Τον υπουργό Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ και δεν νομίζω ότι θα έχω ποτέ την τιμή να τον γνωρίσω – ιδίως μετά το σημερινό. Η άποψή μου γι’ αυτόν περιορίζεται στις επιφανειακές και, οπωσδήποτε, αυθαίρετες εντυπώσεις που μου προξενεί η φυσιογνωμία του (κλασικός τύπος του πονηρού αγρότη: τον φαντάζεσαι με ένα κοφίνι στο ένα χέρι και δύο στραγγαλισμένα κοτόπουλα στο άλλο), όπως και στο γεγονός ότι, προ δεκαπενταετίας, όταν εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Καρδίτσας, ξεκίνησε την κοινοβουλευτική σταδιοδρομία του ως «υπαρχηγός» του Δ.Λ.Ρ.Ο.Ε. Αβραμόπουλου, ο οποίος το 2004 είχε αναλάβει υπουργός Τουρισμού στην πρώτη κυβέρνηση του Ακάματου. Ηταν, κατά κάποιον τρόπο, ο αρχηγός των υποστηρικτών του Μεγαλειοτάτου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. και, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ήταν ο μοναδικός στη συγκεκριμένη ομάδα. Εν ολίγοις, όλα αυτά με έκαναν πολύ επιφυλακτικό.
Πριν από σχεδόν ένα μήνα, συνέβη να τον πετύχω σε ένα εστιατόριο. Καθόταν με μια παρέα ξένους σε κοντινό τραπέζι και μιλούσαν στα αγγλικά. Ηθελα δεν ήθελα, θραύσματα της συζήτησης, που γινόταν σε ύφος πολύ φιλικό, σχεδόν ξέγνοιαστο, έφταναν μέχρι τα αυτιά μου. Ετσι, άκουσα τον υπουργό Δικαιοσύνης να λέει στους φίλους του, σε καλά αγγλικά, ότι λατρεύει τα κόμικς, ότι μεγάλωσε με κόμικς και ότι στη βιβλιοθήκη του και σήμερα ακόμη έχει ράφια ολόκληρα γεμάτα με κόμικς.
Παραδέχομαι ότι κάτι κουνήθηκε μέσα μου μόλις το άκουσα. Δεν σκέφθηκα «και τότε πώς κατέληξες με αυτή τη φάτσα, να κάνεις αυτή τη δουλειά;». Δεν σκέφθηκα ούτε ότι υπήρξε θαυμαστής και μαθητής του Αβραμόπουλου και, συνεπώς, είναι εξοικειωμένος με την τέχνη τού να μπορείς να πεις οτιδήποτε σαν να το πιστεύεις. Σκέφθηκα μόνο πόσο τον είχα αδικήσει στην εξ αποστάσεως κρίση μου, διότι ένας άνθρωπος που ακόμη αγαπά τα κόμικς μπορεί να είναι κάτι άλλο –δεν θέλω και ούτε είναι ανάγκη να το πω–, αλλά σκάρτος δεν μπορεί να είναι.
Απεδείχθη όμως χειρότερος και η αρχική, η εξ όψεως εντύπωση ήταν η σωστή, διότι στον Κ. Τσιάρα ανήκει η πατρότητα της πρωτοβουλίας να επανέλθει στον Ποινικό Κώδικα η διάταξη για την κακόβουλη βλασφημία. Ηταν τόσο άστοχη ιδέα από πάσης απόψεως, ώστε περιττεύει να τη συζητήσουμε. Ευτυχώς, πρέπει να τα άκουσε αγρίως, διότι την απέσυρε χωρίς πολλή χρονοτριβή, αλλά με τέτοιες δικαιολογίες που δεν επιτρέπουν αμφιβολίες για την επιπολαιότητά του.
«Επρεπε να προστατέψουμε», είπε, «τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων που βρίσκονται στον ελλαδικό χώρο και αυτών των κατατρεγμένων που για διαφορετικούς λόγους βρίσκονται κάποια στιγμή στον ελλαδικό χώρο. Πρέπει η ελληνική κοινωνία να κάνει τα απαραίτητα βήματα για να τους αποδεχθεί και να δημιουργήσει ένα πλαίσιο προστασίας και ενθάρρυνσής τους προκειμένου να μην υπάρχουν φαινόμενα όπως αυτά που παρατηρήσαμε το τελευταίο χρονικό διάστημα». Εν ολίγοις, το έκανε, υποστηρίζει, για τους μουσουλμάνους και τους πρόσφυγες. Μα αυτό είναι ακόμη χειρότερο! Διευκολύνει την κατάτμηση της κοινωνίας σε ξεχωριστές ταυτότητες και, εντέλει, τη σχετικοποίηση των βασικών κανόνων που διέπουν την κοινωνική ζωή στη Δύση. Δηλαδή, για να πάμε ένα βήμα παρακάτω στη δική του λογική, η αναγνώριση από το ελληνικό κράτος του νόμου της σαρίας στις προσφυγικές κοινότητες θα ήταν επίσης ένα μέτρο για την «ενθάρρυνση» των «κατατρεγμένων»; Πάλι καλά που το πήρε πίσω στα γρήγορα. Ηταν ανάγκη όμως να καλύψει την υποχώρησή του με περισσότερη ανοησία;
Ο υπουργός κατέληξε να αμύνεται με τέτοιες φαιδρότητες, επειδή νόμισε ότι χρησιμοποιώντας μια «μοντέρνα» δικαιολογία (οι κατατρεγμένοι, ο «άλλος», ο ξένος κ.λπ.) θα μπορούσε να επισκιάσει το παιχνιδάκι που φαίνεται ότι πήγε να παίξει στα μουλωχτά με την Εκκλησία. Γιατί, βλέπετε, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν κρατήθηκε και έσπευσε, με δήλωσή του, να υποστηρίξει την ποινικοποίηση της βλασφημίας, πιστεύοντας προφανώς ότι, αφού αυτός προσωπικά ρίχνει το βάρος του υπέρ της επαναφοράς της ποινικοποίησης, δεν θα είναι εύκολο για την κυβέρνηση να την αποσύρει. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι δεν τον υπολογίζει κανείς πλέον· ο Αρχιεπίσκοπος είναι… Να το πω στα αγγλικά, γιατί ακούγεται καλύτερα: spent force.
Το θέμα πέρασε, αλλά δεν είναι τόσο απλό ώστε να ξεχαστεί αμέσως, διότι η διάταξη που πήγε να φέρει ο υπουργός αντίκειται στους βασικούς στόχους του πολιτικού σχεδιασμού της κυβέρνησης και σε πολλούς τομείς, από το προσφυγικό/μεταναστευτικό μέχρι την επέκταση στο πολιτικό κέντρο. Συνεπώς, κάποιες εξηγήσεις είναι απαραίτητο να δοθούν στους προϊσταμένους του. Αν γίνεται, καλύτερες από εκείνες που έδωσε ο υπουργός δημοσίως. Και, επίσης, να του επιβληθούν και μέτρα σωφρονισμού. Τι εννοώ: Τώρα αμέσως, ο Κωστάκης να πάει αμέσως στο δωμάτιό του! Να μείνει εκεί κλεισμένος με όλα τα τεύχη του «Μίκυ Μάους», του «Αστερίξ» και του «Λούκυ Λουκ». Συγγνώμη, ξέχασα τα άπαντα του Τεν Τεν – και αυτά μέσα. Δεν θα ξεμυτίσει από εκεί μέσα, αν πρώτα δεν τα μελετήσει ξανά και εις βάθος, για να εξετασθεί από επιτροπή ειδικών, η οποία θα ορισθεί εν ευθέτω. Η μαμά του ή η κυρία του, αναλόγως τι διαθέτει, μπορούν να του πηγαίνουν φαγητό. Γλυκό απαγορεύεται. Και βλέπουμε. Υφυπουργό, αναπληρωτή ή κάτι τέτοιο θα έχει οπωσδήποτε στο υπουργείο. Οπότε μπορεί να συγκεντρωθεί απερίσπαστος στη μελέτη των κόμικς. Η αναγκαστική απουσία του δεν νομίζω να γίνει αισθητή.