Η χρησιμότητα ενός Κικίλια

4' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το ζητούμενο στην περίπτωση της τοποθέτησης διοικητών στα νοσοκομεία ήταν διπλό: να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι για να λειτουργήσουν σωστά οι νοσοκομειακές μονάδες, αλλά και να τακτοποιηθούν διάφορα κομματόσκυλα, τα οποία, ως γνωστόν, όταν μαζεύονται πολλά μαζί και είναι δυσαρεστημένα, γίνονται επικίνδυνα. Προφανώς, επρόκειτο για μια αντιφατική επιδίωξη, διότι αν έχει κάποιος τις ικανότητες για μια τόσο σοβαρή θέση, τι ανάγκη έχει να γίνει κομματόσκυλο; Για να ξεδίνει τα μεράκια του βολεύεται και με τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τόσες άλλες παραπλήσιες επιλογές εκτόνωσης.

Εκείνοι που δεν φοβούνται να βασίσουν την προσωπική τους πρόοδο στη δουλειά και στην προσπάθεια, και μάλιστα υπό συνθήκες σκληρού ανταγωνισμού, είναι διαφορετικοί από τους άλλους που περιμένουν να τους σπρώξουν στη θέση όπου ο άλλος φτάνει με την αξία του – είναι κάτι που, ακόμη και αν δεν φαίνεται από την αρχή, θα φανεί οπωσδήποτε με την πάροδο του χρόνου. Δεν υποστηρίζω ότι όλοι οι κομματικοί φίλοι, τα στελέχη και οι αποτυχόντες πολιτευτές της Ν.Δ. που διορίστηκαν στα νοσοκομεία είναι άχρηστοι ή ανίκανοι. Οπωσδήποτε θα υπάρχουν ανάμεσά τους πρόσωπα με προσόντα και ικανότητες. Κατά κανόνα, όμως, ιδίως δε όταν πρόκειται για πρόσωπα τα οποία δεν έχουν να παρουσιάσουν άλλη επαγγελματική δραστηριότητα στη ζωή τους εκτός από την κομματική, τα κομματόσκυλα είναι άχρηστα πλάσματα. Και αυτός ο διορισμός τους, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι παρά μια ανταμοιβή για την τελική αποτυχία της διαδρομής τους. Δικαίως, λοιπόν, δυσαρεστείται ο κόσμος, εφόσον κρίνει επί τη βάσει μόνον αυτής της πλευράς του ζητήματος.

Από την άλλη, η απαίτησή μας να διοριστούν στα νοσοκομεία οι καλύτεροι είναι τελείως ανεδαφική. Ποιοι ιεραπόστολοι νομίζουμε ότι θα βρεθούν πρόθυμοι να μπλέξουν με το Δημόσιο, με τις διαδικασίες του, τις συντεχνίες του και τον εδραιωμένο παραλογισμό του, για έναν γλίσχρο μισθό, που μπορεί να τον παίρνει από το Δημόσιο και χωρίς να δουλεύει; Οσο οι δομές του Δημοσίου παραμένουν ως έχουν, ο πιθανότερος διεκδικητής μιας θέσης με αυτές τις προδιαγραφές θα είναι εκείνος που έχει την όρεξη να μπλέξει με τις συντεχνίες και τις άλλες συμφορές του Δημοσίου, που διψά για να ασκήσει την επιρροή του στο Δημόσιο· με δύο λέξεις, το κομματόσκυλο.

Η έννοια του καλύτερου είναι πάντα σχετική και εξαρτάται από τους διαθέσιμους να αναλάβουν τη θέση – οι υποψήφιοι για τις συγκεκριμένες θέσεις δεν νομίζω ότι θα ήταν με διδακτορικά από το Harvard. Αν, βέβαια, αύριο εμφανιστούν διάφοροι αξιοπρεπείς κύριοι, με ονοματεπώνυμο, πτυχία, επαγγελματική εμπειρία, για να καταγγείλουν με στοιχεία και αποδείξεις ότι διεκδίκησαν τη θέση, αλλά αποκλείστηκαν επειδή δεν ήσαν κομματικοί, τότε αλλάζει το πράγμα. Μέχρι τότε, όμως, ας βολευτούμε με τους κομματικούς.    

Θεωρητικά, δεν αποκλείεται ένα κομματόσκυλο να πετύχει στη δουλειά που αναλαμβάνει, ακριβώς επειδή όχι μόνο γνωρίζει την αποφορά του χώρου, αλλά την απολαμβάνει κιόλας. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι το ξεκαθάρισμα των ικανών από τους άχρηστους θα γίνει στην πορεία, καθώς όλοι τους θα τίθενται σε ετήσια αξιολόγηση, επί τη βάσει συγκεκριμένων στόχων και χρονοδιαγράμματος. (Για να προλάβω την ανησυχία σας, με αυτά δεν ανακατεύεται ο Κικίλιας. Ευτυχώς, για τα σοβαρά στο υπουργείο υπάρχει και ο Κοντοζαμάνης…).

Το ατυχές για την κυβέρνηση ήταν η περίπτωση του ογδοντάχρονου Κ. Πατέρα, διότι ενέπλεξε τον πρωθυπουργό. Με τη φυσικότητα ενός ανθρώπου που αισθάνεται εξαπατημένος από μια κατά τα άλλα τελείως φυσιολογική συναλλαγή, ο διοικητής των τεσσάρων ημερών βγήκε στην τηλεόραση για να παραπονεθεί, ουσιαστικά, ότι «αγόρασε» τη θέση προσωπικά από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έναντι δύο ή τριών χιλιάδων ψήφων που υποτίθεται ότι κατηύθυνε προς τη Ν.Δ., μέσω της αποχής του από τις εκλογές. Ειδάλλως, το θέμα θα το χρεωνόταν εξ ολοκλήρου ο Κικίλιας. (Ιδού, λοιπόν, γιατί πάντα χρειάζεται ένας Κικίλιας σε κάθε κυβέρνηση! Μία πλευρά του ρόλου στην κυβέρνηση είναι ανάλογη εκείνης που είχε ως καλαθοσφαιριστής: να τρώει το ξύλο αγόγγυστα και να μην καταλαβαίνει…).

Δεν έχω πια τις αυταπάτες της νεότητας και δέχομαι αδιαμαρτύρητα την όψη της πραγματικότητας. Τα κομματόσκυλα υπάρχουν εδώ και 200 χρόνια, από την πρώτη ημέρα που δημιουργήθηκαν οι πρώτες υποτυπώδεις δομές κράτους και κυβέρνησης στην επαναστατημένη Ελλάδα της δεκαετίας του 1820. Δεν καταργούνται ως διά μαγείας. Οι δυσαρεστημένοι θεσιθήρες ήταν και είναι η μόνιμη μάστιγα της πολιτικής ζωής σε αυτή τη χώρα. Δεν γίνεται να μην τους δώσεις κάτι, εφόσον δεν είσαι διατεθειμένος να διακινδυνεύσεις τη σταθερότητα της κυβέρνησης και τον στόχο σου. Και, τουλάχιστον, τους βάζεις να λειτουργήσουν μέσα σε ένα συγκεκριμένο και ελεγχόμενο πλαίσιο, στο οποίο, αν δεν ανταποκριθούν, φεύγουν χωρίς αποζημίωση.

Καταλαβαίνω τον θυμό που προκάλεσαν οι διορισμοί διοικητών στα κρατικά νοσοκομεία, αλλά δεν είμαι πια στα 40 μου, για να θυμώνω και εγώ. Στα 50, γνωρίζω ότι αν δεν χρησιμοποιήσεις και τους κομματικούς, καμία σοβαρή κυβερνητική προσπάθεια δεν μπορεί να προχωρήσει. Σημασία, επομένως, έχει να υπάρχει ένας ανώτερος σκοπός για τον οποίο να αξίζει να γίνονται αυτοί οι συμβιβασμοί και οι κυνικές συναλλαγές. Προσωπικά, πιστεύω ότι στην κυβέρνηση του Κυριάκου υπάρχει αυτός ο σκοπός και είμαι διατεθειμένος να περιμένω. Εκανα υπομονή πέντε χρόνια, με μια φρικαλέα κυβέρνηση, που ήταν μια διαρκής απειλή για τη χώρα. Απέκτησα, λοιπόν, με τον σκληρό τρόπο την υπομονή για να περιμένω.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή