Τι γλύκα έχει το αυτονόητο; Ο Μάκης Βορίδης ξέρει. Είπε το αυτονόητο σοροπιαστά. Είπε ότι η επιβολή του νόμου δεν γίνεται με προσφορά τριαντάφυλλων· ότι εμπεριέχει στοιχεία αναγκαστικότητας. Είπε ότι το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας και ότι η κυβέρνηση «θα συνεχίσει να κάνει αυτό».
Το κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας και το ασκεί υπέρ του νόμου. Αυτονόητο; Θα ήταν σκέτα αυτονόητο, αν ο υπουργός δεν συνόδευε τις γλυκές του διατυπώσεις με ένα χαμόγελο κραυγαλέου γλυκασμού. Θα ήταν αυτονόητο, αν η χαρά άφηνε τον υπουργό να κρυφτεί.
Πολιτικός με έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, ο Βορίδης δεν παραδόθηκε στη χαρά του. Είχε κάθε λόγο να την εκδηλώσει, γιατί αντανακλά τα συναισθήματα μεγάλου μέρους της κοινωνικής βάσης της Ν.Δ.
Βλέποντας τα ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, πολλοί πανηγύρισαν. Το ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση πρέπει, όπως ο Βορίδης, να συντονιστεί με τους πανηγυρισμούς. Δεν είναι, βέβαια, πραγματικό ερώτημα. Δεν μπορεί κανείς στα σοβαρά να αναρωτηθεί αν η κυβέρνηση πρέπει να δείχνει ότι απολαμβάνει, σαδιστικά, την καταστολή. Η επιβολή του νόμου με αναγκαστικά μέσα είναι αυτό που λέει η λέξη: αναγκαίο κακό. Τα ΜΑΤ είναι αναγκαία, αλλά όχι ευκταία – κατά τον τρόπο που είναι αναγκαία η Πυροσβεστική, αλλά όλοι εύχονται να είναι αχρείαστη.
Η συζήτηση δεν είναι θεωρητική. Υποτίθεται ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να επαναφέρει τη χώρα στον ήρεμο παλμό μιας δυτικής δημοκρατίας – σε αυτό που έχει βαφτίσει κανονικότητα. Η κανονικότητα προϋποθέτει τη νομιμότητα, αλλά δεν εξαντλείται σε αυτήν. Είναι κάτι παραπάνω.
Η εικόνα της ΑΣΟΕΕ προσφέρεται για να καταδειχθεί η διαφορά: Η επέμβαση της αστυνομίας ήταν επιβεβλημένη για να αποτραπεί η απόπειρα κατάληψης της σχολής με αλυσοπρίονο. Δεν συνιστά όμως εικόνα κανονικότητας. Κανονικό δεν είναι το πανεπιστήμιο που περιφρουρείται κλειστό. Κανονικό είναι όταν μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του, χωρίς να χρειάζεται τη συνδρομή των ΜΑΤ.
Δεν είμαστε, βέβαια, εκεί. Είμαστε ακόμη στην αρχή του τέλους του παλαιού καθεστώτος. Η πολιτική της πυγμής φέρνει, ωστόσο, άμεσα αποτελέσματα για την κυβέρνηση, αντισταθμίζοντας τον αντίκτυπο των προσπαθειών της στο μεταναστευτικό, που, λόγω της φύσης του προβλήματος, δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν άμεσα. Αυτή η γρήγορη συγκομιδή απειλεί να παρασύρει την πλειοψηφία σε υπεραντίδραση· σε μια λαγνεία του κλομπ, σαν αυτή που ζωγραφίζεται στα πρόσωπα ορισμένων στελεχών της.
Τέτοια υπερβολική επένδυση στην καταστολή θα μπορούσε να εκτροχιάσει το κλίμα επιστροφής στην κανονικότητα. Δεν θα ήταν κανονικό να πέφτουν κάθε μέρα ξύλο και δακρυγόνα στην Πατησίων.
Δεν θέλεις να βλέπεις κάθε μέρα την Πυροσβεστική. Εκτός αν από μικρός ήθελες να γίνεις Νέρων.