Η άρνηση του Συμβουλίου Κορυφής της Ε.Ε. να αρχίσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία προκάλεσε πίκρα και απογοήτευση στις κοινωνίες των υποψηφίων χωρών της Δυτικής Βαλκανικής και οι πολιτικές ελίτ αναμένεται μετά βεβαιότητος ότι πρώτες θα πληρώσουν το μάρμαρο. Μια γενιά πολιτικών μετά τον πόλεμο ανήλθε και ευδοκίμησε στην εξουσία επενδύοντας στο ευρωπαϊκό όραμα, το οποίο τα ισχυρά κέντρα της Ευρώπης προέβαλαν –και σωστά– ως την εναλλακτική στους πολέμους και στη φτώχεια, για την αρμονική συμβίωση των εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων και τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Με την ψυχρολουσία Μακρόν όμως, οι ηγέτες, σχεδόν όλοι δηλαδή που είχαν επενδύσει στην Ευρώπη, αισθάνονται πλέον το έδαφος κάτω από τα πόδια τους να υποχωρεί και το πολιτικό μέλλον τους διαγράφεται αβέβαιο. Ο Ζόραν Ζάεφ στη Βόρεια Μακεδονία, ετοιμάζεται να πιει πρώτος το πικρό ποτήρι της άρνησης των φίλων και συμμάχων, οδεύοντας, εκτός απροόπτου, σε ήττα στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του Απριλίου, στις οποίες αναγκάστηκε να προσφύγει μετά την αρνητική απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής. Ο θεωρούμενος φιλοευρωπαϊστής Αλβανός Εντι Ράμα, αιωρούμενος στη δίνη παρατεταμένης εσωτερικής πολιτικής κρίσης ήδη, και βυθισμένος στα σκάνδαλα, χωρίς ευρωπαϊκή χείρα βοηθείας δύσκολα θα επιβιώσει στην πρωθυπουργία στις εκλογές.
Στο Βελιγράδι ο απρόβλεπτος πρόεδρος Βούτσιτς, που και αυτός είχε ποντάρει σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή προοπτική, πλέον δεν το έχει σε τίποτα να κουρνιάσει στη «στοργική» αγκαλιά της Ρωσίας και, κυρίως, να μπλοκάρει τις όποιες προοπτικές διευθέτησης του κοσοβαρικού ζητήματος. Τα ίδια ισχύουν και για τους ηγέτες στο Κόσοβο, στο Μαυροβούνιο και στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, που και αυτοί πορεύονται με οδηγό το ευρωπαϊκό άστρο, το οποίο όμως τρεμοσβήνει. Με τις όποιες πρωτοβουλίες τους οι τρεις ηγέτες –Ράμα, Ζάεφ, Βούτσιτς– για ένα μεταξύ τους «μίνι Σένγκεν», με σκοπό τη διατήρηση και αναζωογόνηση της ευρωπαϊκής ελπίδας, πολύ δύσκολα θα πείσουν ότι είναι πράγματι καλοδεχούμενοι στο ευρωπαϊκό σπίτι (Ε.Ε.). Με το «λάβαρο» της Ευρώπης αναγκαστικά σε υποστολή, η μεταπολεμική φιλοευρωπαϊκή πολιτική γενιά στα Δυτικά Βαλκάνια φαίνεται ότι κλείνει τον κύκλο της χωρίς να προλάβει να υλοποιήσει το όραμά της. Μια άλλη φουρνιά ηγετών, με διαφορετικά (εθνικολαϊκιστικά) χαρακτηριστικά, θα δούμε οσονούπω στο προσκήνιο.