Οι νεκροί του Ματιού θόλωναν την εικόνα της κυβέρνησης. Το ίδιο και τα παιδιά της Μόριας. Σύμφωνα με τον Θοδωρή Δρίτσα, τα εγκληματικά κρούσματα στο κέντρο υποδοχής της Λέσβου δεν θα έπρεπε να μνημονεύονται, γιατί μπορεί να δώσουν τροφή σε ξενοφοβική προπαγάνδα.
«Σε δέκα χιλιάδες άτομα», «μια φορά στους έξι μήνες» –αν το πάρεις δηλαδή στατιστικά– θα βρεθεί ανθρώπινο υλικό, ανεξαρτήτως διαβατηρίου, που θα αποδειχτεί σκάρτο. Κι αυτή η πραγματικότητα, αν δεν υποστεί την αποσιώπηση της καλής προπαγάνδας, μπορεί να αποβεί υπέρ της προπαγάνδας των άλλων.
Ο Δρίτσας δίνει φωνή στον ένα πόλο του επικρατούντος μανιχαϊσμού που ορίζει την πρόσληψη του μεταναστευτικού. Ο ίδιος και το κόμμα του εκπροσωπούν το δόγμα ότι η μετανάστευση είναι μόνο καλή – απέναντι στην αντίπαλη υπεραπλούστευση, που παρουσιάζει τη μετανάστευση
ως μόνο κακή.
Από τη μία είναι ο αριστερός ελιτισμός, που αναθεματίζει όποιον ανησυχεί για τις ροές ως ακροδεξιό· και από την άλλη είναι οι τοκογλύφοι του φόβου, που καταγγέλλουν όποιον έχει ανθρωπιστικές ανησυχίες ως βοηθό «λαθροεισβολής».
Η κυβέρνηση προσπαθεί μέχρι στιγμής να ισορροπήσει πορευόμενη στη στενή νεκρή ζώνη ανάμεσα στα στρατόπεδα – με επίγνωση ότι το εκλογικό της ακροατήριο συνωστίζεται κατά πλειοψηφία στο ένα χαράκωμα. Το αποτέλεσμα μέχρι στιγμής είναι να δέχεται πυρά αμφοτέρωθεν.
Πρόκειται για ένα αποτέλεσμα που είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητο από τις προσπάθειες της κυβέρνησης. Η φύση του προβλήματος –που δεν μπορεί παρά να μείνει μεσοπρόθεσμα οξύ– το καθιστά ιδανικό για εύκολη αντιπολίτευση. Για αντιπολιτευτική κερδοσκοπία όχι μόνο από τα κοινοβουλευτικά κόμματα, αλλά από παντού: από περιθωριακές ομάδες, που προσφέρουν θέαμα στα μίντια· από διεθνείς παρατηρητές, που ξέρουν μόνο να ελεεινολογούν την εικόνα της προσφυγικής μεθορίου· από τους λίγους τοπικούς άρχοντες που εμπιστεύονται τις καριέρες τους στις ηχηρότερες παρορμήσεις των τοπικών κοινωνιών.
Το καλό για την κυβέρνηση είναι ότι ο λόγος της θεσμικής –αξιωματικής– αντιπολίτευσης είναι τόσο ελκυστικός όσο και η εγκληματολογική στατιστική του Δρίτσα. Εδώ σταματούν και τα καλά.
Ο μόνος τρόπος να αρχίσει να εκτονώνεται η συσσωρευόμενη κοινωνική ένταση για το μεταναστευτικό είναι να μειωθούν οι είσοδοι και να αυξηθούν οι έξοδοι. Αυτό θα απαιτούσε τη συνδρομή παραγόντων που υπερβαίνουν τη βούληση της κυβέρνησης – την Ευρώπη, την Τουρκία, έστω τα χειμερινά μποφόρ στο Αιγαίο.
Μέχρι να κινητοποιηθούν αυτοί οι παράγοντες, η κυβέρνηση θα φταίει. Θα φταίει επειδή δεν καταφέρνει να αδειάσει το πέλαγος με το κουταλάκι.