Αν δεν υπήρχε ο Ντόναλντ Τραμπ, ο κορυφαίος της λεκτικής βαναυσότητας, ο Ταγίπ Ερντογάν θα κατοχύρωνε άνετα τα πρωτεία άξεστης πολιτικής συμπεριφοράς. Δίχως δεύτερη σκέψη, μεταφέρει ατόφιο στη διεθνή σκηνή το ύφος και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί στη χώρα του, εναντίον όσων αντιμάχονται το ήκιστα δημοκρατικό καθεστώς του. Από κοντά κι οι υπουργοί του, ταπεινές φωτοκόπιες του, επίσης με αγροίκο στυλ.
Πιθανόν τη ρητορική του Ερντογάν την παροξύνει το παράπονο ότι δεν αναγνωρίζεται παγκοσμίως το διαμέτρημά του, αφού πολλά δείχνουν πως αισθάνεται μέλος της τριάδας των μειζόνων: Τραμπ, Πούτιν, Ερντογάν, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Κατόπιν αυτού, λογικό είναι να πιστεύει ότι ανήκει και σε μια άλλη τριάδα, εσωτερική: Μωάμεθ ο Πορθητής, Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, Ερντογάν ο Θριαμβευτής.
Η τουρκική ηγεσία ασχημονεί συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση, προσβάλλοντας λαούς, χώρες, ηγέτες. Ασυνήθιστο. Αλλά και ιδιαίτερα ανησυχητικό, γιατί μέχρι τώρα, όσο χυδαία κι αν φέρεται, δεν έχει ζημιωθεί. Αρχές του 2017, ο Ερντογάν χαρακτήρισε ναζιστές και φασίστες την Αγκελα Μέρκελ και τον Μάρτιν Σουλτς, επειδή σε προεκλογικό ντιμπέιτ αναφέρθηκαν στη σχέση της Τουρκίας με την Ε.Ε.· κανένα πρόβλημα. Τον ίδιο καιρό στόλισε σαν ναζιστές, φασίστες αλλά και δειλούς τους Ολλανδούς κυβερνώντες, επειδή δεν επέτρεψαν στον Μεβλούτ Τσαβούσογλου να παραστεί σε προδημοψηφισματική συγκέντρωση των ερντογανιστών στο Ρότερνταμ· ουδέν πρόβλημα. Το 2015, η κατάρριψη ρωσικού πολεμικού από τους Τούρκους οδήγησε τις σχέσεις Τουρκίας – Ρωσίας στο χειρότερο δυνατό σημείο· τώρα το θρυλικό «ξανθό γένος» έχει αρμονικές σχέσεις με τον εθνικό μας αντίπαλο, και μόνο οι νήπιοι κατασκευαστές προφητειών δεν το βλέπουν. Το ίδιο συνέβη στις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας: από την ανταλλαγή ειρωνειών και απειλών στην ανταλλαγή εγκωμίων. Και τώρα ο Εμανουέλ Μακρόν χαρακτηρίζεται εγκεφαλικά νεκρός, η Γαλλία κατηγορείται σαν αντιδημοκρατική χώρα και η Ε.Ε. σαν ανόητη. Αδιανόητο κι όμως αληθινό.
Τη γεωστρατηγική ισχύ της Τουρκίας δείχνουν όλα αυτά, οφειλόμενη εν πολλοίς στον ρόλο της ως «παραγωγού» και διακινήτριας προσφύγων. Τους «παράγει» με «Πηγές Ειρήνης» και με χορηγίες σε Σύρους τζιχαντιστές. Και εκμεταλλεύεται κυνικά το δράμα τους για να εκβιάζει τους Ευρωπαίους, πάντα δίβουλους απέναντί της – αλλά και απέναντί μας. Νομιμοποιημένες όμως από τη διεθνή φοβική ανοχή, οι ερντογανικές αυτοκρατορικές φαντασιώσεις κατάφεραν να διαγράψουν ολόκληρη Κρήτη από τον χάρτη.