Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για το προσφυγικό – μεταναστευτικό αποτελούν μια απεγνωσμένη προσπάθεια σχετικής, μερικής και βραχυπρόθεσμης επίλυσης του προβλήματος. Ταυτόχρονα, αποτελεί εξίσου απεγνωσμένη προσπάθεια εκτόνωσης της έντασης που είχε αρχίσει να συσσωρεύεται στα νησιά και σε περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας, είτε εξαιτίας της πολύ αυξημένης ροής προσφύγων – μεταναστών είτε εξαιτίας της αναγκαστικής μετεγκατάστασής τους σε περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας. Αυτά σε συνδυασμό με την επίσης απεγνωσμένη προσπάθεια στην οποία έχει αποδυθεί ο πρωθυπουργός για να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους να αναλάβουν μέρος από το –αβάσταχτο σε λίγο καιρό– βάρος της ακατάπαυστης προσφυγομετανάστευσης. Ρεαλιστικά, τα προγνωστικά δεν είναι καλά. Οπως έχει επισημανθεί επανειλημμένως από αυτή τη στήλη, η Αγκυρα αφενός θέλει να απαλλαγεί από όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων και αφετέρου χρησιμοποιεί ως εργαλείο το προσφυγικό – μεταναστευτικό κύμα για να προκαλέσει μεγάλες δυσκολίες, έως και χάος στην Ελλάδα, εκβιάζοντας παράλληλα, αλλά εκ των πραγμάτων μόνο ρητορικά, την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δυστυχώς, από τη μία πλευρά η γεωγραφική θέση της δικής μας χώρας και από την άλλη η απροθυμία των Ευρωπαίων να συμβάλουν στην αντιμετώπιση του προσφυγικού – μεταναστευτικού κύματος δείχνουν ότι είμαστε απολύτως εξαρτημένοι από τη βούληση άλλων. Δηλαδή, αδιέξοδο…
Με λίγα λόγια, το συγκεκριμένο πρόβλημα ήλθε για να μείνει και πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στη διατήρηση της συνοχής της χώρας. Από τους πάντες, όχι μόνο από τη σημερινή ή την επόμενη κυβέρνηση. Τελεία και παύλα. Ακόμη περισσότερο γιατί ο διεθνής ορίζοντας είναι γεμάτος μαύρα σύννεφα που χειροτερεύουν τη δική μας θέση. Μόλις προχθές ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα Νίκολας Μπερνς εκτίμησε ότι η Ουάσιγκτον επί Ντόναλντ Τραμπ δεν πρόκειται να κουνήσει το δαχτυλάκι της αν προκληθεί θερμό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Πρόκειται για εκτίμηση βέβαια, αλλά ενισχύει την άποψη των πραγματιστών που δεν περιμένουν κάτι το διαφορετικό από τη σημερινή αμερικανική κυβέρνηση. Αλλωστε ο Αμερικανός πρόεδρος δεν κρύβει την προτίμησή του στον Ταγίπ Ερντογάν…
Μόνοι λοιπόν στο προσφυγικό, μόνοι στα ελληνοτουρκικά –καθώς η Ευρωπαϊκή Ενωση αναλώνεται όλο και περισσότερο σε αέναες συζητήσεις κατά το παράδειγμα του ΟΗΕ–, μόνοι σε πολύ μεγάλο βαθμό και στο Κυπριακό. Αφού οι ΗΠΑ δέχτηκαν ότι τα υψώματα του Γκολάν αποτελούν πλέον έδαφος του Ισραήλ, τώρα έρχονται να δεχτούν και τον εποικισμό της δυτικής όχθης του Ιορδάνη. Αν προστεθεί το γεγονός ότι «δεν άνοιξε μύτη» για την πρόσφατη εισβολή της Τουρκίας στη Συρία και θυμηθούμε επίσης ότι σταδιακά γίνεται αποδεκτή η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία ή η ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου, το συμπέρασμα είναι σαφές. Σπανιότατα οι διαπραγματεύσεις «διορθώνουν» κατακτήσεις ή αποσκιρτήσεις που έγιναν διά των όπλων. Η βόρεια Κύπρος είναι τέτοια περίπτωση…