Η μεγάλη αστυνομική επιχείρηση της Αντιτρομοκρατικής μέσα στο Σαββατοκύριακο, οι συλλήψεις και ο εντοπισμός του διόλου αμελητέου οπλοστασίου των κατηγορουμένων για συμμετοχή στην οργάνωση «Επαναστατική Αυτοάμυνα» ήρθαν να υπενθυμίσουν –σε όσους το ξεχνούν– τη θλιβερή διαπίστωση ότι στη χώρα μας η τρομοκρατική δράση με χαρακτηριστικά «αντάρτικου πόλεων», κατά κανόνα ακροαριστερής προέλευσης, εξακολουθεί να υπάρχει. Και σε αυτόν τον τομέα στην Ελλάδα καταγράφεται διακριτή διαφοροποίηση σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη η τρομοκρατική απειλή αφορά πλέον την ισλαμική τρομοκρατία, που εκδηλώνεται με τυφλά χτυπήματα σε πολυσύχναστους χώρους και με βασική επιδίωξη τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό θυμάτων και τη διατάραξη της κανονικότητας του δυτικοευρωπαϊκού μοντέλου ζωής, στην Ελλάδα η τρομοκρατική απειλή φαντάζει παράταιρος αναχρονισμός.
Ηδη, η εξάρθρωση της «17Ν», της πιο σημαντικής τρομοκρατικής οργάνωσης που δραστηριοποιήθηκε στη χώρα μας όσον αφορά τα πολλά έτη παρουσίας, τον αριθμό των θυμάτων, τη σοβαρότητα των επιθέσεων, καθυστέρησε σημαντικά σε σχέση με την εξάρθρωση οργανώσεων αντίστοιχων ιδεολογικών καταβολών σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ως διάδοχα σχήματα εμφανίστηκαν μια σειρά από οργανώσεις, και εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται κάποιες από αυτές, είτε παρακλάδια τους. Βεβαίως, σε αυτή τη μάχη με τις νέας γενιάς οργανώσεις έχουν να επιδείξουν σημαντικές επιτυχίες οι διωκτικές αρχές. Παραμένει εντυπωσιακό, ωστόσο, ότι αυτής της προέλευσης και της μορφής η τρομοκρατική δράση επιμένει να εκδηλώνεται στη χώρα μας – έστω και στην εκφυλισμένη μορφή της, αυτή του εναγκαλισμού με το κοινό έγκλημα.
Το… μυστικό της επιβίωσης συνδέεται σίγουρα με τη στάση απέναντι στο φαινόμενο της τρομοκρατίας. Τη στάση της κοινωνίας ευρύτερα, που συχνά δείχνει να θεωρεί ότι δεν την αφορά, δεν την πλήττει η τρομοκρατική δράση, παρά τα δεκάδες θύματα που έχουν υπάρξει μέχρι σήμερα. Τη στάση εκείνων που επιμένουν να προσδίδουν στις δολοφονικές επιθέσεις χαρακτηριστικά ρομαντικού αγώνα ενάντια σε ένα ασαφές και απροσδιόριστο κατεστημένο. Και, ασφαλώς, τη στάση μέρους του πολιτικού προσωπικού της χώρας, που περιορίζεται σε απρόθυμες, γενικόλογες καταδίκες, στις οποίες συχνά σπεύδει να προσθέσει ένα «αλλά», ενώ την ίδια στιγμή αναρωτιέται γιατί είναι καταδικαστέο να κουβαλά κανείς βόμβες μολότοφ…