«Δίκη των έξι» 97 χρόνια μετά

«Δίκη των έξι» 97 χρόνια μετά

1' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

H ιστορία στη σωστή της διάσταση λειτουργεί θεραπευτικά. Σαν φάρμακο που μπορεί να επουλώσει πληγές. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, ελάχιστοι επιλέγουν αυτή την πλευρά της. Οι περισσότεροι τη διαβάζουν –αν τη διαβάζουν– μόνο για να επιβεβαιώσουν μέσα από τις σελίδες της τις ήδη καλά ριζωμένες ιδεοληψίες και προκαταλήψεις τους. Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου σχεδόν οι πάντες επικαλούνται την ιστορία της. Τη δική τους ιστορία, όμως, κομμένη και ραμμένη στα δικά τους μέτρα. Και κάπως έτσι διαιωνίζονται οι παράλληλοι μονόλογοι. Στο πλαίσιο αυτό κεφάλαια ολόκληρα τα προσπερνάμε. Αποφεύγουμε να τα συζητήσουμε, είτε γιατί είναι επώδυνα είτε γιατί δεν βολεύουν το προσωπικό αφήγημα που έχουμε φτιάξει. Στην πραγματικότητα, αυτά είναι και τα πιο διδακτικά. Ενα τέτοιο γράφτηκε σαν σήμερα πριν από 97 χρόνια, που ήταν το αποκορύφωμα και ταυτόχρονα ο επίλογος του Εθνικού Διχασμού. Στις 15 Νοεμβρίου του 1922, η λεγόμενη «επαναστατική επιτροπή», ένα έκτακτο στρατοδικείο δηλαδή, αποφασίζει την καταδίκη των έξι, στη διαδικασία που έμεινε στην ιστορία ως η «Δίκη των 6», με το κατηγορητήριο να τους καταλογίζει την κατάρρευση του μετώπου στη Μικρά Ασία και την επακόλουθη «μικρασιατική καταστροφή».

Το έκτακτο στρατοδικείο που είχε στηθεί, είχε λάβει σαφώς «λαοκρατικά χαρακτηριστικά» με στόχο να εξιλεωθεί το ευρύ κοινό. Είναι προφανές πως οι «έξι» είχαν ευθύνες, αλλά δεν ήταν οι μόνοι που οδήγησαν σε αυτή την πρωτοφανή καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού. Επρεπε όμως το κοινό «αίσθημα» να ικανοποιηθεί: Μόλις ένα μήνα πριν από την καταδίκη είχε πραγματοποιηθεί ογκώδης διαδήλωση 100.000 πολιτών στην πλατεία Συντάγματος, που ζητούσαν την κεφαλή επί πίνακι των «πρωταιτίων της καταστροφής». Η λογική που είχε περάσει ήταν πως το μέτωπο στη Μικρά Ασία δεν ηττήθηκε είτε λόγω κακής στρατιωτικής οργάνωσης, είτε υπεροχής του αντιπάλου, είτε λανθασμένων χειρισμών, είτε πολιτικών αιτιών, αλλά «προδόθηκε». Δηλαδή, μια τόσο ταραγμένη περίοδος της πολιτικής ζωής της χώρας όχι μόνο δεν κατέληξε σε κάποιον έστω βασικό διάλογο μεταξύ των δύο πλευρών, σε μια αποτίμηση των λαθών και μια προσπάθεια νέας αρχής, αλλά σε ένα απλοϊκό συμπέρασμα περί «προδοσίας» που κατέληξε στην επιλεκτική ανθρωποθυσία. Αποτέλεσμα; Το πλήθος εξιλεώθηκε, αλλά ουδέποτε συζητήθηκαν πραγματικά τα αίτια της καταστροφής. Είναι και αυτό ελληνική Ιστορία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή