω και αν καμουφλάρεται με φουντωτές περικοκλάδες, συνιστά ένα λόγο παραπάνω, ώστε η Προανακριτική να επιμείνει με σοβαρότητα στο έργο της και να μην υποκύψει στον εκβιασμό του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, μετά την επιστολή Τσίπρα, αυτός ο εκβιασμός γίνεται πλέον από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η προσωπική στρατηγική του Πολάκη έγινε πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Μπράβο πρόοδος!
Είναι καίριο το παράδειγμα του Βενιζέλου ότι, βάσει της λογικής του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα, αν ο Παπαγγελόπουλος ήταν βουλευτής, θα μπορούσε και αυτός να έχει οριστεί μέλος της Προανακριτικής. Μας βοηθά να καταλάβουμε πού πράγματι αποσκοπεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στάση του. Διότι ο Βενιζέλος, φέρ’ ειπείν, σκέφτηκε τον Παπαγγελόπουλο, αλλά ένας άλλος θα σκεπτόταν να προσθέσει και τον Σαμαρά, ένας τρίτος τον Αδωνι, ένας τέταρτος τον Λοβέρδο και πάει λέγοντας. Αρένα, εν ολίγοις, στην οποία κερδίζει ο πιο αλήτης, με τον πρόεδρο της Βουλής να έχει απλώς την ευθύνη για τον κατάσταση του στίβου μάχης, για τις πρώτες βοήθειες και για την πιστή τήρηση των συνθηκών της Γενεύης σε ό,τι αφορά την απαγόρευση των χημικών όπλων, διότι όλες οι άλλες μορφές θα ήταν επιτρεπτές.
Αυτός όμως ήταν πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος παραμένει. Η επιστολή Τσίπρα απλώς μας θύμισε ξανά κάτι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε: από τι γλιτώσαμε…
Μαζέψτε τον
Εδώ πια είναι που σου στρίβει! Ο υπουργός Υγείας θεωρεί «βιασμό» την επιβολή προστίμων στους παραβάτες του αντικαπνιστικού «νόμου» (τα εισαγωγικά είναι για να μην κοροϊδευόμαστε) και θέλει μόνο συστάσεις. Υποθέτω ότι ο προκάτοχός του και συνάδελφός του ιατρός Παύλος Πολάκης θα συμφωνεί 100% μαζί του. Μπράβο, Βασίλη! Σπουδαίο τρίποντο, βρε παιδάκι μου, αλλά ήταν στο δικό σου το καλάθι…
Το τρισχειρότερο –εκεί πια που τραβάς ό,τι έχει απομείνει από τρίχες στο κεφάλι σου– είναι ότι ο υπουργός προτείνει, σκέπτεται, εξετάζει (δεν προσδιόρισε ακριβώς) να επιδοτηθούν οι θερμάστρες ανοικτού χώρου στα καφενεία «για να καπνίζει ο κόσμος», όπως το έθεσε ακριβώς. Με συγχωρείτε, κ. υπουργέ μας, προτείνετε δηλαδή να πάνε οι φόροι μας σε θερμάστρες στα καφενεία, «για να καπνίζει ο κόσμος»; Πιο προσβλητικό πράγμα από έναν υπουργό που αδυνατεί να εφαρμόσει ένα νόμο τον οποίο ο ίδιος εισήγαγε, επειδή υποχωρεί στα συμφέροντα των καφενόβιων και της νύχτας, δεν μπορεί να υπάρξει.
Αν καταλάβαινε τι είπε ο υπουργός, το σημείωμα αυτό τώρα δεν θα υπήρχε, διότι από χθες το βράδυ θα είχε κάνει μια προσπάθεια να επανορθώσει. Οτι συνεχίζει κανονικά, όμως, επειδή δεν κατάλαβε, σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος. Κύριοι της κυβέρνησης, μαζέψτε τον! Βρείτε του έναν κηδεμόνα – δεν επιτρέπεται να λέει δημοσίως τέτοιες μπαρούφες, στο σπίτι του ας λέει ό,τι του κατεβαίνει. Βάλτε του φίμωτρο – κάτι κομψό, όχι ό,τι κι ό,τι, να το εγκρίνει και η σύζυγος. Κάντε του μεταμόσχευση εγκεφάλου. (Αν γίνεται, δεν το γνωρίζω, αλλά έχω εμπιστοσύνη στην επιστήμη…)
Τέτοιου είδους εύκολοι συμβιβασμοί, που γίνονται αμέσως και χωρίς αντίσταση από την κυβέρνηση, ιδίως, δε, όταν επιχειρείται να συγκαλυφθούν ή να αντισταθμιστούν με ανόητες και βαθιά προσβλητικές προτάσεις δήθεν κοινωνικής πολιτικής (επιδότηση στις θερμάστρες), είναι αυτό που κάνει πια αρκετούς να διαπιστώνουν ατολμία της κυβέρνησης. Με το λαμπρό παράδειγμά του, ο υπουργός Υγείας της κυβέρνησης συνέβαλε στη δημιουργία αυτής της εντύπωσης.