Οι εορτασμοί των εβδομήντα χρόνων από την ίδρυση του ΝΑΤΟ, στο Λονδίνο, έμοιαζαν μάλλον με προανάκρουσμα ελεγείου μιας επικείμενης αποσυνθέσεως της μακροβιότερης και επιτυχέστερης στρατιωτικής συμμαχίας, τουλάχιστον στην ιστορία της Δύσεως. Η ευθύνη, βέβαια, από την πλειονότητα των Ευρωπαίων ηγετών αποδίδεται –εξ ολοκλήρου, σιωπηρώς ή ευθέως– στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος έχει τη βλαβερή συνήθεια να εκφράζεται ευθέως, δίχως την καθιερωμένη «διπλωματικότητα», όπου ισχύει το παλαιό απόφθεγμα «τα εν οίκω μη εν δήμω».
Αλλά οι «στρατηγικές» αυτές ανησυχίες ελάχιστα απασχόλησαν την αντιπροσωπεία της Ελλάδος υπό τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, που είχε την πρόθεση να θέσει υπ’ όψιν των εταίρων μας τις έκνομες ενέργειες της Αγκυρας στην Κύπρο και στο Αιγαίο, και άκουσε προφανώς με δυσαρέσκεια κατ’ επανάληψιν τον κ. Τραμπ να εκφράζει την υποστήριξή του προς τον Τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Η ελληνική πλευρά, ωστόσο, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται από την «ουδετερότητα» του ΝΑΤΟ στην ελληνοτουρκική διαμάχη. Η τάση απεμπλοκής της Συμμαχίας ισχύει από τη Μεταπολίτευση και στο εξής αδιαλείπτως. Οδήγησε αρχικώς στην απόφαση εξόδου της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Και εν συνεχεία επί των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, που σε πρώτη φάση μπλόκαρε την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος και στη συνέχεια περιορίσθηκε σε αστερίσκους για αποφάσεις αφορώσες τα πυρηνικά. Αλλά, ως μη έχουσα άλλη διέξοδο, η Ελλάς επαναλαμβάνει την άκαρπη αυτή διαδικασία.
Η ενωμένη Ευρώπη, που έχει εισέλθει επίσης σε φάση σοβαροτάτης κρίσεως, προέβη σε συμβολικές τοποθετήσεις καταδικαστικές της συμπεριφοράς της Αγκυρας, και τίποτε πέραν αυτού. Εξάλλου, όταν οι σχέσεις Αθηνών και Αγκυρας δοκιμάστηκαν σκληρότατα με κίνδυνο θερμού επεισοδίου κατά την κρίση των Ιμίων, η όποια εκτόνωση επήλθε χάρις στην παρέμβαση των ΗΠΑ.
Σε αυτό το άκρως δυσμενές πλαίσιο πραγματοποιήθηκε η συνάντηση των κ. Ερντογάν και Μητσοτάκη, η σύντομη δήλωση του οποίου στην τηλεόραση αποτύπωνε το αδιέξοδο των συνομιλιών. Εγγίζουμε ενδεχομένως το χείλος της αβύσσου. Ακόμη και οι ευμενέστερες τοποθετήσεις κοινοτικών οργάνων ή διπλωματών, που επικρίνουν τη συμπεριφορά της Αγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, προτρέπουν λύση των προβλημάτων με διαπραγματεύσεις. Εκεί οδηγούμεθα, εκόντες άκοντες, με δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων.