Ιστορική αναπαράσταση

4' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Oλοι, νομίζω, έχουμε μια ιδέα αυτού που λέγεται στα αγγλικά «historical reenactment» ή, απλώς «reenactment», δηλαδή την αναπαράσταση ιστορικών μαχών. Μαζεύονται, που λέτε, διάφοροι ιδιόρρυθμοι τύποι, οι οποίοι μοιράζονται μεταξύ τους το ίδιο ψώνιο, μασκαρεύονται με στολές της Βέρμαχτ (made in China) ή του αμερικανικού εμφυλίου ή των ναπολεόντειων πολέμων –γενικώς, ό,τι φαντάζεστε υπάρχει, διότι σήμερα στην Κίνα κατασκευάζονται τα πιο απίθανα πράγματα– και, για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να φαντασθώ, οι άνθρωποι αυτοί ικανοποιούνται, με την ψευδαίσθηση ότι, ας πούμε, διακόσιοι συνήθως καλοθρεμμένοι και ροδομάγουλοι μασκαράδες μπορούν να αναπαραστήσουν, λ.χ., την έφοδο του Πίκετ στη μάχη του Γκέτισμπεργκ.

Πρόκειται για φρούτο της βικτωριανής περιόδου. Στο απόγειο της νεογοτθικής μόδας της εποχής, σε περίοδο γενικότερης εξιδανίκευσης του παρελθόντος, ένας Σκωτσέζος αριστοκράτης αποφάσισε να στήσει στο κτήμα του ένα μεσαιωνικό τουρνουά, με κατάφρακτους έφιππους μονομάχους. Ευπρόσδεκτος να παρακολουθήσει ή να συμμετάσχει ήταν οποιοσδήποτε μπορούσε να εμφανισθεί με ρούχα της εποχής. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, ώστε το τουρνουά δεν έγινε ποτέ. Εκατό χιλιάδες άνθρωποι συνέρρευσαν σε μια πολίχνη που δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει ούτε το ένα δέκατο του αριθμού τους. Eτσι, το όνειρο του εμπνευστή της πρώτης ιστορικής αναπαράστασης κατέρρευσε στο χάος και στη λάσπη – διότι, για κακή τους τύχη, έβρεχε κιόλας ασταμάτητα. Oμως, η ιδέα έπιασε. Το ψώνιο των ανθρώπων αυτών απελευθερώθηκε και απενοχοποιήθηκε. Eκτοτε, οι ιστορικές αναπαραστάσεις είναι πάντα μαζί μας. 

Eχουμε και εμείς τη δική μας αξιόλογη παράδοση στο άθλημα. Από τις αστείες (ας το παραδεχθούμε) δελφικές γιορτές της Aννας Σικελιανού μέχρι τις γελοίες αναπαραστάσεις της χούντας, τις βρίσκεις παντού, σε κάθε τύπο και ποιότητα. Στην Καλαμάτα π.χ. παρελαύνουν οι σωσίες των ηρώων του 1821, στο Μεσολόγγι επίσης, τις έβρισκες ακόμη και στις στρατιωτικές παρελάσεις μέχρι πριν από μερικά χρόνια. (Οι απόγονοι των Μακεδονομάχων τι ήταν δηλαδή;). «Reenactment» είναι και η πορεία του Πολυτεχνείου. Μην ξεχνάτε και τους Σπαρτιάτες! Eχουμε και τέτοιους πολλούς. Παρατάσσονται κοντά στους Στύλους του Ολυμπίου Διός και κάνουν μια επίδειξη, με κραυγές και ταρατατζούμ.

Oτι ο εορτασμός του Πολυτεχνείου είναι στην πραγματικότητα μια σαχλή ιστορική αναπαράσταση, το παραδέχθηκε εμμέσως ο ίδιος ο γραμματέας Σπουδάζουσας του ΣΥΡΙΖΑ, όταν προσφάτως συνελήφθη επειδή κολλούσε πανό επάνω στα τρόλεϊ. «Για όσους θυμούνται την πρόσφατη ιστορία αυτού του τόπου», είπε με το αρμόζον διδακτικό ύφος που δίνει η αυταρέσκεια στους αριστερούς, «το 1973, φοιτητές και φοιτήτριες τέτοιες μέρες είχαν προχωρήσει στην κίνηση να γράφουν πάνω σε τρόλεϊ κάποια συνθήματα και τα τρόλεϊ όπως ταξιδεύανε στις γειτονιές της Αθήνας μετέφεραν το μήνυμα». Και επειδή το έκαναν το 1973, σε συνθήκες χούντας, πρέπει να το επαναλαμβάνουμε ασκόπως και, εντέλει, ηλιθίως; Ασφαλώς, όχι. Βλέπετε, ωστόσο, πόσο σοβαρά παίρνουν τον ρόλο τους οι συμμετέχοντες στο «reenactment» του Πολυτεχνείου! Το ψώνιο δεν είναι πάντα αθώο.

Στην ίδια διαπίστωση οδηγεί και ο καβγάς ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, δύο μέρες πριν από το «reenactment», γύρω από την κυριότητα της Ιεράς Σινδόνης του Τορίνου, δηλαδή την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου, για την οποία ουδείς γνωρίζει πώς διασώθηκε και βρέθηκε στα χέρια των φοιτητών, αλλά και ουδείς διανοείται να αμφισβητήσει τη γνησιότητά της. Απλώς τη θαυμάζουμε, περιέργως πεντακάθαρη και άφθαρτη από τα χρόνια, σε έντονη αντίθεση με τους ξεθωριασμένους καφετί λεκέδες στο μέσον. (Προσωπικά, θέλω να πιστεύω ότι μια μέρα τη βρήκε η μαμά του φοιτητή που τη φύλαγε στο σπίτι του και την έβαλε στο πλυντήριο. Μετά άνοιξε το ψυγείο, βρήκε το κέτσαπ και τη συνέχεια τη φαντάζεσθε…). Δεν έχει σημασία αν είναι ή όχι η πραγματική σημαία του Πολυτεχνείου, αλλά ότι όλοι οι συμμετέχοντες στην αναπαράσταση πιστεύουν ότι είναι.  

Τέλος, όπως οι αναπαραστάσεις προσελκύουν υψηλούς επισκέπτες, π.χ. από βλαχοδημάρχους μέχρι Προέδρους της Δημοκρατίας, έτσι και στην πορεία του Πολυτεχνείου είχαμε τις «λαμπερές» παρουσίες. Ο Τσίπρας με το δερμάτινο μπουφανάκι (Massimo Dutti;), το σφιχτό τζιν που τσίτωνε στα χονδρά μπουτάκια του και τα μαύρα αθλητικά με τις λευκές σόλες. Ηθελε να δείξει ότι είναι «αντιεσταμπλιζμεντς», όπως είπε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του. (Η φωνητική μεταγραφή είναι ακριβέστατη). Επίσης, η Ρένα Δούρου, η οποία υποψιάζομαι ότι την έχει ψωνίσει Μελίνα, αν κρίνω από τις θεατρικές χειρονομίες, τις τεράστιες αγκαλιές και την πόζα. Υπερβολική ως συνήθως, πάντως, επισκίασε την Πέτη Πέρκα. Ωστόσο, είχαμε και τις θλιβερές παρουσίες, όπως του Νίκου Βούτση. Φορούσε ένα γαλάζιο (για να πηγαίνει με τα ματάκια του;) μπουφάν, στη γραμμή των μπουφάν της αεροπορίας, σε μέγεθος XXXL για να του κουμπώνει στη μέση. Ατυχώς, του έπεφτε τόσο μακρύ, ώστε έφθανε μέχρι λίγο πάνω από τα γόνατα. Καλύτερα να είχε βάλει κελεμπία ή κάτι από την ντουλάπα της γυναίκας του.

Η εντυπωσιακή βελτίωση φέτος ήταν, όμως, η άψογη, προληπτική δράση της Αστυνομίας, χάρη στην οποία για πρώτη φορά δεν είχαμε το όργιο καταστροφής δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, που μέχρι τώρα και ιδίως στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο κανόνας. Απέδειξε ότι, αν την αφήσουν και υπό την κατάλληλη ηγεσία, μπορεί να κάνει τη δουλειά της περίφημα. Της αξίζουν συγχαρητήρια, κυρίως επειδή η επιχείρηση εξελίχθηκε τελείως αναίμακτα.

Αυτά συνέβαιναν στην Αθήνα, στην ετήσια αναπαράσταση της μάχης του Πολυτεχνείου. Την ίδια ώρα, το πραγματικό Πολυτεχνείο εξελισσόταν στο Χονγκ Κονγκ, στην Πολυτεχνική Σχολή –τι ειρωνεία– όπου είχαν οχυρωθεί οι φοιτητές, με την αστυνομία να τους πολιορκεί. Πού να καταλάβουν στην Αθήνα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή