Στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο, ο πρωθυπουργός έκανε την αισιόδοξη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση έδειξε τη διάθεσή της να σπάσει αυγά και, επίσης, ότι η κοινωνία είναι ώριμη για την ομελέτα. (Το τελευταίο δεν το είπε έτσι ακριβώς, αλλά αυτό εννοούσε.) Καλύτερη αφορμή δεν θα μπορούσα να έχω για να σας πω αυτό που ετοίμασα σήμερα.
Την αισιοδοξία αυτή τη συμμερίζομαι, μολονότι αναγνωρίζω ότι οι συνθήκες από τις οποίες εξαρτάται είναι εύθραυστες. Προκειμένου, όμως, στο τέλος να φάμε την ομελέτα, πρέπει να δοθεί προσοχή στις εσωτερικές αντιστάσεις, που εκδηλώνονται πλαγίως και στρέφονται εναντίον της προωθούμενης πολιτικής.
Οπως για να φάμε την ομελέτα δεν αρκεί να σπάσουμε τα αυγά, αλλά πρέπει να ακολουθήσει και μια ολόκληρη σειρά από άλλες πράξεις (να χτυπήσουμε τα σπασμένα αυγά, να ετοιμάσουμε το βούτυρο, τη φωτιά κ.λπ.) μέχρι να φθάσει η γεύση στον ουρανίσκο, ομοίως και με την κυβερνητική πολιτική. Αφού, δηλαδή, ο υπουργός σπάσει τα αυγά, δεν είναι λογικό οι υφυπουργοί και ο γενικός γραμματέας να συμβάλουν όσο μπορούν για την παρασκευή της ομελέτας; Το αντίθετο, δηλαδή να εμποδίζουν τον μάγειρα σε κάθε στάδιο της διαδικασίας, θα ήταν παράλογο και, σε κάθε περίπτωση, δεν προοιωνίζεται ευόδωση του σκοπού.
Σε υπουργείο που έχω υπ’ όψιν, όμως, συμβαίνει αυτό που περιγράφω παραπάνω. Η μεταρρυθμιστική πρόθεση της ηγεσίας εμποδίζεται συστηματικά (δεν θέλω να πω ότι σαμποτάρεται) από τους σκληρούς κομματικούς που έχουν αναλάβει τις θέσεις των υφυπουργών και του γενικού γραμματέα. Και επειδή οι ίδιοι δεν τολμούν να διακινδυνεύσουν τη θέση τους στην κυβέρνηση, βάζουν μπροστά τους συνδικαλιστές, τους οποίους οι ίδιοι φέρνουν μέσα στις συσκέψεις, για να μπορούν μετά να λένε: «Δεν σου το είπα ότι δεν γίνεται;». Μα πώς να γίνει, καλέ μου άνθρωπε, όταν εσύ ο ίδιος παίζεις με την πλευρά των συντεχνιών και τους κινείς από το παρασκήνιο; Πράγματι, με τέτοια υπονόμευση εκ των έσω, μόνο στη μεγάλη τύχη μπορεί να ελπίζει κανείς – τόσο μεγάλη, ώστε η λέξη με την οποία ονομάζεται δεν τυπώνεται. Ή σε ένα θαύμα! Γιατί όχι;
Δεν ξέρω αν αυτό, σε παραλλαγές, συμβαίνει και σε άλλα υπουργεία. Δεν θα το απέκλεια, δεδομένου ότι κάθε κυβέρνηση συντίθεται με συμβιβασμούς. Ωστόσο, χρειάζεται ειδική μέριμνα για τα υπουργεία από το έργο των οποίων εξαρτάται αν, σε ένα χρόνο από τώρα, θα έχει αλλάξει αισθητά η εικόνα της χώρας. Σε αυτά, δεν μπορεί να ισχύει το «είναι νωρίς για διορθωτικές κινήσεις». Εκεί, δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι αργά για διορθωτικές αλλαγές. Δεν είναι δα σπουδαία ντροπή να μοντάρεις καλύτερα το μηχάνημα στα σημεία που κολλάει. Είναι μάλλον στοιχειώδης φρόνηση.
Το μέλλον!
Πληροφορήθηκα ότι, ανάμεσα στα δεκάδες αιτήματα προς τη Βουλή για οικονομική ενίσχυση, ήταν και από λύκειο ακριτικού νομού, οι τελειόφοιτοι του οποίου ζητούσαν λεφτά για την «πενταήμερή» τους (αυτή που παλιά τη λέγαμε «πενθήμερη»). Ο πρόεδρος της Βουλής… Λυπάμαι που θα το πω, γιατί είναι φίλος μου, αλλά αρνήθηκε. Δυστυχώς, δεν διέκρινε τη μορφή του μέλλοντός μας και τον ψέγω γι’ αυτό. Συγχαίρω, αντιθέτως, τα παιδιά αυτά για το υποδειγματικό θράσος τους. Μια ματιά να ρίξουν στη σύνθεση της Βουλής και θα δουν σε ποια ύπατα αξιώματα μπορεί να τα οδηγήσει το θράσος, και ιδίως το απύθμενο. Τέλος, καλώ τον αξιότιμο πρόεδρο της Βουλής να επανορθώσει το –καλοπροαίρετο, είμαι βέβαιος– σφάλμα του, διορίζοντας τα παιδιά αυτά αριστίνδην μέλη της Βουλής των Εφήβων.
Αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον μας και, δυστυχώς, σοβαρολογώ. Εκτός εάν η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητοστάκη πετύχει τους σκοπούς της. Είναι η τελευταία μας ελπίδα.
Παρεμπιπτόντως
Ξέρατε εσείς ότι μέχρι τώρα η Βουλή έδινε οικονομικές ενισχύσεις μέχρι και σε υπουργεία της κυβέρνησης; Εγώ, πάντως, το αγνοούσα…
Μετά μουσικής
Τελικά η Εκκλησία ακολούθησε στον δρόμο του μητροπολίτη Λεβαδείας και γνωστοποίησε ότι εξόδιος ακολουθία δεν θα γίνεται σε όσους έχουν επιλέξει την αποτέφρωση. Ακόμη καλύτερα! Αλλωστε, εγώ τουλάχιστον δεν σκόπευα να ζητήσω. Προτιμώ ωραία μουσική και έχω ήδη καταλήξει σε μια λίστα με πέντε υποψήφια κομμάτια, από τα οποία θα πρέπει να διαλέξω ένα – δύσκολο project, γιατί πρέπει να μεριμνήσω και για το ηχητικό σύστημα…
Σεβαστή απολύτως η απόφαση της Εκκλησίας. Οι υπηρεσίες τις οποίες προσφέρει στους πιστούς της προϋποθέτουν την αποδοχή ενός πλαισίου πεποιθήσεων, το οποίο η ίδια ορίζει. Εκείνη ξέρει πότε, αν και κατά πόσον θα ανοίξει κάποιες χαραμάδες προς τον πραγματικό κόσμο που εξελίσσεται ραγδαία. Ομως, τι χρειάζονται, στη σχετική εγκύκλιο, τα πολιτικάντικα προσχήματα; Παράδειγμα: «Η Εκκλησία ως κοινότητα, που είναι κατεξοχήν χώρος ελευθερίας, δεν καταναγκάζει κανέναν άνθρωπο να τηρεί τις παραδόσεις της. Εχει, όμως, το δικαίωμα…».
Πράγματι, δεν καταναγκάζει κανέναν. Διώχνει, όμως, όσους δεν θέλουν να συμμορφωθούν με μία εκ των παραδόσεών της. Διότι με αυτό ισοδυναμεί η απαγόρευση εξοδίου ακολουθίας. Συνεπώς, προς τι τα πολιτικάντικα «ναι μεν αλλά»;
Δεν γνωρίζω αν η συγκεκριμένη απόφαση της Συνόδου συνδέεται με την πρόσφατη αποτυχία της προσπάθειας να περάσει, στα μουλωχτά, η ποινικοποίηση της εξύβρισης των θείων. Αν, δηλαδή, εντάσσεται στο γνωστό πλαίσιο διαρκούς πολιτικής διαπραγμάτευσης, στο οποίο η Εκκλησία βρίσκεται πάντα με όλες τις κυβερνήσεις και πάντοτε με τον σκοπό της επέκτασης ή, σε δύσκολους καιρούς, της προστασίας της εξουσίας της. Νομίζω, πάντως, ότι σε αυτή την κυβέρνηση, ο Μακαριώτατος δεν είναι και τόσο συμπαθής όσο θα περίμενε κάποιος. Δεν το λέω ως βεβαιότητα! Προς Θεού. Είναι μια εντύπωση…