Τρεις είναι οι βασικοί λόγοι που οι νέοι με προσόντα, δηλαδή ο αφρός της παραγωγής του εκπαιδευτικού μας συστήματος –αυτού του ανεπαρκούς και οπισθοδρομικού συστήματος–, ξενιτεύονται για να βρουν αλλού την τύχη τους: η ανεργία, η αναξιοκρατία και οι χαμηλές αμοιβές. Σε αρκετές περιπτώσεις ισχύουν δύο ακόμη λόγοι: η απόφαση ανεξαρτητοποίησης από τον σφιχτό έως πνιγηρό εναγκαλισμό της οικογένειας και η ενασχόληση σε ειδικότητες και τομείς που είτε έχουν κορεσθεί, είτε δεν υπάρχουν, είτε δεν έχουν ζήτηση στην Ελλάδα.
Οταν η Νέα Δημοκρατία του Κυρ. Μητσοτάκη κέρδισε τις εκλογές, η εξαγγελία του συρμού ήταν η ανασύνταξη της κρατικής μηχανής, ώστε να γίνει αποτελεσματικότερη. Επρόκειτο για ηχηρή εξαγγελία που ακουγόταν ευχάριστα στ’ αυτιά, κυρίως όσων είχαν ψηφίσει τη Ν.Δ. για να φύγουν «αυτοί», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ πέρασε σαν λαίλαπα από το κράτος τόσο λόγω ανικανότητας όσο και επειδή θέλησε να το αλώσει με κάθε τρόπο.Ακριβώς τότε, η στήλη αυτή προειδοποίησε όσους ήθελαν να ακούσουν μέσα στον γενικό ενθουσιασμό και στις υποσχέσεις ότι το ελληνικό κράτος έχει δική του κουλτούρα, δική του νοημοσύνη και είναι ανελέητο και ανίκητο. Τρανή απόδειξη ότι κάθε σκέψη αξιολόγησης συναντά τεράστιες αντιδράσεις στον δημόσιο τομέα. Τα συνδικαλιστικά όργανα που εκπροσωπούν τη δημοσιοϋπαλληλία, η ΑΔΕΔΥ, η ΟΛΜΕ, οι εφοριακοί κ.λπ., είναι πάντα στην πρωτοπορία του αγώνα κατά της μισητής αξιολόγησης και επομένως και της αξιοκρατίας. Ετσι λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα στα γυμνάσια και στα λύκεια, τέτοια σκυτάλη παραλαμβάνουν τα πανεπιστήμια και, ακόμη περισσότερο, με αυτή τη νοοτροπία (δεν) λειτουργεί το ελληνικό κράτος.
Εκείνο όμως για το οποίο η στήλη παρέλειψε να προειδοποιήσει είναι ότι σημαντικός τροφοδότης αυτής της κουλτούρας είναι στην πράξη η πολιτική τάξη και τα κόμματα. Συμμετέχουν στον ένα ή στον άλλο βαθμό μαζί με την κοινωνία στον φαύλο κύκλο που αρνείται πεισματικά να βάλει τη χώρα σε νέα τροχιά. Από τη μία πλευρά η πλειονότητα της κοινωνίας πιέζει για να μην υπάρχει αξιολόγηση και να συνεχίζεται η αναξιοκρατία, από την άλλη πλευρά η πολιτική τάξη υποτάσσεται και ταυτόχρονα διαπαιδαγωγεί ώστε η αναξιοκρατία να αποτελεί καθεστώς. Κατά καιρούς και σε συγκεκριμένες περιόδους έγιναν προσπάθειες σε διάφορους τομείς να εμπεδωθεί κάποια αξιοκρατία, αλλά οι «πεφωτισμένες» δυνάμεις της δημοσιοϋπαλληλίας, των κομματικών μηχανισμών, της πολιτικής τάξης και της κοινωνίας φροντίζουν να προβάλλουν τα στήθη τους για να… υπάρχει συνέχεια στο ελληνικό κράτος.
Με αυτή την έννοια, όσα ακούγονται περί αναστροφής του «brain drain» παραμένουν στη σφαίρα της σκέψης που εκφράζει επιθυμίες ή, ακόμη χειρότερα, υπηρετούν επικοινωνιακές ανάγκες, αφού κάθε προσπάθεια επιβολής στοιχειώδους αξιοκρατίας στην εκπαίδευση και στο κράτος μοιάζει με δονκιχωτισμό απέναντι στο παντοδύναμο καθεστώς της αναξιοκρατίας και της κομματοκρατίας. Αλλωστε, η αναξιοκρατία φουντώνει την ανεργία, διατηρεί τις χαμηλές αμοιβές και μεγαλώνει την απόσταση της χώρας από την κανονικότητα.