Την πρώτη φορά έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση του Κώστα Μπακογιάννη στο Facebook. Ο νέος δήμαρχος Αθηναίων έγραφε ενθουσιωδώς για την επιχείρηση καθαριότητας σε μια παραμελημένη αθηναϊκή πλατεία. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ο λογαριασμός του βρίθει δράσεων της Υπηρεσίας Καθαριότητας και Πρασίνου του δήμου σε διαφορετικές περιοχές του δήμου, κυρίως στις λιγότερο προβεβλημένες. Παθιασμένοι υπάλληλοι με μάνικες μεγάλης πίεσης στα χέρια καθαρίζουν υποβαθμισμένους δημόσιους χώρους που αποδίδονται ξανά στους πολίτες. Μια χαρά.
Λίγες ημέρες μετά, είχα διαβάσει μια ανακοίνωση της Περιφέρειας Αττικής για σειρά ασφαλτοστρώσεων σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Ο τίτλος του ρεπορτάζ φιλοξενούσε δήλωση του Γιώργου Πατούλη: «Προτεραιότητά μας ένα ασφαλές, για πεζούς και οδηγούς, οδικό δίκτυο». Και πριν από λίγες ημέρες ανάρτηση του περιφερειάρχη για έργα διαγραμμίσεων σε λεωφόρους του Λεκανοπεδίου.
Καθαρές πλατείες, περιποιημένα παρτέρια, ασφαλτοστρώσεις, διαγραμμίσεις λεωφόρων· γι’ αυτές τις δουλειές δεν ψηφίζουμε τους εκπροσώπους μας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση; Ή μήπως όχι; Σε ποια χώρα έγινε της μόδας η προεκλογική κοινοτοπία που λέει ότι «ψηφίζουμε δήμαρχο για να μαζεύει τα σκουπίδια»; Η υπερδραστηριότητα του Κώστα Μπακογιάννη σε τομείς αυτονόητης δημοτικής ρουτίνας είναι περισσότερο από ευπρόσδεκτη, εξυπακούεται.
Το πρόβλημα δεν είναι οι πλατείες και τα πάρκα που επιτέλους καθαρίζονται, ούτε οι επιμέρους «απαγορευμένες» ζώνες που επιστρέφουν στη ζωή της πόλης (όπως ο πεζόδρομος της οδού Μασσαλίας δίπλα στη Νομική, που για χρόνια ήταν άτυπος χώρος χρήσης ναρκωτικών). Το πρόβλημα είναι ότι μάλλον χρειάζεται ο δήμαρχος να είναι «από πάνω» για να γίνονται τα απολύτως αυτονόητα. Και αναρωτιέμαι τι γίνεται με τα «μεγαλύτερα», με τα πιο «οραματικά», με όσα δηλαδή υπερβαίνουν την πρώτη ή τη δεύτερη θητεία των δημάρχων και των περιφερειαρχών μας; Ποιος θα μιλήσει για τις μεγάλες τομές που χρειάζονται οι πόλεις μας, για σχέδια και παρεμβάσεις που θα κληρονομήσουν οι επόμενοι από μας;
Κάποτε, όντως, οι δήμαρχοι αερολογούσαν επί παντός επιστητού ενώ οι δρόμοι έζεχναν. Σήμερα κινδυνεύουμε να βρεθούμε στο άλλο άκρο: να θριαμβολογούμε όταν καθαρίζεται μια πλατεία και να μη συζητάμε καθόλου για τα μείζονα. Χρειάζεται κάποια ισορροπία.