Ενα σωστό και ένα λάθος

3' 56" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Αλέξιος Τσίπρας (έτσι υπογράφει τη σχετική ερώτηση προς τον πρωθυπουργό) επανέρχεται στο «σκάνδαλο» που ανακάλυψε τελευταία και η επιμονή του έχει σημασία για την πολυσυζητημένη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Το «σκάνδαλο» αφορά νομοθετική διάταξη, με την οποία η δέσμευση της περιουσίας υποδίκων για οικονομικά εγκλήματα διαρκεί όσο και η προφυλάκισή τους, δηλαδή 18 μήνες. Αν παρέλθει το διάστημα αυτό χωρίς να εκδικαστεί η υπόθεση του υποδίκου, όπως απελευθερώνεται ο ίδιος, ομοίως αποδεσμεύεται και η περιουσία του. Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι εξυπηρέτηση της κυβέρνησης στους υποδίκους για οικονομικά εγκλήματα, οι οποίοι είναι αντιπαθείς στην κοινή γνώμη και, ιδίως, αν έχουν πλουτίσει εις βάρος του Δημοσίου. Εννοείται, δε, ότι όλοι αυτοί που ευνοούνται από τη ρύθμιση, ως κακοί, πλούσιοι και κλέφτες, δεν μπορεί παρά να είναι φίλοι της κυβέρνησης! (Και, ασφαλώς, κάποια συγγένεια θα έχουν με τη Μαρέβα!..) Τόσο απλό και τόσο βλακώδες. Αλλά και τόσο επικίνδυνο, διότι τα απλά, τα χοντροκομμένα και βλακώδη ψέματα είναι εκείνα που μένουν και κάνουν ζημιά, όταν εκείνος που τα διαδίδει επιμένει σε αυτά και, επίσης, όταν γαργαλάνε τα αισθήματα της αδικίας και του φθόνου, δηλαδή τα υλικά με τα οποία δουλεύει ο λαϊκισμός.

Κατ’ αρχάς, κανείς δεν τη γλιτώνει από τους σημερινούς υποδίκους – οποιοσδήποτε άλλος ισχυρισμός είναι ψευδής. Ορίζεται τρίμηνη μεταβατική περίοδος, κατά την οποία τα δικαστικά όργανα, αναλόγως του σταδίου στο οποίο βρίσκεται η εκδίκαση της υπόθεσης, καλούνται να την προχωρήσουν. Η εφαρμογή του δεκαοκτάμηνου ορίου, τόσο για τον περιορισμό της προσωπικής ελευθερίας του υποδίκου όσο και για τη δέσμευση της περιουσίας του, εναρμονίζει τη νομοθεσία μας με την ευρωπαϊκή. Οπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, εξισώνεται η προσωπική ελευθερία του ατόμου με την οικονομική ελευθερία του (την ελευθερία να χειρίζεται την περιουσία του).

Είναι μια πληρέστερη αντίληψη της ελευθερίας αυτή που εισάγει η εναρμόνιση. Εφόσον ο νόμος αναγνωρίζει ότι, χωρίς δίκη, δεν μπορεί να στερήσει την προσωπική ελευθερία ενός ατόμου για περισσότερο από 18 μήνες, η παράταση της στέρησης της οικονομικής ελευθερίας του πέρα από το δεκαοκτάμηνο αναιρεί τη λογική της ελευθερίας που διέπει τον ίδιο τον νόμο. Βγες από τη φυλακή και μείνε στον δρόμο; Δεν νομίζω ότι είναι ελευθερία αυτό. Είναι σωστό, επίσης, να καταστρέψεις οικονομικά έναν άνθρωπο, όσο αντιπαθής ή μισητός και αν είναι, ο οποίος όμως μπορεί να αθωωθεί όταν θα γίνει η δίκη του; 

Η παράταση του περιορισμού της οικονομικής ελευθερίας και πέραν του δεκαοκταμήνου σημαίνει ότι ο νόμος στην Ελλάδα εφαρμόζεται με διπλά μέτρα και σταθμά, εις βάρος εκείνων που εμείς θεωρούμε ―αυθαίρετα εντέλει― κακούς, πλούσιους και κλέφτες. Σημαίνει ότι για μια κατηγορία υποδίκων δεν χρειάζεται δίκη ώστε να υπάρξει ποινή, διότι η ποινή τους εφαρμόζεται με την απαγγελία της κατηγορίας. Δημιουργούμε, δηλαδή, μια «δημοκρατική» Βαστίλλη, στην οποία πετάμε και ξεχνάμε τους μισητούς κλέφτες, επειδή η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά της μέσα στο οριζόμενο από τον νόμο διάστημα.

Πολύ σωστά, λοιπόν, η κυβέρνηση εισήγαγε την εξίσωση των χρονικών ορίων. Είναι κατανοητό, επίσης, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να χτυπήσει στο συγκεκριμένο ζήτημα. Είναι φανερό πια ότι στρέφεται στις ρίζες του, στο ιστορικό 3%-4%, πώς να αφήσει τέτοια ευκαιρία για βαρύ λαϊκισμό; Πολύ περισσότερο, δε, όταν οι βουλευτές της συμπολίτευσης ―ως συνήθως στα δύσκολα― κάνουν τις πάπιες και αφήνουν τον Τσίπρα να σπέρνει τα ψέματά του. Γιατί τόση αμηχανία, βρε παιδιά; Μόνο με κοινωνικά μερίσματα και επιδόματα ξυπνάτε;

Αυτό ήταν το σωστό, που αναφέρεται στον τίτλο. Τώρα, το λάθος της κυβέρνησης, που είναι η αποδοχή πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία με συλλογή υπογραφών, υποψιάζομαι ότι γίνεται σαν μια απόπειρα να αντισταθμιστεί η αμηχανία των βουλευτών της συμπολίτευσης για το δεκαοκτάμηνο. Η ιδέα είναι απλώς καταστροφική και, αν εφαρμοσθεί, θα συμβάλει στην περαιτέρω υπονόμευση του κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσώπευσης. Αντιφάσκει με την πολιτική αναβάθμισης της Βουλής, που είναι δεδηλωμένος στόχος της κυβέρνησης.

Ανεξαρτήτως του ελάχιστου αριθμού των υπογραφών που θα χρειάζονται (είτε 100.000 είτε 500.000), η εκάστοτε κυβέρνηση θα μπορεί βεβαίως να απορρίψει με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της τη λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία. Τι θα γίνει, όμως, αν οι δυσαρεστημένοι οργανωθούν και αρχίσουν να πιέζουν; Αν εφαρμοσθεί αυτή η παλαβομάρα, μπορεί να εξελιχθεί σε πλατφόρμα για τη δημιουργία κινημάτων του ενός αιτήματος, τα οποία θα προκαλέσουν τεράστια αναστάτωση στο κομματικό σύστημα. Είναι δυνατόν η κυβέρνηση να ανοίγει μόνη της το κουτί της Πανδώρας;

Πίσω στις ρίζες

Το Ποτάμι έκλεισε και επίσημα, το γνωρίζετε. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πέρασε στην ανυπαρξία. Θα συνεχίσει να υπάρχει, διότι έπαψε μεν να είναι κόμμα, ξαναγίνεται όμως εστιατόριο – και αυτό, δηλαδή, επιστρέφει στις ρίζες του. Πάντως αξίζουν συγχαρητήρια στον Σταύρο Θεοδωράκη για την αξιοπρεπέστατη στάση του στο θέμα της κρατικής επιχορήγησης. Κύριος ήλθε, που λέει το λαϊκό άσμα, κύριος φεύγει! Ενδιαμέσως μόνο τα έκανε μαντάρα. Αλλά τι πειράζει; Η εντιμότητα, ακόμη και αν δεν κατάφερε να φέρει αποτελέσματα, είναι από μόνη της μια προσφορά με αξία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή