Πριν από μερικές βδομάδες, ένας Ευρωβουλευτής του Σύριζα χαρακτήρισε τον συγγραφέα και καλό φίλο Απόστολο Δοξιάδη σαν «ερασιτέχνη φασίστα», παραφράζοντας τον τίτλο του τελευταίου βιβλίου του: «Ερασιτέχνης Επαναστάτης». Οσοι γνωρίζουν τον Απόστολο (προσωπικά τον γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια), καταλαβαίνουν την ανοησία του χαρακτηρισμού. Αφορμή ήταν η κριτική που έκανε ο Απόστολος για τους Ελληνες Ευρωβουλευτές σχετικά με την ψήφο τους στο Ευρωκοινοβούλιο στο ψήφισμα που καταδίκαζε τόσο τον Ναζισμό όσο και τον Σταλινισμό.
Δεν έχει νόημα να μπούμε σε λεπτομέρειες. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας είναι αρκετό. Υπέρ του ψηφίσματος ψήφισαν οι 535 από τους 653, δηλαδή το 82%, ενώ από τους 21 Ελληνες Ευρωβουλευτές μόνο 2 ψήφισαν υπέρ, δηλαδή μόνο το 9,5%.
Η τεράστια αυτή απόκλιση μπορεί να εξηγηθεί μόνο με δύο ενδεχόμενα: Α) Επειδή εμείς είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου, κατέχουμε τη μία και μοναδική αλήθεια, την οποία ο υπόλοιπος κόσμος αγνοεί. Β) Είναι εύκολο να καταδικάσουμε τον Ναζισμό, αλλά προς Θεού, ο Σταλινισμός είναι κάτι άλλο γιατί συνέβη στη Σοβιετική Ενωση και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να τον καταδικάσουμε γιατί μας εμποδίζει η αριστερή συνείδησή μας. Διαλέγετε και παίρνετε. Και τα δύο είναι κουραφέξαλα! Δείξαμε για άλλη μια φορά στο Ευρωκοινοβούλιο την ιδιαιτερότητά μας.
Αυτά σαν εισαγωγή. Αφού τον πολύ δημοκράτη Απόστολο κατηγόρησαν σαν «Ερασιτέχνη Φασίστα», με τις θέσεις που θα διατυπώσω σήμερα, είμαι απολύτως βέβαιος ότι διεκδικώ τον ζηλευτό τίτλο του «Επαγγελματία Φασίστα». Τον αποδέχομαι ευχαρίστως, γνωρίζοντας ποιοι θα μου τον αποδώσουν. Πρώτα πρώτα πρέπει να δούμε τι είναι ο Φασισμός, γιατί τις περισσότερες φορές οι λέξεις έχουν χάσει την αρχική σημασία τους. Υπάρχουν πολλοί ορισμοί, αλλά βρίσκω ότι ο ορισμός που δίνει ο Εμίλιο Τζεντίλε στο βιβλίο του «Φασισμός. Ιστορία και Ερμηνεία» (μετάφραση: Ευάγγελος Κατσιφός, εκδ. Ασίνη: Αθήνα 2007) είναι ο πλέον κατανοητός:
«…Ενα κίνημα που δεν βασίζει την ταυτότητά του στην κοινωνική ιεραρχία και την ταξική προέλευση, αλλά στην αρχή της συντροφικότητας. Που θεωρεί ότι είναι επιφορτισμένο με μια αποστολή εθνικής αναγέννησης, ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση πολέμου εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, και που επιδιώκει να κατακτήσει το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας χρησιμοποιώντας την τρομοκρατία, την κοινοβουλευτική τακτική και τον συμβιβασμό με τις κυρίαρχες δυνάμεις, με σκοπό να δημιουργήσει ένα νέο καθεστώς καταστρέφοντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία…»
Τώρα που έχουμε έναν κατανοητό ορισμό του Φασισμού, ελάτε να δούμε μερικά πρόσφατα γεγονότα και πώς μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε. Αντιγράφω μερικούς τίτλους από την πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» (Σάββατο 5 Οχτώβρη 2019 και Κυριακή 6 Οχτώβρη 2019): «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών!», «Pompeo Go Home, η απάντηση του ελληνικού λαού στην κυβέρνηση και Αμερικανό ΥΠΕΞ, που βρίσκεται στη χώρα μας για τον “Στρατηγικό Διάλογο” Ελλάδας – ΗΠΑ». «Να καταγγελθεί τώρα η Στρατιωτική Συμφωνία με τις ΗΠΑ, που αναβαθμίζει τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών στην περιοχή βάζοντας τον λαό σε μεγάλους κινδύνους. Να κλείσουν όλες οι βάσεις»! Σαν συνέπεια όλων αυτών, η προτροπή: «Ολοι το Σάββατο στις 12 μ. στο Σύνταγμα και στην πορεία στην Αμερικανική Πρεσβεία». Το τι έγινε στη συγκέντρωση είναι μάλλον γνωστό. Το ανώδυνο μέρος είναι ότι βάψανε ξανά το άγαλμα του Τρούμαν. Φταίει ο Τρούμαν που βοήθησε την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της. Το οδυνηρό μέρος είναι ότι είχαμε μια επίδειξη καράτε εναντίον αστυνομικών από διαδηλωτές. Το άκρον άωτο της ανοησίας είναι ότι το ΚΚΕ κατηγόρησε τον Μπογδάνο και τον ΣΚΑΪ ότι αποκάλυψαν τον όνομα του karate-kid, ο οποίος δημόσια επέδειξε τις ικανότητές του κλωτσώντας πισώπλατα έναν αστυνομικό!
Ιδού ένα μέρος από την ανακοίνωση του ΚΚΕ για το επεισόδιο: «Το ΚΚΕ καταγγέλλει την πρωτοφανή, χαφιεδικού τύπου, δημοσιοποίηση από τον βουλευτή της Ν.Δ., Κ. Μπογδάνο, και τον ραδιοτηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ των προσωπικών στοιχείων διαδηλωτή, ο οποίος συμμετείχε στη συγκέντρωση ενάντια στην ανανέωση της συμφωνίας Ελλάδας – ΗΠΑ για τις στρατιωτικές βάσεις. Από πού, αλήθεια, αντλεί αυτά τα στοιχεία και με ποιο δικαίωμα τα εκτοξεύει δημόσια, στοχοποιώντας με τρόπο απαράδεκτο και παράνομο πρόσωπα, παραβιάζοντας ακόμα και αυτήν την αστική νομοθεσία που προστατεύει τα προσωπικά δεδομένα;…»
Εχω γράψει πολλές φορές ότι πρέπει να έχουμε χάσει κάθε επαφή με τη λογική, αλλά αυτή η ανακοίνωση ξεπερνάει τα όρια. Κανένας δεν κατήγγειλε κανένα γιατί συμμετείχε στη διαδήλωση. Τον κατήγγειλαν γιατί δημόσια κλωτσάει έναν αστυνομικό πισώπλατα. Η παρανομία δεν προστατεύεται από τα προσωπικά δεδομένα, τα οποία επικαλείται το ΚΚΕ. Δηλαδή, άμα δείτε κάποιον να δολοφονεί κάποιον άλλον και το καταγγείλετε, παραβιάζετε τα προσωπικά δεδομένα του δολοφόνου και γίνεστε χαφιέδες; Ημαρτον!
Αφήστε λίγο τη φαντασία σας να καλπάσει. Σκεφθείτε τι θα γινότανε αν βλέπαμε έναν αστυνομικό να κλωτσά πισώπλατα έναν διαδηλωτή! Θα ζητούσαμε «την κεφαλή του επί πίνακι» και την παραίτηση του αρμόδιου υπουργού, ή ακόμα και ολόκληρης της κυβέρνησης. Αυτή είναι η αντίληψη στη σύγχρονη Ελλάδα.
Τώρα πάμε στην ουσία. Το ΚΚΕ στις τελευταίες εκλογές πήρε ποσοστό 5,3%, περίπου στα ίδια επίπεδα που έχει στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτό όμως το μικρό ποσοστό, δεν το εμποδίζει από την επιδίωξη να χαράσσει την εξωτερική πολιτική της χώρας και να μην αφήνει την κυβέρνηση του 40%, η οποία εκλέχθηκε με συγκεκριμένο πρόγραμμα, να εφαρμόσει τη δική της εξωτερική πολιτική. Πόσο δημοκρατικό σάς φαίνεται αυτό; Εμένα καθόλου. Δυστυχώς στη χώρα μας έχουμε χάσει τις έννοιες και χαρακτηρίζουμε «φασίστα» όποιον δεν συμφωνεί με τους κομμουνιστές και τους αριστερούς.
Εκτός από τις διαδηλώσεις ενάντια στην επίσκεψη του Pompeo στην Αθήνα, την ίδια εβδομάδα είχαμε άλλες δύο απεργίες για να «μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης». Ελάχιστοι άνθρωποι αναστάτωσαν το κέντρο της πόλης και ταλαιπώρησαν τους συμπολίτες τους.
Σαν αφελής που είμαι, διερωτώμαι: Αν ο πολύς κόσμος δεν ήθελε να εφαρμοστούν τα «αντεργατικά μέτρα» της κυβέρνησης, γιατί δεν ψήφιζε το ΚΚΕ για να κυβερνήσει και έδωσε στη Ν.Δ. αυτοδυναμία; Πόσο δημοκρατικό είναι και πάλι, η μειοψηφία να προσπαθεί να επιβάλει τη θέλησή της στην πλειοψηφία;
Τα αποκαλούμενα αντεργατικά μέτρα είναι στην πραγματικότητα πολύ δημοκρατικά. Λέει η κυβέρνηση ότι για να προκηρυχθεί μια απεργία πρέπει να συμφωνήσει το 50% συν μία ψήφος. Προσωπικά το βρίσκω πολύ δημοκρατικό να αποφασίζει η πλειοψηφία και όχι οι συνδικαλιστές για την απεργία. Ποιος είναι λοιπόν ο «φασίστας»;
Αυτός που συντάσσεται με την πλειοψηφία ή αυτός που επιδιώκει η μειοψηφία να επιβάλει την άποψή της στην πλειοψηφία; Η απάντηση είναι αυτονόητη, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα απαιτείται η επανάσταση του αυτονόητου.
Η Σοβιετική Ενωση διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη, δηλαδή σε 15 κράτη, το 1991. Το έχει αντιληφθεί όλος ο κόσμος, εκτός από το ΚΚΕ. Το δικό μας Κομμουνιστικό Κόμμα αντιπροσωπεύει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες ενός εργοστασίου που έκλεισε με πάταγο τότε. Υπάρχει μία μόνο παράμετρος που δείχνει ανάγλυφα την κατάσταση στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης: το προσδόκιμο ζωής. Για ένα παιδί που γεννάται σήμερα (28 χρόνια μετά την κατάρρευση της ΣΕ, οπότε βελτιώθηκε η ζωή) στη Ρωσία το προσδόκιμο της ζωής του είναι τα 71 χρόνια και στην Ουκρανία τα 72,1 χρόνια. Αυτά είναι τα χαμηλότερα στην Ευρώπη. Για σύγκριση, η Ελλάδα έχει προσδόκιμο 80,7 χρόνια, ενώ το Monaco που έχει το υψηλότερο στον κόσμο είναι 89,4 χρόνια, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι το προσδόκιμο είναι ευθέως ανάλογο με την ποιότητα ζωής σε μια χώρα.
Η συνηθέστερη ευχή που δίνουμε όλοι είναι τα «Χρόνια Πολλά». Αν λοιπόν θέλουμε να ζήσουμε πολλά χρόνια, πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε την αστική δημοκρατία που έχουμε και να αφήσουμε τους πειραματισμούς με ξεπερασμένες ιδεολογίες και αποτυχημένα συστήματα διακυβέρνησης.
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.