«Θα γίνει πολύς λόγος για τις τρεις κεντρικές ερμηνείες του “Ιρλανδού”. Μπορεί από μια άποψη να είναι αυτονόητο ότι ο Ντε Νίρο, ο Πατσίνο και ο Πέσι δεν θα στραβοπατούσαν (παρότι οι δύο πρώτοι το συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια) σε μια ταινία του Σκορσέζε, αλλά τίποτα δεν προετοιμάζει για το τριπλό ρεσιτάλ τους, τόσο αργά στην καριέρα τους και τόσο καθοριστικά», έγραφε η Μάρα Θεοδωροπούλου τον Σεπτέμβριο στo popaganda.gr μεταφέροντας «σε κατάσταση ημι-trance» τις σκέψεις της λίγα λεπτά μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στη Νέα Υόρκη, την οποία είχε την τύχη να παρακολουθήσει. Αυτό ήταν. Ο κινητήρας της προσμονής μπήκε μπροστά, ο χρόνος άρχισε να μετράει ανάποδα και κάθε νέα πληροφορία γύρω από το νέο σκορσεζικό έπος άρχισε να προσμετράται στη συνολική εμπειρία του «Ιρλανδού».
Γιατί αυτό συμβαίνει με τις μεγάλες ταινίες. «Αρχίζουν» πολύ νωρίτερα και τελειώνουν πολύ αφότου πέσουν οι τίτλοι τέλους. Είναι μια ολόκληρη ιεροτελεστία. Πώς θα μπεις ξανά στο σύμπαν του Σκορσέζε εάν δεν περιπλανηθείς σε εμβληματικές σκηνές της φιλμογραφίας του; Στο YouTube είδαμε και ξαναείδαμε το θρυλικό μονοπλάνο στην αρχή των «Goodfellas», όταν η κάμερα ακολουθούσε επί ώρα κατά πόδας τον Ρέι Λιότα και τη Λορέιν Μπράκο καθώς εισέρχονταν στο θρυλικό Copacabana από την είσοδο της κουζίνας. (Οχι τυχαία, το εναρκτήριο πλάνο στον «Ιρλανδό» είναι επίσης ένα μονοπλάνο, αλλά πολύ λιγότερο αστραφτερό.) Διαβάσαμε ξανά για την πρώτη γνωριμία με τον Τζο Πέσι στο «Οργισμένο είδωλο» (στον «Ιρλανδό» ο ηθοποιός κάνει comeback μετά πολλά χρόνια κινηματογραφικής αυτοεξορίας και αθόρυβα κλέβει την παράσταση), για την πρώτη κινηματογραφική συνύπαρξη Ντε Νίρο και Πατσίνο στον «Νονό 2», αλλά και την πρώτη φορά που βρέθηκαν ταυτόχρονα μπροστά στην κάμερα, στην «Ενταση» του Μάικλ Μαν. (Στο «Irishman», άραγε, είναι η τελευταία;)
Ο τυφώνας «Τζόκερ» απλώς μετέτρεψε την προσμονή σε αδημονία, όπως το βουβό κύμα που ξεσηκώνει ένας μακρινός άνεμος. Ακόμα και μετά την προβολή (εννοείται σε κινηματογραφική αίθουσα), το ταξίδι συνεχίζεται, η εμπειρία εξακολουθεί να χτίζεται. Εχοντας πια δει την ταινία, διαβάζεις αχόρταγα αναλύσεις για τη σπαρακτική τελευταία σκηνή, την περίφημη σκηνή του τηλεφώνου, τη χωρίς διάλογο σεκάνς του ταξιδιού του «Ιρλανδού» στο Ντιτρόιτ, τις μόλις επτά λέξεις που εκστομίζει ο βασικός γυναικείος χαρακτήρας της ταινίας. Οχι, δεν είναι 3,5 ώρες η ταινία. Ποτέ δεν είναι.